Os Relatos da Fundación: Renacer

Redacción
12 de agosto de 2017 (07:57 h.)
Rematamos hoxe o repaso aos gañadores dos Premios dos certames de Debuxo e de Relato curto da Fundación Fernando Blanco de Cee. E o facemos quedando na casa, co primeiro premio do concurso de Relatos, que gañou Paula Pérez Trillo (IES Fernando Blanco de Cee.

”Renacer”, por Paula Pérez Trillo

 A porta do faro abriuse de súpeto e Taksha apareceu pechando a entrada ao seu paso. A señora, xa entrada en anos, que se atopaba ao fondo da estancia, non parecía sorprendida de ver a súa sobriña chegando dunha maneira tan brusca á súa casa. - “Ximena, axúdame, é o mar” – fixo unha pausa para recuperar o alento e pronunciar as palabras mais dolorosas que dixera na súa vida. “Está morrendo” – a rapaza derrubouse enriba do chan. Tiña os pés cheos de sangue. Percorrera todo o camiño dende a súa casiña á beira do mar descalza. - “Nena, xa o sei” – contestou tranquila a vella coa mesma expresión imperturbable. - “E como podes estar tan tranquila?” – Taksha non puido evitar alzar a voz ante esa serenidade cara a inminente morte do seu único amigo. - “Pequena, leva morrendo toda a súa vida, pouco a pouco fórono matando. O mar estaba condenado a morrer dende o seu nacemento debido á serpe que custodia a súa alma. Ela encantouno, facendo que a súa desaparición fora unha data indeleble no calendario do destino. Neniña, penso que non hai resolio para esta enfermidade”. A meniña non puido evitar comezar a chorar polo impotente que se sentía nese intre. Estábanlle dicindo que ía ter que presenciar aquela morte sen poder facer nada por evitalo. Non podía ser. Entón unha pregunta asaltouna:  - “Ti como sabes todo isto?” – dixo coa voz quebrada polos lamentos. - “Por que esa serpe é a miña irmá, a túa nai”. - “Non, non pode ser!. Estás dicindo que é tan vella coma o mar mesmo?. Como vai ser miña nai?”. - “Hai dezasete anos recibín unha mensaxe dela na cal contaba que o teu querido compañeiro lle fixo unha petición. Antes de morrer quería sentir o amor humano e entón deixaría de resistirse ao seu fin. Ela decidiu transformar a un arroaz en nena, en ti Taksha. Pediume que che coidara, transmitíndoche toda a paixón posible cara o océano; e agora que ese desexo xa se cumpriu, túa nai, a serpe Nodak, ten vía libre para rematar coa súa sentencia”. - “Se isto que dis é certo, non terá problema en escoitarme. Irei a vela. Onde se agocha?”. Ximena amosou un leve sorriso. - “Sabía que o plan de Nodak tiña un erro; ti, pequena. Sempre souben que serías a única capaz de para a túa nai, polo que adiante. Deberás chamala polo seu nome debaixo dos peiraos do Castelo do Príncipe, ao outro lado da ría” – parouse un intre, e despois de lembrar algo, engadiu – “non obstante, salvalo non será gratis”. Pero Taksha xa estaba fora, correndo cos pés espidos cara o acantilado. Unha vez alí, sentouse nas rochas e intentou calmar o seu corazón. Xa controlado este factor, armouse de valor e fixo que os seus pulmóns retiveran todo o aire posible, o cal foi expulsado nun berro desesperado por facer aparecer a serpe. Mentres a esperanza ía desaparecendo a cada segundo que Nodak non se facía ver, a rapaza botou unha ollada ao seu compañeiro. Non foi capaz de reter as pedriñas transparentes e húmidas que lle comezaban a percorrer as fazulas ao presenciar aquela escena tan grotesca. Levou as mans á cara para deixar de ver. O que antes era un manto dunha gama de fermosísimos tons azuis, estaba agora cuberto por noxentas máculas vermellas e negras, nas cales, todos os seres vivos que usaban como residencia o mar, flotaban inertes, despendendo un cheiro nauseabundo. O mar, antes activo e divertido, presentábase agora coma un prato liso e inmóbil, no que non se podía ver unha mísera onda. Entón, a serpe apareceu; unha criatura grandiosa, fermosa, e á par impoñente; o seu corpo de escamas prateadas e ollos azuis resplandecían baixo a tenue luz do solpor, mesturada cunha tétrica néboa que tan só envolvía a súa esvelta figura. - “Ximena avisoume da túa visita, pero creo que non escoitastes a segunda parte do trato. Nena, as ansias non son boas” – soaba rouca e transmitía un gran saber. Se non fose pola situación, ninguén diría que tiña mal facer. - “Aínda teño moitas dúbidas sobre o que farei, polo que che agradecería que mo explicases” – foille difícil manter a calma, pero sabía que enfurecéndoa non ía lograr nada. - “O que dicía. A paciencia non é un dos teus puntos fortes, polo que irei ao gran. Preciso da túa alma. Unha vida a cambio de outra”. - “Non teño medo a morrer. Estou disposta a facer o sacrificio máis grande que unha persoa pode facer por algo, deixar de vivir neste mundo. O que quero é unha única resposta. Por qué o condenaches?”. - “A verdade é que iso non llo contei á vella. Seguro que ela che narrou unha versión moi diferente da realidade, pero eres a miña filla e tes dereito a sabelo. Non fun eu quen o destinou morrer; eu só descubrín o que o futuro lle ten escrito. Ese futuro di que o irán envelenando paulatinamente e que rematará por desaparecer calquera rastro de vida despois de anos de sufrimento. O único que quero é que este feito teña a mínima cantidade de dor, así que o seu acto de falecer debe de durar o menor tempo posible, e ten que ocorrer antes da época de destrución, na cal sufrirá ata o seu final. Eu o quero tanto coma ti Taksha, polo que cando me dixo que si recibía o amor dunha persoa deixaríame facer, decidín o teu nacemento. Agora que a súa derradeira vontade xa se cumpriu, non agardarei as torturas que o futuro lle ten preparadas”. - “Pero, de todas formas, se grazas a min pode vivir, esas situacións de dor ocorreranlle” – protestou Taksha. - “Non, porque demostrarás que as persoas poden ser boas e que non danarán a unha das maiores fontes de vida xamais creadas, e que serán capaces de sacrificarse por algo tan divino coma é o noso compañeiro”. - “Pois adiante. A que agardas?. Xa che dixen que non tiña medo”. A serpe esbozou un triste sorriso. Ximena non inventara nada acerca daquela valente moza. A criatura asentiu á vez que un cúmulo de gotas comezou a agruparse diante da rapaza, creando unha burbulla de auga ingrávida ao seu fronte.Como se o soubera, Taksha mergullouse nela, sentiu o frío agarimar a súa pel coma se lle estiveran dando unha aperta, “entón, isto é o teu corazón, amigo”. Ese pensamento atrapouna nos seus derradeiros intres coma persoa, xunto coa imaxe do que lle pareceron bágoas que supuraban dos ollos cristalinos da súa nai. Comezou a ver o seu corpo menos opaco e mais transparente, e xusto antes de volatilizarse na auga, dedicoulle unhas palabras ao océano que quedaron desfeitas polo novo ruxir do mar. Xa non o podía ver, pero todo volvera a ser normal, e ninguén lembraba nada do acontecido esa tarde. Ben, non todos, xa que despois dese renacer algo cambiara na natureza da costa, e ela si que lembraba aquela dramática escena, e tamén tiña o recordo do pedido que a súa amiga lle fixera antes de desaparecer; “protexe a miña tumba, protexe o teu corazón”. Un sentimento escuro estaba ganando terreo na súa alma; a vinganza era a única e solitaria idea que se podía atopar na súa mente. Entón prometeuse matar a todo aquel que se atrevera a facelo sangrar de novo, a aquel que teña o valor de arrebatarlle o que é seu sen permiso, a aquel que se atreva a perturbar a tumba da súa salvadora. Acababa de nacer a Costa da Morte.
  • Paula Pérez Trillo (IES Fernando Blanco de Cee). 1º Premio Categoría B Relatos (ESO).
 

Gañadores dos Premios Fernando Blanco

Novas relacionadas

Novas relacionadas

Fonte
  • Redacción QPC (info@quepasanacosta.com)
  • Fundación Fernando Blanco
Etiquetas
Cee Cultura