Disforia post-electoral
Plásticos e cabichas espallados polo areal, decenas de clínex e de condóns abandonados no bosque e á beira dos sendeiros, máis un pequeno electrodoméstico soíño e desorientado: velaquí o reconto do noso paseo desde a praia ata o piñeiral.
- Estas cousas déixanme con moi mal corpo… –digo mirando para o peche dunha finca feito cun somier.
Sen dicir nada, Lady Chorima segue camiñando e 20 metros máis aló estende o manteliño sobre o que imos xantar.
- Somos o peor, está claro –comenta mentres pousamos as mochilas e sacamos os paquetes-, para nós, para o medio ambiente, para os animais… Pero ti e máis eu somos marabillosas, non te esquezas –engade cun sorriso.
Os días bos imos xantar ao castro de Borneiro, a Soesto, a Ínsua, a Balarés, ao Monte Branco, aos Penedos, a Briño... Hai tantas posibilidades! E case sempre botamos en falta unha bolsa para recoller o lixo alleo.
- Estas tres últimas semanas foron terribles, non che parece?
- Que pasou? –pregunta ela.
- Que non pasou, máis ben! Eu estaba ansiosa, pendente dos xornais, sen parar de revisar os titulares.
- Como para non deprimirse –murmura ela servíndonos a ensalada de pasta nuns pratos de fibra de bambú.
- Outros métense nas redes sociais, eu consulto as aplicacións dos xornais.
Lady Chorima levanta a cabeza e di:
- Imaxina como será cando teñamos esas aplicacións instaladas no corpo.
- Madia leva! Fixo que me fago un sarabullo.
- E pensas que lendo os titulares estás informada? –continúa ela apuntándome cun garfo de plástico.
- Claro que non. É un rollo ansioso: para matar o tempo, abro o xornal –empezo a comer con ansiedade-. E que vexo? Cousas horribles: un suicidio por difundir un vídeo íntimo, o caso doutra manada de violadores en Bilbao, accidentes de tráfico, un intento de asasinato aquí mesmo…
- Sí –interrompe Lady Chorima-, pero por sorte ela vai mellorando.
- Alégrome moito –respondo revolvendo a leituga, o millo e a cenoria.
- Lola, tes présa por algo?
- Non.
- Pois come a modo. Que máis che preocupaba?
- O da xira de Whitney Houston convertida en holograma.
- Non é ningunha novidade, desde que finou os herdeiros xa quixeron resucitala para seguir gañando cartos.
- Disque queren facer un disco.
- Tamén o fixeron con Amy Winehouse, que che sorprende?
- Viches a noticia do premio de squash en Oviedo?
- Vina –responde movendo a cabeza.
- O squash, ti sabes o que é?
- Pois éche un deporte de raqueta, non?
- E logo para que sirve o vibrador?
- A ver, Lola…
- Que teñen na cabeza os organizadores deste premio?
- Graxa en cantidades industriais –retrousa Lady Chorima-, pero nós tampouco nos libramos.
- Eu usaría o depilatorio con eles.
- E coa lima, que farías?
- A lima…
- Ollo, que era un lima eléctrica, eh?
- Por que dis que nós tamén temos graxa? –pregunto, para cambiar de tema.
Lady Chorima pousa o prato e recóstase na herba. Antes de contestarme, aínda bota un groliño de auga e a continuación sae coa leira de que estamos contaminadas.
- Quererás dicir “contraminadas” –dígolle en broma.
- Non –insiste, facendo aparecer un paquete de bolachas- eu o que digo é que temos tóxicos no corpo. Somos a xeración do DDT! Iso acaba afectando ás nosas cabeciñas.
- Do DDT?
- Si, un tóxico canceríxeno con efectos a longo prazo. O flix de toda a vida, para entendermos. Ese que botaban a nosas nais pola casa. Nós xa estivemos expostas desde éramos embrións. Para que che fagas unha idea, leva décadas prohibido pero aínda así se segue a atopar na manteiga, no leite e nas graxas de orixe animal.
- Non fotis! Co coidado que nós poñemos na comida!
- É que non depende de nós, miña aghuda –di pasándome as bolechas-. Son velenos invisibles. Están no que comemos, bebemos e respiramos. Na roupa que levamos posta, nesas prendas de gore-tex coas que sae a xente a camiñar.
- Eses non saen a camiñar, saen para facer trekking. Normal que escollan unha estética futurista.
- Dígoche que a contaminación non está só no ar.
- Ay, ruliña –dígolle recollendo os pratos-, aquí non che podes queixar da calidade do ar.
- No confín dos verdes castros somos unhas privilexiadas –admite ela apoiándose nun cóbado e ollando cara ao mar, que se escoita desde aquí-, pero hai que cortar de raíz co uso dos plásticos. Ademais, temos parabenos e ftalatos que nos meten no xel e no champú.
- E que veñen sendo?
- Disruptores endócrinos. Cousas que non serven para nada, só para darlles ese toque untuoso e facer espuma. E de paso, fodernos o metabolismo. Unha ledicia. Pero volvendo as porcalladas que nos meten na comida…
- As graxas trans?
- Por exemplo. Pero eu pensaba máis ben en cousas como o bisfenol A, que botan no recubrimento das latas de atún: en 2017 declarárono perigoso, pero aquí “xa tal” e seguen a usalo… Ou nos plaguicidas da agricultura intensiva. Fixo que comemos glifosato, furanos e algunha que outra dioxina coa ensalada.
- Agradézoche que mo dixeras despois de comela.
- E menos mal que bebemos a auga da fonte.
- Agora dirás que o arsénico enghorda.
- E non será sen razón. Hai arsénico na auga da billa, sabes? E no peixe, na carne, no tabaco… Está medrando a obesidade polos velenos que comemos e bebemos a diario. Esas porcalladas, miña rula, son as que nos están a desfacer as neuronas. É a única explicación que atopo para esta humanidade zombie, pusilánime, indiferente. Desde o chupete, case todo o que nos dan son tóxicos, que son fat lovers. Viven na graxa. E nós, veña embutidos e veña churrasco. Sabes que de Madrid para abaixo, os produtos máis vendidos son da marca El Pozo?
Coñezo a Lady Chorima e sei que acabará cunha apoloxía do veganismo. Para atallar, dígolle:
- A todo isto, aínda non falamos do resultado das eleccións!
Pero ela suspira e deitase sobre un leito mol de agullas de piñeiro, estende unha man e retíraa de súpeto, cun berro.
- Que pasou?
- Merda!
Unha deposición seca, cilíndrica.
- Tranquila, esa é de raposo!
- Lola Rontano. Artivista marciana e profesora de francés residente na terra galega desde 2003.