As Cartas do avó Pascasio: Os aires acondicionados

Moi querida neta Cristina: Non tiña pensado escribirche ata xaneiro de 2017 pero certos comentarios de don Mauricio fixeron que saltase o tapón do termo e non puiden matear en paz cos veciños da miña parroquia fonsagradina de San Pedro de Neiro. Acá arriba é normal que os días discorran sen ningún sobresalto pero o presidente arxentino estame "matando" a desgustos. Estaba alegre comentando a boa xestión municipal de Menéndez en Merlo ao ver unhas imaxes da inauguración do monumento do escultor Marmo dedicado ao heroe nacional uruguaio, José Artigas, cando de súpeto cóanse unhas grandes letras na pantalla. Pensei que era a publicidade agresiva dalgunha empresa que agora no verán quere axudar a refrescar os fogares dos arxentinos. O estraño é que fose unha publicidade muda, sen voz ou fondo musical. O texto dicía: Os aires acondicionados foron parte deste cóctel explosivo e sinistro que inventou o goberno anterior. A verdade é que me quedei totalmente desorientado. Bueno, pensei, se cadra é o avance dunha nova novela de ciencia ficción de autor local que lle dá vida propia aos aparellos de aire acondicionado para que se apoderen das vontades daquelas familias que os utilizan. Aínda que non son lector deste tipo de literatura, pode ser interesante o descubrir que si lle dás a un botón te convertes nun autómata sen razoamento propio. Había algo na frase que non me pechaba pero funme a durmir sen darlle máis voltas. Onte, ben tempranito, crúzome co meu amigo Castiñeira de Deus que todo exaltado pregúntame si lin a última barbaridade do presidente Macri sobre os aires acondicionados. O misterio está resolto. En serio, Cristina, non podo crer que a miña amada segunda patria merézase o castigo de ter un inimigo dos intereses xerais como máximo responsable das súas esperanzas e ilusións. O nobre pobo que me recibiu no porto de Bos Aires non andaba con boludeces ou chamuyadas. Buscabas un futuro suando a camiseta. Todos falaban de progreso. Agora van correndo a elixir a un desnutrido mental que se dedica a criticar ao goberno precedente mentres funda un banco no exterior para lavar a guita das coimas dos sojeritos do glifosato e os mineritos do cianuro. Os avós galegos sempre sentimos que a beira rioplatense era parte moi importante da nosa vida. Alí quedarían as testemuñas dos nosos esforzos. É evidente que si hoxe ocupa o sillón presidencial un indecente é porque houbo miles de cidadáns que así o quixeron. Abundan as explicacións que analizan o exiguo marxe electoral que permitiu borrar do mapa unha etapa de crecemento en liberdade. Nós, por experiencia, conformámonos con certificar que Macri será un pesadelo momentáneo no longo traxecto cara á conformación dunha sociedade solidaria. Entendemos que é doloroso ter que aguantar as ofensas dun presidente cando expresa que "al ciruja me lo llevo preso". É insensato pero ten claro que se dirixe aos seus votantes empobrecidos para que vexan nos cartoneros a un perigoso colectivo de recolledores de lixo. Despídome. Teño que irme correndo. Estame esperando Antón Crestar Faraldo. O meu amigo do municipio coruñés de Miño, emigrante en Montevideo, invitoume a ver a película "Migas de pan". Ten un pase especial codificado que lle mandaron de Santiago de Compostela para a estrea celestial da obra dirixida por Manane Rodríguez. Nela cóntase a historia dunha muller emigrante (Cecilia Roth) nos duros anos da ditadura cívico-militar no Uruguay. Recibe o agarimo do avó que non esquece que na vella aldea de Mazaeda están cociñando o butelo e asando castañas para despedir o ano coa panza chea. Felicidades. - Pascasio Fernández Gómez
  • Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.com).

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

 

Fonte

  • Redacción de QPC (info@quepasanacosta.com).