Decepción
10:46 21/07/17
Plenario de En Marea do pasado 15 de xullo 2017
Hai algo especialmente inxusto nun acto público de debate. Un acude a este tipo de asembleas, reunións, encontros, ou simplemente “saraos” no convencemento de que a súa opinión conta, e non é certo. Non é certo en absoluto. O que ti ou eu pensemos non ten a máis mínima importancia.
Vén de celebrarse en Compostela o segundo Plenario de En Marea. O primeiro tamén foi na capital, e de aquel levei en claro que as persoas non importan demasiado coma unidades. A clave está en ser algo máis que un ou unha. A clave está en manexar, en impoñer e en controlar. Talmente coma fai a dereita.
Un plenario vén sendo o principal órgano entre congresos nun partido coma En Marea. Porque, vaiamos clarexando detalles, En Marea é un partido. Un partido raro, diverso, difícil de encadrar, si, pero básicamente un partido político. Nos seus postulados iniciais En Marea di que é unha organización “por adscrición individual”, e dicir, que calquera pode a título persoal formar parte dela. Sen embargo, e aquí comezan os problemas, non elixe os seus cargos por listas abertas. Non. Por que?.
Pois porque quen realmente nutre as filas da Marea son organizacións, tribos, grupúsculos, de toda orde e simboloxía, pero de raíz nacionalista ou independentista na maioría dos casos. Ou tal vez só na maioría máis ruidosa. E para que todo marche, alguén pensou que sería bo que todos eses grupos se sentiran queridos. Queridos e acariñados.
O sucedido o sábado 15 de xullo en Compostela foi bochornoso. Non polo debate ou a ausencia del, nin pola impostura ou pola decepción. É curioso que o nome da Illa “decepción” unha das que forman o arquipélago das Schetland do sur na Antártida exista por unha mala tradución e non por ningunha das lendas que atribúen ese nome á decepción que produciu esta illa remota e chea de perigos nos capitáns que arribaban as súas costas. “Deception”, o nome que lle outorgara Henry Foster cando chegara a esta illa remota e escura, coma o futuro que nos agarda a todos se nada cambia, significa en inglés “engano”. Engano, non decepción. A illa decepción é así en realidade un engano. Coma En Marea.
Non creo que os que este sábado pelexaron por unha migalla de poder inservible nunha organización recén nacida que aínda non manda en parte ningunha como para significar nada en absoluto, sexan conscientes do enorme dano que fan. Non falo de dano moral, ético ou político, non. Falo de dano real. Tanta pamplina é insoportable pero o peor non é a soberbia, a falta de empatía ou de sentido común, non. O realmente grave é a falta de consciencia da realidade.
En que carallo pensábades?… eh?. Está morrendo xente! Preguntade na fiscalía, que considera probado que o goberno deixou morrer a enfermos de hepatite e pedía imputar a dous altos cargos da sanidade galega por un delito de "homicidio por imprudencia grave profesional”. Homicidio. Morren persoas pola desidia consciente dun goberno e vos pelexades…. por que cousa?… un “postiño”? … non me toquedes as narices.
Nun país onde os brigadistas acoden a apagar lumes inmensos sen medios, onde case 10.000 persoas só teñen para vivir a RISGA, onde perdemos case 500 camas hospitalarias, onde un de cada cinco galegos está en risco de pobreza… nós falamos de chorradas. “Hai marea”, disque.
Onde quedaron os 408.370 votos obtidos nas eleccións xerais de 2015 (nas primeiras). Con ese dato o PP non gobernaría Galicia hoxe. Pero claro, había que cagala de algunha maneira. E despois de pintar a mona en televisións, xornais e radios para crear En Marea coma “partido instrumental” (que raio será iso), nas seguintes eleccións xerais En Marea caeu ata os 344.143 e logo, nas autonómicas, ata os 271.418. Pero tranquilos, a tendencia seguro que é para subir, non?…
De toda a xente coa que teño falado tralo plenario do sábado 15 a palabra que máis teño escoitado é esa; decepción. Non oín practicamente a ninguén “unidade”, nin “autocrítica” ou “reflexión”. Si escoitei, e lin, moito as palabras “división”, “mágoa”, “críticos”. E non teño nada en contra do debate, ollo, nin me parece mal que existan voces críticas contra dun plantexamento inicial, por suposto. Son dos que pensa que as unanimidades suelen ser síntomas de un mal grave e de difícil cura: o neoliberalismo. Pero cando non se pode falar abertamente do motivo real dunha crítica, cando leo artigos sen refutación algunha que falan ás claras dunha loita soterrada pola dirección de un algo que nin tan sequera existe, entón non teño outra que preguntarme; de que carallo estades falando?… do BNG en Amio no 2012?!
A supervivencia de En Marea pasa irremediablemente por un feito de difícil concreción e que dubido moitísimo que ninguén dentro da organización estea disposto a asumir, a saber: unha refundación das ideas e das persoas dende a base que exclúa deliberadamente a todos e cada un dos que consideren que a súa opinión, “veterana”, “intelectual” ou “ponderada” é mellor e mais importante que a miña. Ou que a dunha vella de setenta anos do Cantón Grande. Ou que a dun mariñeiro de Cariño de 55. Ou que a dun albanel de 50 do Incio, ou a dunha ama de casa de Fisterra de 37. Eles e non vós, nin eu, deberían ser xa En Marea. pero mentres vós pelexades polo que nin sequera é, o PP leva xa tres meses organizando as municipais de 2019. Nin máis nin menos.
E por si alguén pensa o contrario, non, tampouco creo que a posición de comodidade e perfilada de Podemos en Galicia ou de Esquerda Unida sexa positiva. Pero sabido é que dous non pelexan se un non quere, e está visto que para EU e Podemos a batalla do sábado non merecía a pena.
E logo alguén aínda se pregunta por que esa desafección pola política entre as persoas e colectivos destinados a ser motor da esquerda en Galicia…. xa. Por que será.
“Cando non sabes quen é o “primo”… é que o primo ed ti”. Así me sentin eu o sábado 15 de xullo, e supoño que a súa maneira algúns máis. Unha pena.
Dicía Lincoln que: “unha brúxula, polo que aprendín cando facía estudos de terreo, o que nos sinala é o norte dende a nosa posición. Pero non nos pode advertir dos pantanos, desertos e abismos que atoparemos ao longo do camiño. Si o buscar o noso destino nos lanzamos inconscientes dos obstáculos e acabamos afundíndonos nun pantano…
DE QUE SERVE SABER ONDE ESTÁ O NORTE?”
- José Luis Louzán, de RDF Comunicación (louzan[arroba]quepasanacosta.com).
Artigos de José Luís Louzán en QPC (2016-2017)
- Días contados.
- Obituario.
- Ausencia.
- Apaga.
- Un conto de Nadal.
- Zihuatanejo.
- A esquerda non existe.
- Débedas pendentes.
- Informe para evitar o desastre Económico-Financeiro da Costa da Morte.
Verdades de José Luís Louzán en QPC (2012-2013)
- Botando contas.
- 1001/2009.
- Corrupción.
- Quita.
- Paciencia?.
- Aldeas.
- RAF.
- Quita.
- Kafka.
- Opcións.
- Agora que todo comeza.
- A fuxida.
- Debates Bizantinos.
- Cheiro a fuel.
- Unidades.
- Glass-Steagall.
- Nós.
- Cortalumes.
- A Débeda.
- A maioría silenciosa.
- 21O.
- Persoas.
- Estado policial.
- Cans.
- Liderado.
- O Mal Goberno.
- 25 anos despois.
- BCE.
- Dez cousas que non teñen xeito.
- As liñas vermellas.
- Grandes Penalidades.
- Sete centímetros.
- E agora que?.
- Mediocres.
- Dimisión.
- Eufemismos.
- Os que mandan.
- Non chegarán.
- Agustín acredita nos Mayas e outras historias.
- Fauna.
- Zozobra.
- Folga.
- Fe.
- 99 non é 100.
- Calma chicha.
- Ánimo Ramón.
- A Fuxida.
- A nosa maior prioridade.
- Imputados, témolos a eito.
- Fraga. A Costa é miña.
“Verdades como puños” (2008-2011)
- Talibanismo.
- Totalitarismo.
- Apatía.
- Constitución. Solutions.
- Pesimismo Vs Optimismo.
- PPSOE.
- Agora que sabemos a verdade.
- Mercenarios.
- JMJ.
- Spitzer.
- Deberes.
- O Dilema.
- Pérez.
- AA.
- Mouseland.
- First Lady.
- Feitos.
- Cálculo Mezquino.
- Saqueo Vikingo.
- Medidas cautelares.
- A memoria.
- Neutral.
- Falso.
- Cómplices Silenciosos.
- Tufillo.
- Podre.
- Dinosaurios.
- Pese a quen pese.
- Nestes días tan terribles.
- Indiferenza.
- A estafa.
- Fascismo.
- Municipais
- Marbella.
- Cuestión de tempo .
- Falsas aparencias.
- Despilfarro.
- Envexa.
- Shackleton.
- A fin da sociedade civil.
- A Resposanbilidade.
- Tabaquismo.
- Por que?.
- Solutions. Medio ambiente e enerxía.
- Liberais Contra conservadores.
- Solutions. Economía.
- Entelequia.
- A Patronal.
- Fuxir da poliarquía.
- Intrigado.
- Lobos e ovellas.
- Límites xeográficos.
- Volver 110 veces despois.
- Vacacións.
- Errores de bulto.
- Ilusos.
- É nosa.
- Máximo de Hubbert.
- Sentenciados
- Euforia.
- Sociedades Inflamables.
- Servil e ignorante.
- Colapso.
- Nos mundos de Yupi.
- “Agallas”.
- O Circo das Pulgas.
- A fin dos moderados.
- Ilusión de movemento.
- “Aínda que pareza mentira…”.
- A Ignorancia.
- Síntoma.
- Porque lle chaman lei cando queren decir cachondeo.
- Ruanda.
- Naves de Marte.
- Realismo Vs Optimismo irracional.
- Nunca Xamáis.
- A débeda.
- Clamor.
- Debates estériles.
- Irresoluble Problema.
- SERGAS S.A..
- Tópicos e presuposicións.
- A Praza que nos separa.
- Alzheimer público.
- Falando o valeiro.
- Desistencia de autoridade.
- Conspiranoia.
- Piratas a bordo.
- Esquizofrenia política.
- Conciencia.
- Papel mollado.
- O vaso medio cheo…
- Patrimonio do ¿Estado?.
- Perversión.
- Unicamente naquel lugar.
- “Nenu, Que mala es la Dronga”.
- Postais.
- Hipóteses.
- O Complexo de inferioridade.
- Summer in the city.
- Todo necio confunde valor con precio.
- Xeración nada.
- Os “Salvapatrias”.
- Infamia.
- Amigos.
- Baixo a tiranía da ignorancia.
- Dereitos.
- A estupidez non é unha enfermidade.
- Event Horizont.
- Non me gusta a túa música.
- Evidencias que nos matan.
- Falsas apariencias.
- Cidade sen lei.
- O dia de.
- A noite do cazador.
- O asombroso caso da urbanización pantasma.
- A venda nos ollos.
- A utopía Democrática do mundo de nada.
- A delgada liña vermella.
- Unha chispa de luz no lugar mais aburrido do mundo.
- Os catro pilares do desastre.
- A triste realidade de cada día.
- Eu non son Anxo Quintana.
- Dúbidas Razoables.
- A mente sobre a materia.
- Todos vivimos na política.
- O progreso.
- Xente corrente.
- A Responsabilidade.
- Terra de miserables.
- Escaso prezo.
- I have a dream.
- A Constitución, de todos?.
- Corralito.
- Un país metido nunha fosa.
- Crisis.
- Categorías.
- A delgada liña.
- Notoriedade.
- Autoritas.
- Onde vas Alfonso XIII? II parte.
- Onde vas Alfonso XIII?.
- O sentido da medida.
- Todos teñen un prezo.
- Mentirosos.
- Estamos concentrados.
- A Espeleoloxía é unha ciencia.
- Que verde era o meu val.
- Tórrido verán.
- Carta aberta a D. José Bono Martínez, Presidente del Congreso de los Diputados.
- En realidade todos son iguais.
- Don Cretino e a grande tarta do Rei.
- Cuestión de principios.
- Ás veces dáme moita vergoña ser de Cee.
- Ignorantes Consentidos.
- Punxsutawney Phill.
- “Tres euros por compulsa”.
- Bandeiras dos nosos fillos.
- 200.000 m2.
- A hora das depedidas.
- Longo Abril de chuvascos.
- A hora das decisións equivocadas.
- Leis para nada.
- A fin da Inocencia.
- Chiringuitos.
- “Había una vez, un circo…”.
- Agora vai parecer que esto son as Seychelles.
- Sobre a erótica do poder e de como “aplicarse o conto”.
- Por que os chaman impostos cando queren dicir roubo?.
- Unha breve introdución.
- Redacción QPC ([email protected])