Xoves. 28.03.2024
El tiempo

A transgresora e imborrable obra do inesquecible “Pepe do Raio”

A transgresora e imborrable obra do inesquecible “Pepe do Raio”
Un último Carrumeiro inacabado de pequenas dimensións, puxo punto e final á obra desta gran persoa e artista, tal e como o definen os seus veciños. O pasado día doce do mes de outubro, xusto un mes antes de cumprirse os 101 anos do seu idolatrado faro Carrumeiro; José Caamaño López máis coñecido como "Pepe do Raio" despediuse para sempre debuxando na súa cara un infinito sorriso. Desde moi novo a súa vida estivo vinculada ao mar, compartindo longas xornadas de pesca cos máis experimentados pescadores de Ríaa de Corcubión, entre eles o seu pai, sendo tan só un neno de 10 anos. Máis tarde comezou a cantar na actualmente desaparecida Orquesta Palma, á vez que traballaba tanto na construción, como na mar. Todo iso compaxinado, coa obligatoria asistencia nocturna á antiga escola na rúa Perigros de Corcubión. Pepe do Raio observa o Carrumeiro mentres navega a rumbo,co seu barco Miss. Fotografía: Vicente J. Bernal Tortosa Pepe do Raio observa o Carrumeiro mentres navega a rumbo,co seu barco Miss. Fotografía: Vicente J. Bernal Tortosa Finalizada a súa mocidade e o servizo militar, exercendo labores de electricista na Estación Naval da Graña en Ferrol; xunto á súa inseparable esposa Inés, decidiron como outros moitos galegos emigrar na década dos sesenta. Primeiro Suiza como pintor, Barcelona e finalmente Sutton en Londres foron os seus destinos, onde desenvolveu a súa vida e os múltiples oficios dos que fixo gala ao seu regreso a casa. Establecida a familia de novo en Corcubión a principios dos anos setenta desenvolve a súa vida profesional vinculada á construción á vez que dá os seus primeiros pasos cara á súa gran paixón, a ebanistería. Durante uns talleres de carpintería organizados polo Concello e da man do por entón Alcalde Rafael Mouzo, onde Pepe exerceu como profesor, decidiuse a montar un pequeno taller no baixo da súa casa. Alí comezou a facer chalanas, senllas e infinidade de réplicas de buques de época e modernos. Non tardou en facer o seu primeiro Carrumeiro -"a ollo"-, como adoitaba dicir e realmente facíao, tan só cunha fotografía de forma totalmente autodidacta. Sen dúbidas foi a súa gran paixón facer réplicas do seu querido Carrumeiro, cando pasaba xunto a el mentres navegaba, xamais perdía a oportunidade de admiralo desde o seu barco e coller referencias visuales para logo plasmalas nas súas diferentes creacións deste centenario faro. Creou infinidade deles de diferentes formas e tamaños, cores e tipos de madeiras. Tal e como el afirmaba non había dous Carrumeiros iguais creados por el. A razón reside en que estaban cada un deles feitos íntegramente a man. Como calquera artista que se preciar, cada un deles reflectía o seu estado anímico e creatividade do momento; e é que el era o era. Ningún dos seus Carrumeiros ten os mesmos chanzos, escalas, nin terminacións; todos son diferentes. Quen ten un deles neste momento, ten unha peza única e irrepetible. Pepe no seu pequeno taller cos seus Carrumeiros. Fotografía: Vicente J. Bernal Tortosa Pepe no seu pequeno taller cos seus Carrumeiros. Fotografía: Vicente J. Bernal Tortosa Unha persoa cun halo de vida e "maxia", cuxo sinal de identidade era o seu enorme derroche de bondade e xenerosidade sen límites tanto en casa, como con cada un dos veciños do pobo, aos cales se puña ao seu servizo desenvolvendo o seu polivalencia profesional e cultural para axuda, auxilio e goce de quen o necesitase. Finalizando a súa terrenal andadura e co seu último e inconcluso Carrumeiro, Pepe puxo rumbo eterno ao Carrumeiro unha lluviosa tarde do trece de outubro do presente ano. Nun multitudinario enterro ao que ningún veciño quixo faltar para darlle o seu último adeus, despediuse tal e como pasou por esta vida con esa faísca que lle caracterizaba. Non faltou nin un detalle, intensa e abundante choiva durante o seu sepelio, un raio no horizonte que se ía afastando mentres todos chorabamos a súa irreparable perda; e un trono como banda sonora, que anunciaba o seu abrazo xunto ao seu pai e seres queridos. Descansa en paz querido capitán.
  • Vicente Jesús Bernal Tortosa.

Comentarios