Xoves. 28.03.2024
El tiempo

O mar das Malvinas no mes de setembro

O mar das Malvinas no mes de setembro

O noso mariñeiro fisterrán convida con empanada de zorza aos 44 mortos do submarino

Sexan bienvenidos, unha vez máis, a leste o meu humilde fogar no mar que rodea ás illas Malvinas. Vexo que viñeron todos. Alégrame. Teño preparada unha pequena festa da Primavera. Entendo que sigan desanimados pero alá arriba, a vida segue. Creo que o mellor é celebrar xunto ás nosas familias porque como dicía Buda hai tres cousas que non se poden esconder: o sol, a lúa e a verdade. Asegúrolles que é así. Acá abaixo tiven tempo para reflexionar. Vostedes recibirán o recoñecemento que se merecen por parte do novo goberno que salga das urnas a finais do 2019. Os homicidas macristas serán xulgados e condenados, sempre que previamente saquen do orto ao escuro Rosacruz que está conseguindo que me compadezca do inútil Ricardotano. Non crean que ando mellor que vostedes. Menos mal que xa estou no fondo do mar e máis abaixo non podo ir. Vostedes saben que aínda que nacín na atlántica beira norte de Galicia, no fermoso municipio de Fisterra, teño a miña familia en Bos Aires. Recibo información fresca desde o Porto de San Julián dunha veciña que viaxa con frecuencia á capital. Estou ao tanto dos acontecementos relacionados cos meus paisanos e da actividade no Centro Galego de Bos Aires. O que non teño claro é a clase de virus que atacou aos socios. Antes criticaban ao interventor A Blunda por esforzarse en tapar a ferida da débeda social e evitar sangue. Agora aplauden ao interventor Moyano por abrir a ferida e o sangue chega á vereda. Algo se me escapa. Espero non aburrilos pero logo da miña chamuyada teño preparado algo rico para merendar que estou seguro vailles a gustar moito. Me envenena o ver que os meus paisanos non aprenderon nada. Malia que case todos pasan dos 70 anos, actúan segundo lle veñen os arrebatos infantís. Non razoan. Van votar a unhas eleccións truchas, armadas polo interventor, para que se poidan iniciar xestións de venda da propiedade. Que me contás? Hai algo que non pecha. Nós somos xente de casa propia, cun limonero na fronte ao lado dereita. Á esquerda está a entrada para a cochera que queda un pouco máis atrás. O posuír un niño propio converteunos en arxentinos ao poder criar aos pichones. Ocórreseme denominar á atrofia que sofren estes infelices como o mal dos "desertores do limoeiro". Agora que aprenderon a pronunciar "country" con "a" non queren que llos vincule con aquel aroma cítrico de cando volvían, camiñando, desde a escola pública nun dos moitos barrios do extenso partido de Avellaneda. Se cadra me equivoco pero creo que acá está a clave que explica a meada fose do tarro. Ningún descendiente de Galicia que teña dous dedos de fronte pode apoiar a un goberno que está dinamitando o Centro Galego. Ningún pode dicir que mellorou a atención médica desde que chegou Moyano. Sendo así, no canto de reaccionar en defensa da propiedade social, van como posesos ao Auto de fe para autorizar a súa propio martirio. Bueno, acabouse a charla. Imos á mesa! Quero pedirlles que se morfen ata a última miga da empanada de zorza que lles preparei. Menos o pimentón que é murciano, todo o demais é auténtico produto patagónico. Cóntolles que o segredo dunha boa empanada de zorza está en deixar macerando, a noite anterior ao horneado, o chorizo colorado desmenuzado e entremezclado coa cebola e o pimentón. Si o desexan, están invitados para unha nova cita reivindicativa o mes próximo. Necesito da vosa presenza. É necesario seguir dándolle á manija para que non se esqueza aos valentes submarinistas do ARA San Juan.
  • Manuel Suárez Suárez. Lonxe de Montevideo
 

Artigos relacionados

Comentarios