Hoxe: Elías (Carballo, 1.987)

13 de xaneiro de 2011 (08:06 h.)
Era Xurxo un rapaz bastante maduro para a súa idade, dezasete anos. Tiña unhas predileccións moi particulares en materia de mulleres, xa que non vía interesantes as rapazas que coñecía e só se ilusionaba soñando que algún día atoparía algunha que lle recordase as súas estrelas favoritas. Audrey Hepburn, Grace Kelly, Katherine Hepburn,..: ollos máxicos, sorrisos limpos, elegancia natural. Os pósters delas lucían na súa habitación, alucinando os amigos que o visitaban, tolos por Kim Bassinger ou Sabrina, cachondas sen discusión e tan afastadas do que eles calificaban de "místicas" ou "de mírame e non me toques". Pero a el dáballe o mesmo. Pouco  valoraba unhas medidas de 120-60-90 e non lle suxerían moito uns carnosos beizos de pecadora cor bermella. E tampouco lle dicían nada as compañeiras de clase, tan tontas as guapas, tan feas as listas. Lidia, que un día andou a tontear con el e que tiña a medio curso detrás dela, non era máis que unha crida e só sabía falar de marcas. Como a súa propia irmá Maica, a quen lle levaba un ano. Todo o día escoitando os 40, lendo revistas do corazón e queixándose ós seus pais do farrapenta que ía en comparación coas amigas. A mediados de curso chegou a tormenta emocional. Un rapaz de COU B, Elías, a quen coñecía de vista como asiduo e destacado xogador dos partidiños do recreo, entrou na súa vida sen chamar a porta. E cando caeu na conta, o tiña tan dentro que pensou se non se trabucara coa decoración do interior. Todo empezou a mañá na que Elías o animou a xogar ó fútbol cos da súa clase cando estaba vendo un partido. Xurxo agradeceu a invitación pois sempre lle apetecera, canso da inactividade deportiva dos seus compañeiros de aula. Repetíuse o ofrecemento en dias posteriores e pouco a pouco foron conxeniando. Cando non había balón ían comer xuntos o bocata de tortilla ou a xogar ó futbolín no bar de Ramiro, onde formaban unha exitosa  parella. En ximnasia coincidían e sempre o buscaba Elías para facer conxuntamente os exercicios. As veces, estando o profesor de costas, Elías imitábao e todos rían con gañas. Facíao con moita habilidade, coma case todo. Destacaba nos deportes e nos estudios; tiña o aprecio xeral dos compañeiros e Xurxo comprobou pronto o moito que atraía as mulleres, pois ó pouco de andar na súa compaña  acosábano as da clase interesándose por el. A verdade é que era ben parecido. O sorriso de anuncio e a mirada chispeante, con  ollos que semellaban dúas lanternas negras. Se había unha cor negro radiante, esa era a dos ollos de Xurxo. Todo aconteceu moi a presa. Acudían con frecuencia á biblioteca para estudiar xuntos. Xurxo abraiábase da capacidade do outro, que en media hora preparaba os exames. Paseniñamente íao idealizando: ledo, intelixente e divertido, maduro e sensato. Superara tamén a proba dos pósters, que eloxiou sinceiramente para dicir logo, nun aparte, que estaba namorado de Lauren Bacall. As confidencias sucedíanse e ó pouco sabían os pensamentos mutuos sobre familia, amigos, aficións, etc. No tema do sexo oposto, coincidían en calificar as do instituto como superficiais, e parábanse, aínda sen moito entusiasmo, en actrices, modelos ou nalgunha profesora destacada. Catro foron os sinais que puxeron en alerta a Xurxo na súa relación con Elías. Catro detonacións que dinamitaron os cimentos da súa existencia. O primeiro suceso foi o desasosego que sentíu un día no que non atopou a Elías. Buscouno inquieto na cafetería, nos campos de deportes e nos arredores ata que ún de COU B lle dixo que faltara a clase. A xornada transcurrira baldeira, tan inútil que Xurxo quedou moi preocupado polas sensacións de ansiedade que tivera. Prometeuse dosificar as estancias con Elías para non obsesionarse de tal xeito. O segundo foi en ximnasia. Nunca reparara nos contactos que tiñan nos diferentes movementos. Pero un día, mentres Elías facía abdominais e el lle suxeitaba as pernas, parouse a pensar no atractivas que eran, morenas, longas, fibrosas; estaba asíndolle os xeonllos e as mans esvarábanse cara ós muslos pola súor que cubría a fina pel. E notou o que se resistíu a crer fora un inicio de erección. Axiña baixou as mans ós botíns e concentrouse no profesor. Esa noite non puido durmir e dende entón ía a educación física co chándal máis frouxo que tiña. Co terceiro aviso xurdíu unha chama que acendeu unha paixón xa contida a esas alturas con moito esforzo. Estudiando ámbolos dous, e tras un agudo comentario de Xurxo, Elías ríra con gañas e dixéralle que tiña moita sorte de ter tanto inxenio, e que se fose unha tía iría a cazalo sen dubidar para ter a diversión garantida. Xurxo mirouno con intensidade e deulle as grazas polo cumprido, mentres Elías, turbado, baixaba os ollos. E o cuarto foi o definitivo, o que despexou o camiño das resistencias que fora poñendo, aquí e alá, Xurxo nese tempo. A tarde na que masturbándose no seu cuarto cunha revista pornográfica, tivo que pensar nel para excitarse. No medio do acto, mentres abaneaba a man pechando os ollos, sabíase librando a derradeira batalla. E cando os abreu con rabia e mirou para o cartel de Audrey, fuxiran os ollos amendoados e estaban os de Elías, co fulgor da intelixencia iluminando a cama na que Xurxo expulsaba a bandeira branca coa que se rendía á evidencia. Ó día seguinte, sentado nas escaleiras do patio, olleroso e pálido, alterado pola trascendencia do paso que ía a dar, esperou a Elías. Dende o solpor non fixera máis que imaxinar o desconcerto inicial, e logo a aceptación ou as desculpas, pero tanto lle petaba con tal de desfogar uns sentimentos que o tiñan preso. Aínda que a verdade é que non. Non lle daba o mesmo, e ía a sufrir moito se fracasaba a confesión, pero xa estaba ó límite e tiña que pasar páxina. Tamén pensara nas reaccións da xente e da súa familia. Pero era tal a incerteza sobre qué diría el, que o demáis pouco sitio tiña na súa mente. Chegou Elías, sorrinte coma sempre, pero a penas se situou a súa beira quedou serio, coa vista perdida nas ventás das aulas. Era o preludio dunha confidencia e Xurxo aplazou por uns instantes a declaración coa repentina ilusión de que estaban coincidindo na decisión. - Xurxo ¿Non te vai parecer mal se che pido algo? - Non, home ¿Que é? - ¿Preséntasme á túa irmá Maica? - ¿A Maica? - Dende hai un mes coincidimos nos ensaios da banda de música. Gustoume dende o primeiro día e creo que eu tamén lle gusto porque..., ben, porque creo que sí, vaia. - ... - Oiches, que me dixeron que era a túa irmá despóis de coñecerte, eh? Non vaias pensar que son un conveniencias. De verdade que ando contigo porque me caes moi ben. - Xa, xa,... - Xurxo, tío, que serio estás. Que non che estou pedindo a súa man, só que ma presentes se pode ser ¿Que che pasa? ¿Por que choras, Xurxo, ostia? - Nada, por nada,...- dixo Xurxo afastando as bágoas coas mans, ensaiando un sorriso imposible e pensando, angustiado, se non sería tarde para que voltasen uns ollos amendoados.
  • Ángel M. Moar (ammmoar[arroba]quepasanacosta.gal)

Relatos anteriores

Fonte

  • Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).
Etiquetas
Firmas QPC