Gaivotas
Xa hai un par de semanas, unha gaivota que vive no tellado de enfrente, vén, cada día, a pousarse no peitoril da miña xanela e peta co seu bico amarelo no cristal da fiestra así que de vez en cando déixolle algunhas sobras que me sobran das comidas e agardo, sen sequera agocharme dela, a que inicie o seu voo rectilíneo para comprobar como recolle os restos dos alimentos que con moita ilusión lle ofrezo.
Sempre aparece cando chego a casa, máis ou menos as catro da tardiña, e espera a que me deite no sofá para pousarse suavemente no descanso da ventana e empezar co seu tac-tac avisador e familiar. Ao primeiro, eu erguíame e ela iniciaba unha estampida cara o seu tellado, pero pouco a pouco foi collendo confianza ata o punto de que agora xa nos miramos aos ollos, e chegamos a estar a escasos centímetros de distancia, de xeito que só nos separa o vidro da xanela.
Últimamente aparece con outra que semella xemelga dela, pero que debe ser a súa parella e non sei porque, cando me visitan, sorprendentemente quedan as dúas como hipnotizadas ollando para os elefantes, os leóns ou os búfalos que a esas horas camiñan polo Serengeti televisivo dos documentais que emite a “Segunda”.
Eu, pola miña banda podo disfrutar en directo dun primeiro plano destes dous animais, e asómbrome ca suave beleza que ten a brancura cegadora da súa plumaxe nevada, co amarelo limón do seu pico longo e curvado, co encarnado e redondo lunar que levan pintado no peteiro, pero máis que nada os diminutos e acristalados ollos que parecen duas pequeniñas pedras preciosas incrustadas a ambos lados da cabeza, e que ollan de tal xeito que fanme pensar que pensan e que, ata son coma nós.
Tamén me facía pensar eso, que eran coma nós, unha estampa que se producía hai anos, na praia da Cerca, cando a finada da Sra Carmen dos Gatos, baixaba cada serán con dous caldeiros de sobras de comida e desaparecía, literalmente engulipada por máis dun cento de famentas gaivotas, que voaban cubríndoa cun vivo e escandaloso manto de alas en movemento, pitoucos desafiantes, e ducias de combates por anacos de pan “caludo”, sobras de cocido e tripas de badexo.
Tamén teño visto máis dunha vez polo peirao ou pola rúa Real algunha, solitaria e sen compaña, gaivota morta, ou ferida, polo disparo dalgún perverso francotirador agochado, que me fixo pensar que elas e nós non somos tan diferentes porque nesta outra estampa nunca vin animal salvaxe ou racional que correra a asistir á desafortunada gaivota caida.
Definitivamente, nós e elas temos bastantes cousas en común, e non só porque últimamente moitas delas, e moitos de nos, andemos remexendo nos contenedores en busca das sobras das comidas, senón porque levamos tamén toda a vida vivindo unha batalla global e porque, por experiencia aprendemos moi pouco ou case nada, por máis que nós estudiemos historia e elas queden pasmadas diante do televexo mirando para as hienas, os rinocerontes, e os cafres que sobreviven no Serengueti.
Aínda así, a esta parella que xa hai máis de dúas semanas pousase no peitoril da miña xanela e picotea no cristal como pedindo comida xa lle teño cariño, como tamén llo teño a moitos humanos, e non perdo a esperanza de que ao igual que algúns seres racionais tamén aprendan algo. Para elo vou alugar a película de Hitchcock “Os paxaros” para que á vexan dende a fiestra. A ver si polo menos acaben entendendo, xa que os homes non o entendimos, que nin elas, nin nós, somos os nosos propios inimigos e que debemos organizamos como os paxaros da película, non para atacarnos, senón para polo menos, os máis sapiens saivan convivir no planeta e os que o son menos, podan aprender acompartir as sobras que lle tiran moitos como facía a finada da Sra Carmen.
- Roberto Traba Velay.
A novela de Roberto Traba Velay por capítulos
- Capítulo 2: Liberdade ou Morte (II).
- Capítulo 1: Liberdade ou morte! Aventuras dun valente fisterrán e unha estanqueira corcubionesa.
Máis artigos de Roberto Traba Velay Con acento fistirrán
Fonte
- Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).