Hai un ano

Hai un ano, a estas horas, estaba xogando o partido máis importante da miña vida. Hai un ano a estas horas tiven que, por unha banda claudicar e acudir a un hospital, e por outra banda loitar por seguir dando a lata un pouco máis neste mundo. Agora, aquí, cómodamente sentado no sofá e acompañado de Irene, lembro a batalla de hai exactamente un ano. Sempre tiven moi presente o de “Carpe Diem”, aproveita o momento. A vida cambia nun chasquido de dedos. As tendencias e a vida se transforman abruptamente, cambiando do día a noite coa rapidez coa que acontece un acidente de coche. Viaxas nesa soidade da noite que tantas veces foi a túa compaña, desfrutas da radio e da música, vas cismando en que remate o día e poidas botarte na cama, analizas unha actuación quizáis algo fría… En cuestión de segundos te preguntas de onde carallo saíu aquela centella, que fai un morto aí enfronte e tentas dicirlle ao 112 cal é a túa posición para que veñan antes de que perdas a consciencia, porque tras un golpe así, seguro que en breve te desconectas. Cinco horas, unha eterna declaración á Garda Civil e un falto de interés recoñecemento médico despois, chegas a casa. Pensas que rematou todo, e durante unhas horas cres que o drama xa abondou… pero inda queda o parido máis importante. De novo o cambio de decorado sucede de maneira repentina. Antes de que te decates, estás a piques de entrar nun quirófano pedindo que te durman axiña porque non aturas máis a dor. Se a iso lle sumas que te acabas de despedir da túa moza… por se acaso, está claro que saltas ao campo disposto a xogar a batalla da túa vida. Unhas horas despois espertas con dous pensamentos na cabeza: “xa non me doe”… “Gañei”. Do que veu despois, moitos de vós fóchedes protagonistas presenciais: días de depresión, de incomprensión, e de ansias de sair dun cárcere sanitario e recuperar a liberdade. Noites de insomnio onde pechaba os ollos e marchaba moi lonxe da cela 211. Longas xornadas, días interminables, desesperación, e por fin quince días despois, un raio de luz. Á saída do hospital fiquei na porta, inmóbil, sentindo a calor dun día soleado, notando a brisa acariñando a miña demacrada faciana… sentir, vivir. Sorrín, marchei. Unha vez fóra o día a día se convertía nunha contrareloxio por ser eu de novo. Un tipo aboado ao deporte tiña que volver a tentar camiñar, a convivir cunha cicatriz que cruzaba o meu corpo como pouco antes me acostumei a convivir con outra gran cicatriz na miña alma. A día de hoxe teño dúbidas sobre se inda estou nese proceso de recuperación. Cada día que collo a bicileta ou acudo ao ximnasio pelexo contra min mesmo porque coido que inda non son aquel que fun. E me propuxen volver a selo como me propuxen que 2 meses despois do acidente volvería a miña vida, á radio. E volvín. Volvín grazas a moita xente. A esa lexión de amigos aos que lle teño que estar eternamente agradecido, a eses que me fan invencible porque con eles sei que son algo máis ca eu so. Aos coñecidos e aos anónimos tamén. A Chus, a gardiá da porta. A Irene… todo, un nome que resume mil sensacións e sentementos. Un corazón con patas, unha bendición caida do ceo. Como dicía, penso cada día que non todo está no seu sitio. Quero ser aquel que era antes do naufraxio. Quero que meu corpo sexa de novo aquela máquina. Pero non se circunscribe só ao físico. Cambios de humor repentinos, momentos sen gañas de falar, comportamento fuxidío incluso cos próximos. Tensión á condución nocturna, pavor a luces que se aproximan a gran velocidade. Ausencia daquel bendito contacto co público que eran as actuacións nos locais. Deceas de “bolos” percorrendo o país, gargalladas, aplausos, risadas, choros…emocións. Por iso, cada vez que paso por aquela curva, miro para a cuneta na que quedou o coche que me salvou a vida. Aquel Toyota Corolla vermello tan molón… Antes non, pero agora paso a cotío por esa curva e todas e cada unha das veces miro á cuneta. Moitos de vós pasades tamén por ela. A última curva que en dirección Fisterra pon final á zona de dobres carrís na costa do Carrizal. Se pasades, facede o favor de mirar a esa cuneta. Buscade. Porque teño a extrana sensación de que algo de min quedou para sempre naquela maldita curva.

• Fran Hermida (franhermida@quepasanacosta.gal).

Máis información

• senxeito.eu, o blog de Fran Hermida.

Entrevistas con Fran Hermida

• 10 preguntas con Fran Hermida, o camello do humor da Costa da Morte: 10 anos percorrendo o país arrincando gargalladas.
• "Eu son pelexón e rebelde e polo tanto toca reconstruirme".
• Da radio municipal de Corcubión á tele.

Outros artigos Sen xeito

• Outra campaña da Xunta.
• Cerimonia da confusión.
• O galego sae caro.
• Mundo Pendular.
• Casi un 10% de vergoña.
• Carta ao alcalde de Corcubión.
• Cousas que pasan desapercibidas.
• Falta de valentía.
• Folga Xeral.
• Touros.
• Prexuizos.
• Polígonos.
• Foro Costa da Morte.
• Ocos.
• Unha de crise.
• Golpe do mar.
• Viaxe no tempo.
• Batalliñas.