Pasear polos peiraos da Coruña

19:30 22/11/11

Cando atraco o barco onde eu traballo no peirao da Coruña, se teño unha hora libre antes de volver a saír para o mar aprovéitoa nunha das miñas aficcións preferidas, camiñar.

Camiño polos peiraos, e case sempre fago a mesma ruta, dende a dársena da Palloza até a da Mariña, sempre por dentro da cerca que separa o porto da cidade.

Fago este camiño por dúas razóns: a primeira e que podo camiñar vestido coa roupa de faena sen que ninguén me mire e se abraie pola miña indumentaria, e polo tanto o non teño que mudar de roupa e aforro un tempo que case sempre me é escaso para camiñar.
A segunda razón e que a pesar de que os peiraos a esas horas soen estar solitarios e ás veces mal iluminados, son lugares máis tranquilos para camiñar que por fóra da cerca. Sempre hai varios coches da policía portuaria que percorren os peiraos a todas horas.

A xente que está por fóra do cercado está nun erro, cren que o porto de noite é perigoso ou inseguro, pero o certo é que é mais tranquilo o porto a esas hora que o burgo.

No meu camiño case sempre me cruzo con xentes parecidas e en parecidas actitudes. Ao pasar tras a vella e medio abandonada lonxa do Gran-Sol, vexo as mulleres que traballan manipulando o peixe nos locais dos compradores e que vestidas todas de branco (son as noivas do porto) con botas de augas, mandil e gorra da mesma cor, afánase a embalar o peixe en caixas para logo ateigar o bandullo de algún enorme camión que espera impaciente para saír cara a Merca-Madrid; Ten que chegar á capital antes de que a cidade esperte.

Logo paso diante de vello bar do porto. Dende que trasladaron a lonxa ao peirao de Linares Rivas, perdeu case todos os seus “parroquianos” e só se ven por dentro dos vidros, arrimados a barra, a dous vellos mariñeiros medio bébedos que xesticulan de maneira esaxerada (se cadra estanse a contar cando en Terranova traballaban o bacallau con ventos de forza 10 e temperaturas baixo cero) e se cadra por iso beben de máis para tratar de temperar o frío e maila humidade que vive xa para sempre dentro dos seus osos dende aquela.
Tamén nunha mesa dun curruncho do bar, no medio da penumbra, tres mulleres ás que lles sobra pintura na cara e lles falta tela na saia, toman café, silenciosas, para quecer un pouco o corpo antes de volver o seu lugar de traballo, a rúa.

Sigo camiñando e chego a lonxa nova de Linares Rivas; Que pulcritude, eficiencia, organización, tecnoloxía e mecanización! Nótase a leguas que somos país de novos ricos que tenta parecer iso ante os demais, un novo e ridículo rico, que gasta a súa recén adquirida fortuna en ostentacións innecesarias para refregarllo na cara aos veciños.

A fauna que pulula pola lonxa couñesa é variada: os estibadores que axudan na descarga dos pesqueiros e arromban as caixas de peixe dentro da lonxa, os compradores, sempre co telefono móvil pegado á orella na procura dos mellores prezos, os gardas de seguridade que me miran con xesto adusto, como se pensasen (ti non es de aquí, o sexa que xa estas liscando se non queres que...! ) eu avivo o paso non vaia a ser que...

E por último están tamén “os do lagarto”. Son todos homes de mediana idade vestidos dunha maneira parecida: pantalón de cor beige e xersei de cor verde con un lagarto na parte esquerda do peito. As súas cacholas semellan estar recen lambidas por a lingua dunha vaca, pois os seus poucos pelos están todos aliñados en dirección a caluga e teñen un aspecto húmido non sei se é por efecto da lingua do rúmiante ou por mor dalgún produto para o pelo. Ao seu paso van deixando un cheiro intenso a perfume barato e a prepotencia, metade e metade. Son os armadores, que coas mans nos petos e o lagarto no peito ollan como descargan os mariñeiros o ouro en forma de peixe das adegas dos seus barcos.

Pero continuemos o paseo; Ao saír da lonxa chego ao peirao de Calvo Sotelo Norte, onde os xigantes teñen a súa morada! Alíñanse en ringleira ao carón da veira do peirao, teñen un so brazo con unha enorme gadoupa coa que arrincan do interior das entrañas dos mercantes as mais variadas mercadorías. Son enormes guindastres que a estas horas da noite dormen, descansan para mañá seguiren estarricando o seu único brazo unha e outra vez.

Logo Calvo Sotelo sur e chegamos o peirao de baterías. Non teño claro por que leva o seu nome, algún chámanlle tamén peirao de aduanas, porque antigamente atopábanse nel as oficinas de inmigración polas que tiñan que pasar obrigatoriamente todos os emigrantes que dende ese peirao embarcábanse cara ás Américas.
Só as pedras do chan deste peirao saben cantas bágoas esvararon das meixelas dos que partían para terras afastadas sen saber si volverían ver a súa ou os seus outra vez.

Só as pedras saben dos pasos tristes, das bágoas e das penas que os familiares que os vían partir deixaban nelas…