Hoxe: "Perder ou perder" (Carballo, 1964) 

07 de abril de 2011 (11:13 h.)

Vicente recobrou lentamente a consciencia e advertiu que estaba no mesmo lugar do seu último recordo: sentado ao volante do seu flamante Mercedes. Pero eran novidade unhas ataduras que envolvían os seus nocellos e outras que unían as súas mans ao volante, bloqueado por un moderno dispositivo. Reparou en que un estraño estaba sentado no asento do copiloto, un celludo trintañeiro que o escrutaba con mirada dura.




- ¿Que pasa? ¿Quen es ti?


- Son un curioso.
- ¿Pero que dis? ¿Que é o que queres?- gritou Vicente intentando desasir as súas mans con violentos movementos que non deron resultado.
- ¡Ai, don Vicente, que ben o imos pasar!
- ¿De que me coñeces? ¿Quen es?  
- ¿Acórdase vostede de Fina, a que tiña unha tenda de moda infantil?
- Si, acórdome, eu tíñalle alugado o local.
- Efectivamente, amigo Vicente. E acabouna desafiuzando cando tivo problemas.
- ¡Deixoume de pagar a renda! ¿Pero que é o que queres?
- Deixoulle de pagar algunha mensualidade porque tivo complicacións graves de saúde que lle obrigaron a pechar a tenda con frecuencia.
- Fina deixou de pagar, como comprenderás non podía quedar gratis, eu tamén necesitaba o diñeiro.
- Ui, claro, que si, don Vicente, necesitábao sen dúbida para cambiar o Fiat polo Mercedes.
- Non é asunto teu o...
- ¡Si é asunto meu, malnacido, si é asunto meu!
- ¿Quen demo es ti?
- Son David, o fillo de Fina.
- ¿O de Arxentina?
- Si, o que estaba en Arxentina. volvín porque me picaba a curiosidade e quería xogar contigo.
- ¿Xogar? ¿Estás tolo, rapaz? Veña, sóltame e aquí non pasou nada.
- Si que pasou, Vicentiño, claro que pasou. Pasou que Fina viuse sen negocio e iso agravou os seus achaques de nervios, que acabaron coa súa vida en forma de sobredose de ansiolíticos. Atopárona morta entre os restos que lle quedaban da tenda. Seguro que xa o sabes, Vicentiño.
- Estiven no seu enterro e sentino moito, de verdade, pero eu non tiven a culpa, ela xa estaba mal...
- Eu en cambio non puiden ir ao enterro. Estaba nun hospital de Bos Aires tratándome dunha enfermidade incurable. Sei que non vivirei moito tempo, por iso volvín para polo menos despexar a dúbida.
- ¿Que dúbida?
- A de ata que extremo es un puñeteiro egoísta -sentenciou David cun ton e unha mirada que deixaron xeado a Vicente.
- David, por favor, sóltame e falamos tranquilamente. Eu pódoche compensar...
- ¿Compensar? ¡Claro que me vas compensar! Xa o verás. É a hora, así que che vou  explicar as regras do xogo.  
- ¡Non, eu non quero xogar a nada!
- Escoita: estás atado ao volante, pero poderás viralo logo de medio minuto. O aparello que está bloqueándoo ten un temporizador que tras trinta segundos o deixará libre. Nese momento terás que elixir entre salvarte ou salvalos.
- ¿Salvar a quen?
- Aos nenos do colexio de aí abaixo. Por certo que entre eles pode estar o teu neto Monchiño.
- Pero como...
- Os nenos sairán en cinco minutos do colexio e cruzarán como tódolos días a rúa para ir as súas casas. Estamos no comezo dunha gran pendente, longa e empinada, xa o ves. Non se pode aparcar na costa, que é de dirección única, saberalo. Coloquei un valo de obra un pouco máis adiante e outro ao final da costa, polo que non haberá tráfico nuns minutos. Agora vou acender o motor e mentres saio do auto sacarei o freo de man e empuxarei o Mercedes. Collerás velocidade a medida que baixes a pendente e só poderás mover o volante cando esteas chegando ao lugar por onde cruzan os nenos. Os pedais están inutilizados, polo que a túa única opción será dar un volantazo cara a algún dos lados e estrelarte a cen por hora contra as árbores das beirarrúas ou, se se dá a casualidade de que pasas entre dúas delas, contra os edificios que están detrás.
- ¡Estás tolo! ¡Eu non matei á túa nai, tíñalle aprecio, xúrocho!
- Aínda non rematei, amigo Vicente. Hai outra opción: manter recto o volante, atropelar aos nenos e esperar a que o coche pare só na recta chan que segue á zona de paso.
- ¡Non, nooon! ¡Estás tolo!
- ¡Que máis dá, uns nenos máis ou menos! Malo será que pilles ao teu neto entre tanto rapaz. E despois sempre poderás porme a culpa a min, que se había un tolo que me atou, etcétera.
- ¡Sóltame, por favor! ¡Dareiche o que sexa!
 - ¡Cala! Serei compasivo e quitareiche as lentes, así non verás a cara das túas vítimas cando as arrases sen piedade. Ou se es xeneroso, que recoñezan polo menos o teu cadáver tras a colisión. Se ocorre o segundo, dalle recordos á miña nai no máis aló e dille que nos veremos pronto.
- ¡Non, non, non o fagas, por favor pídocho! -Vicente choraba e movía os seus brazos con desesperación, pero as súas mans, xa ensanguentadas polo rozamento, seguían fortemente atadas ao volante.
- Xa saen os nenos, chegou o momento. Por suposto, a bucina non funciona, Vicente. Verei o final do xogo desde aquí arriba. Ciao.




David acendeu o motor entre os berros de Vicente, quitou o freo de man, saíu do coche e empuxouno ata que comezou a adquirir velocidade costa abaixo. A medida que percorría a inclinada pendente, a aceleración do auto chegou a ser vertixinosa. Foron segundos terroríficos nos que os seus alaridos só eran escoitados polas árbores que ía deixando atrás precipitadamente e nos que as bágoas agrandaban a súa miopía, deixándolle ver apenas ao grupo de rapaces cruzando a rúa. Foron segundos tráxicos nos que fixo ademán de dar un enérxico xiro ao volante que agora si lle obedecía. Foron segundos irresistibles que paralizaron o seu débil corazón e pecharon definitivamente os seus ollos, que non puideron ver como o auto arroiaba uns cantos manequíns infantís vestidos de colexiais e colocados no medio do asfalto. Restos da tenda de Fina que utilizou David para desafiuzar a Vicente da súa vida.  

  • Ángel M. Moar (ammmoar[arroba]quepasanacosta.gal)



Relatos anteriores

Fonte

  • Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).

 
Etiquetas
Firmas QPC