Venres. 29.03.2024
El tiempo

Calafateando: Ola, son Breixo, fillo e neto de pescador artesanal

Calafateando: Ola, son Breixo, fillo e neto de pescador artesanal
Seguimos Calafateando, isto é tapando fugas para seguir navegando con seguridade, cos amigos de Fresco y del mar. Hoxe tráennos unha fermosa historia persoal, dun rapaz de 16 anos, criado no mar, que nos fala sobre o pasado, presente e futuro da pesca artesanal na Costa da Morte.

”Ola, son breixo, fillo e neto de pescador artesanal”

relevo-xeneracional-no-mar Da necesidade do relevo xeracional no mar O meu nome é Breixo, teño 16 anos son fillo e neto de mariñeiro artesanal dun porto da Costa da Morte, e quero compartir con todos a miña relación, ou mellor devandito, a relación da nosa familia co mar. Desde moi pequeno, apenas empezaba a dar os primeiros pasos, o meu avó xa me sacaba a pasear ao porto e a meterme no ambiente marinero. Aos poucos funme familiarizando cos tipos de embarcación existentes, as partes do barco, as distintas artes de pesca coas que tradicionalmente viña desenvolvendo a súa actividade e chegando a utilizar desde moi nova a terminoloxía propia dun pescador. A xenerosidade do mar Nesas agradables xornadas de paseo co meu avó Xaquín, relatábame interesantes historias de como desenvolvía a súa actividade e a súa relación tan particular co mar. Falábame do mar coma se fose un membro máis da familia e contábame que era ademais quen nos permitía, grazas á súa xenerosidade e aos moitos e variados recursos que nos ofrecía, que puidésemos vivir no noso pobo, sen necesidade de emigrar, como outros moitos veciños nosos que tiveron que deixar atrás a súa terra e os seus seres máis queridos para buscar traballo e organizar unha vida nova máis aló das nosas fronteiras. Todo iso debido ás poucas posibilidades de emprego nunha zona que tradicionalmente viviu sempre mirando ao mar. Tristemente unha zona tan bela en paisaxes e en posibilidades de traballar en torno á actividade pesqueira e ao procesado dos produtos derivados da mesma estábase desangrando aos poucos, e os seus veciños tiveron que optar pola emigración. Hai que dicir, que segundo me contaba o meu avó, o que me di o meu pai e a miña nai e o que eu podo apreciar, A Costa da Morte sempre foi unha zona que estivo moi abandonada a nivel de servizos e infraestructuras, e chegar ata aquí resulta pouco menos que unha aventura. Algúns o fan cada catro anos para prometernos cousas, que case nunca cumpren, e cando o fan quédanse a medio camiño da promesa. Respecto ao mar En moitas das historias que me contaba o meu avó, sempre estaba presente o respecto que había que ter ao mar. Por unha banda, contábame que nunca se pode desestimar o poderío e a forza do mar, capaz de darnos o mellor pero tamén de mostrarnos a cara máis dura e cruel, e disto, por esta zona, desgraciadamente sabemos bastante. Doutra banda, dicíame que para continuar con esta esforzada, bonita e digna profesión de pescador débese coidar, protexer e consentir o mar, porque aínda que é tremendamente agradecido, non debemos castigarlle con accións que poden facerlle un dano tremendo como tampouco fariamos cun membro da nosa familia. En relación a ese maltrato que ás veces sofre o mar por parte de quen o explota e quen ten ademais a obrigación de coidalo, contábame que unha das principais accións para coidar o mar era o respecto absoluto das vedas e as tallas mínimas e iso, desde fai xa uns anos, uns cantos desaprensivos estanse encargando de fulminarlo. A problemática no sector da pesca artesanal Xa non é tan sorprendente atoparnos nas pescaderías, con marisco vedado e ata ovado, co grave prexuízo que iso ten para a rexeneración das especies. Ata nalgún momento puiden compartir mesa e mantel con familiares e algúns amigos e amigas, onde tiñamos como parte do menú centolas con huevas, e non puiden evitar recordar os sabios consellos do meu avó e facer comentarios respecto diso que foron reprobados por algún comensal adulto con frases como “cala neno, come o que tes diante e cala”. Pero tamén me contaba que algúns que se din chamar pescadores, chegaban a utlizar métodos nada respetuosos co medio mariño e tremendamente daniños como é o caso do uso da dinamita para a pesca ou as técnicas tan agresivas para o medio como a pesca de arrastre, que arrasan os fondos mariños. Recordando eses paseos tan instructivos e educacionais co meu avó doume conta que na actualidade estanse producindo certas anomalías no sector que deberían ser corrixidas de inmediato. A verdade é que a min gustaríame que no colexio puidésemos dar algunha asignatura que profundase moito máis do que se fai actualmente, sobre a necesidade de coidar a nosa contorna máis inmediata. Está moi ben coñecer o ecosistema da sabana africana pero tamén debería ser de obrigado coñecemento coñecer como é a vida dos pescadores artesanales, as súas prácticas de pesca, e os ecosistemas mariños sobre os que se desenvolve a actividade pesquera e da que tantísima xente vive nas zonas do litoral galego. O meu avó, xa fai uns anos que non está connosco, e a verdade é que moitos días párome a pensar que opinión terá, alá onde se atope, da situación actual na que se atopa o sector pesqueiro artesanal, cos problemas que nos últimos anos da súa vida xa detectaba e que ano tras ano se foron agravando, como é o caso do furtivismo externo e interno, a sobreexplotación, a crecente presenza da acuicultura industrial nas nosas costas, o problema das cotas de pesca. O futuro da pesca artesanal Mentres tanto, comprobo que o meu pai está bastante desilusionado coa situación actual e non percibe un futuro moi esperanzador e día tras día aconséllame que encamiñe os meus estudos en busca doutras saídas laborais que non sexan a pesca ou o marisqueo. Pero eu resístome a crer que a pesca xa non ten futuro. Estou convencido que cun cambio de actitude dos pescadores, unha maior sensibilidade da sociedade cun consumo responsable e unha xestión máis eficiente, e compartida entre administración e sector pesquero, un futuro mellor é posible na pesca artesanal. Aínda que normalmente afago facer caso aos meus pais, nesta ocasión tirarei de recordos e seguirei os pasos do meu avó Xaquín.  

Artigos para calafatear

Novas do mar

Fonte

Comentarios