Xoves. 10.10.2024
El tiempo

As cartas do Avó Pascasio: Un mercenario no Banco da Nación Arxentina

As cartas do Avó Pascasio: Un mercenario no Banco da Nación Arxentina
Moi querida neta Cristina: Escríboche estas liñas para informarte que acabamos de desheredar a perpetuidade ao recentemente nomeado presidente do Banco da Nación Arxentina. Os avós posuímos a celestial competencia administrativa para borrar do rexistro de Honradez Galaica a todo aquel descendiente que incumple co seu deber de fidelidade á xenerosa suor dos miles de emigrantes que loitaron con tesón na beira riopratense. É evidente que o máximo responsable do Banco Nación é un elemento nocivo pola súa escasa credibilidade e mínima ética. Dentro do sentimentalismo atlántico non hai lugar para os mercenarios. Son xente detestable que se vende ao mellor postor. Defenden as máis sucias causas. A nosa historia está repleta de éxitos. Na Idade Media coa revolución Irmandiña derrotamos aos señores feudales. Na nosa terra se instituíu a primeira monarquía cristiá de occidente. Foron as nosas fermosas paisaxes as que outorgaron partida de nacemento á primeira lírica peninsular no idioma propio. Desde fai 150 anos percorremos o mundo coa nosa muiñeira de amor e esperanza. Non aceptamos que veña un cínico a mentir para negar a triste realidade do afán descarado dun goberno que destrúe á maioría para levarse a gran coima dos poucos que se benefician coa desgraza allea. Somos vellos, dacordo, pero preferimos o rico asadito á parrilla a un globito de cor amarela. O desherdado é un cara de pedra. Non ten unha pinga de humanidade no seu corpo. Crese un vivo bárbaro ao repetir opinións publicadas en 1803 no "Traité d´économie politique, ou simple exposition da manière dont se forment, se distribuent, et se compesent lles richesses". O mercenario é un chamuyador da peor especie xa que por un soldo che despreza e che ofende sen ningún pudor. Ninguén no seu san xuízo pode afirmar diante dun micrófono que o recente pasado de benestar "foi unha ilusión, iso non era normal". É exclusivo dun lercho o disparate racista de que "un bebé que nace na vila é como un animalito salvaxe que non pode ser educado, ten unha marca no cerebro". Se o di é porque se sente amparado pola mafia mediática do alegre grupo do "Clarín Trece Nacional". O negarlle a educación aos que menos teñen é a miserable expresión dun discriminador egoísta que debería ser denunciado en sé penal. O presidente do Banco Nación quere teorizar sobre oferta e demanda pero a verdade é que non lle dá a nafta ao carecer de base formativa. Hai que desculpalo, faltou a clase o día en que o profesor explicou como Keynes sacou da crise a Europa e Estados Unidos. Quedouse con Jean-Baptiste Say e o contiño barato de que a oferta crea a súa propia demanda. Dentro duns días chega o carnaval, verémolo coa súa careta de demagogo neoliberal para non ter que falar de recuperación económica. Unha frase de Fernando D'Addario descríbenos o seu oficio cinexético: "Agora haberá que cazar aos chivos expiatorios da debacle: os inmigrantes, os pibes das vilas, os manteros. Haberá que manipular os medios para ocultar os números". Despídome. Teño que apurarme para non perderme a trasmisión especial da obra "Voaxa e Carmín" desde o Teatro Principal de Santiago de Compostela. As actrices Mabel Rivera e Belén Constenla métense na pel das irmás Fandiño Ricart. Acordaraste que fai pouquiño no Auditorio Kraft representouse a obra "As dúas en punto" que tamén abordaba o drama das dúas mulleres compostelanas golpeadas polo franquismo. Recibe o agarimo do vello fonsagradino que está contando os días que faltan para o teu regreso á cancha que enlamou o réxime macricida. - Pascasio Fernández Gómez    
  • Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.com).

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

 

Fonte

Comentarios