Carta dun docente
Que o IESP Pedra da Aguia da Ponte do Porto sexa un dos centros máis activos de Galicia débese a profesores como Jacobo Santos, que hoxe envía unha carta, a nome particular
Carta dun docente
Por fin esta semana, mes e medio despois de que os rapaces tivesen que abandonar as aulas polo coronavirus, as autoridades educativas hanse dignado a transmitirnos aos docentes unhas instrucións definitivas de como acabar o trimestre. Definitivas, insisto, pero non por iso claras e precisas.
Recientemente acabei un curso sobre función directiva no que se encomiaba a autonomía organizativa e de xestión que proporcionaba a lei educativa aos centros de ensino. Iso si, esa autonomía acababa cando querías innovar dentro do marco da lei.
Con todo, as últimas instrucións que recibimos deixan en mans dos docentes a promoción ou titulación do alumnado. É dicir, que nos pasan a pelota descaradamente. Agora ben, fano de forma ilegal, na convicción de que ninguén vai a cuestionar o que se promocione de curso ou se lle dea o título a alguén con máis materias suspensas das que permite a lei. E é que a normativa que agora publican ten un rango inferior á LOMCE, que, precisamente, impide que o alumnado cun número de materias determinado poida pasar de curso ou obter o graduado de educación secundaria. E menos en xuño. Adeus ao principio de xerarquía constitucional! Que viva a lei á carta!
Polo tanto, seremos os profesores os responsables últimos de condenar a repetir ou de deixar sen título ao alumnado. A administración, obviamente, non.
Iso si, para desempeñar o noso labor inundáronnos cunha gran variedade de plataformas telemáticas que suplen a docencia presencial, sen reparar antes no feito de que a competencia digital de gran parte do profesorado está aínda en pañales, porque nos anos precedentes non nos dotaron do equipamiento suficiente e porque tampouco obrigaron ao profesorado a actualizarse nos seus coñecementos informáticos.
Agora é a quenda de pasar á acción. É aquí cando nos decatamos que os nosos alumnos tampouco dispoñen de equipos informáticos ou que, sobre todo, teñen unha conexión a internet moi limitada, co que moitos non están en condicións de igualdade cos seus compañeiros. Menos mal que para liquidalo, facilítannos aos centros tres ordenadores cos seus correspondentes routers inalámbricos. E tan panchos!
Empezamos a traballar, cada profesor desde as plataformas que máis coñece, todas igualmente válidas. O alumnado, desconcertado: Matemáticas a través de Webex, Historia por Instagram, Castelán por Zoom, Inglés por Skype, deberes por correo electrónico, Drive, Agueiro ou Aula Virtual. Os pais en estrés permanente e as direccións dos centros desbordadas con ruegos, peticións e queixas duns e outros. Pero a administración ao seu: burocracia para os institutos para que reenchamos papeis e máis papeis que xustifiquen que, malia a incompetencia dos de arriba, os de abaixo estamos facendo o imposible por atender dignamente ao alumnado.
Bueno, xa solucionamos os problemas técnicos e burocráticos. Seguimos coa nosa tarefa docente, que non abandonamos desde o 13 de marzo, pese a actuar a cegas e a golpe de improvisación. Reforzamos? Recuperamos? Ampliamos? Avanzamos? Aos que se rascaron a barriga os dous primeiros trimestres hai que facer todo o posible para que non queden atrás, aínda que non queiran. Hai que insistir!
Para os que cumpriron, aprobaron todo e ata teñen boas notas acabouse o curso. ¡Están aprobados fagan o que fagan a partir de agora! Pero temos que facer todo o posible para que non se desenganchen. Bravo!
Rematamos. A partir do 25 de maio, posibilidade de volta ás aulas para 4º da ISO e 2º Bac. Para que? Os que están aprobados non se van a arriscar para non facer nada. E os que suspenderon previamente, xa saberemos si ata entón traballaron ou non. Que sentido ten volver? Para dar sensación de normalidad e de que a administración preocúpase dos seus mozos?
Quen vai dar esas clases? O profesorado en risco e os maiores de 55 anos non teñen por que acudir. viu a administración a idade media do profesorado nas grandes cidades? Todo un auténtico despropósito.
Estes días estase facendo ránking de todo o esencial e do que importa. A educación tardou 45 días en poñerse en marcha. Que cada un saque as súas propias conclusións de en que posto está a educación neste país.
- Jacobo Santos, Docente de secundaria no IESP Pedra da Aguia da Ponte do Porto.
