A estafa

25 de febreiro de 2011 (10:25 h.)
O sucedido coa Caixa galega amosa de xeito resumido a auténtica realidade na que se move a precaria democracia da que temos por costume facer gala (como con tantas cousas) afirmando sen rubor que somos  “exemplo”, “bandeira” ou “caso a imitar”. Algo parecido o que nos sucede coa transición, ensalzada por algúns como “o proceso de traslado da ditadura a democracia mellor executado na historia” esquecendo que en realidade foi escasamente realizado (como pouco) e que as eivas de aquel proceso as seguimos sufrindo nada menos que 30 anos despois da súa “excelente execución”. Pero voltando ó quilombo das caixas, para aqueles idealistas (bloqueros a maioría) convencidos de que algo tan voluble e impresentable como as entidades do sector financeiro ían cargar con elementos tan propios das persoas con conciencia, como o sentimento de país ou a pertenza a unha comunidade, comentar que neste caso a componenda, o mangoneo, a lea, o xogo de mans, chamádelle haches, foi de tal finura estilística, tan ben executado por Feijoo e compañía que merece un premio de maxia.  Xogo de mans en tres tempos. Tempo primeiro: cóllase unha caixa en situación precaria, bandeira dun xeito de entender a economía propio do século XIV, onde os clientes son tratados como gando e os seus aforros despilfarrados en inversións inmobiliarias sen futuro e cuchipandas varias, e procédase a “prestixiar” ao ente, a insuflarlle, de cara a opinión publica, valores de “país”  de “nación” de identidade. Cun ben dirixido plantexamento publicitario, convenzamos a quen quere ser convencido de que esta, esta caixa, é “a nosa caixa” e agardemos a proceder co paso segundo … Tempo segundo: nun xiro dos acontecementos procédase a promover na mesma opinión publica, i en todo o arco parlamentario, a necesidade imperiosa, vital, so pena de perder un baluarte irremisible e imprescindible para o futuro, de defender a unidade desta caixa ruinosa e dunha segunda, tamén precaria pero mellor dirixida e moito mais saneada, como único e autentico salvavidas co que evitar o afundimento do barco. Nesta fase é precisa a incorporación a ecuación de elementos do puro nacionalismo aristocrático (lease Quintanista) dispostos a defender xunto a nos, estadisticas en ristre, esta necesidade cuasi atávica, pseudoracial y etnico-economica de defensa “do noso”, “dos aforros dos galegos” e da necesidade “dunha entidade de seu” que promova a economía galega (coma si a caixa en cuestión o tivera feito nalgunha ocasión de modo altruísta e sen estar inclusa esa acción no puro negocio prestamista e usureiro). Tempo terceiro: e último. Cando xa ninguén, nin tan sequera os citados elementos nacionalistas saiba realmente debaixo de que cubilete esta a boliña, nese intre, nunca antes, sen mediar palabra, nin explicación e enmarcando a decisión “no puro ámbito das decisións empresarias dunha entidade con mando propio” deixemos que a citada caixa “que enmarca en si mesma os valores propios de ser galego” se converta nun banco. Volia¡ Maxia… nun visto e non visto a caixa de todos desaparece de escea. Fundido a negro, títulos de crédito. Fin. Así se fai. Este é o xeito. O timo, o calote, executado a perfección. Si alguén no BNG quere que lle explique de que xeito o fixeron e, ademais, co seu apoio unánime no parlamento galego (gardado para a posteridade nas actas do parlamento)  do seu partido, do marxista-leninista BNG (se Beiras levantara a cabeza… política se entende) estou aquí para quen o precise. E para dar consolo se fai falla tamén. Que che tomen o pelo deste xeito debe ser ben fastidiado. Galicia perde así a unica cousa que, segundo a clase política (eu non o creo) nos vinculaba coa alta clase financeira nacional. Estou por celebralo.
  • José Luis Louzán (louzan[arroba]quepasanacosta.gal).

Máis información e contacto

Novas relacionadas

Verdades anteriores

Etiquetas
Firmas QPC