As Cartas do Avó Pascasio: A aporofobia do réxime macricida

Moi querida neta Cristina: Escríboche ao recuncho santacruceño do Calafate. Na beira do fermoso lago Arxentino estás máis tranquila e con algo máis de tempo para escoitar os queixumes dun vello emigrante que sofre coa brusca caída do benestar na súa amada segunda patria. Fuches coa cabeza alta a declarar diante dun controvertido xuíz. O escrito que presentaches deixouno noqueado. Creo que se arrepinte de citarte sen ningunha xustificación porque agora sinálano como o culpable de que centos de miles de cidadáns saian á rúa a apoiarte. Quérente queimar pero elévante e converten en única abandeirada do amplo movemento cidadán que non se morfa o conto barato de que con alegría se arranxa todo. Acá arriba temos debates semanais sobre os acontecementos arxentinos. Preocúpanos moito que a alianza mafiosa entre o Partido Macricida e os seus socios do Clan do Clarinete manteña pichicateados a millóns de cidadáns que negan o evidente e putean cara atrás. Se blanquea o escuro presente e se negrea o recente pasado de progreso social. Os avós buscamos explicacións para tanta cegueira empecinada nun país con alto índice de educación. O filósofo Ricardo Forster acláranos un pouco sobre o desinformador merengue ao dicir que "a nova construción propagandística segue bombardeando á sociedade coa corrupción do populismo e as valijas cheas de diñeiro da ruta K mentres a risa infernal dos poderosos multiplícase para goce daqueles votantes que están fascinados cos seus depredadores e cegos á destrución da súa propia vida e do futuro dos seus fillos". Na última reunión, o compañeiro Graña Etcheverry -xenro do gran poeta Drummond de Andrade- leunos un texto do profesor Emilio Martínez Navarro (Universidade de Murcia) que pensa é moi útil para explicar o triunfo de Macri. Sostén o amigo Manuel que debemos de considerar a gran parte do electorado macrista como afectado pola aporofobia. Quedámonos en fóra de xogo xa que nunca escoitamos tal palabrita. Enseguida decatámonos. Resulta que aporofobia vén do grego. O vocábulo fórmase a partir de: á-poros -pobre, sen recursos, indigente- e fobia -medo, temor-, é dicir, sentir medo ao pobre ou á pobreza. É unha actitude ou sentimento de rexeitamento ao pobre, ao desamparado ou ao que carece de saídas, medios ou recursos. O prof. Martínez Serrano asegura que é un sentimento adquirido.  Interésanos moito esta aproximación ás motivacións do pensamento do votante macrista. Quizais a aporofobia sexa unha das falsas ideas que máis axudaron ao triunfo electoral de don Mauricio. Apuntei unha frase de Martínez Navarro que nos achega ao interior de moitos arxentinos: A aporofobia indúcese, provócase, apréndese e difunde a partir de relatos alarmistas e sensacionalistas que relacionan ás persoas de escasos recursos coa delincuencia e cunha suposta ameaza á estabilidade do sistema socio-económico. É bastante evidente que os medios desinformadores actuaron na liña repetitiva de que todos os graxa son peronistas e todos os peronistas son vagos e todos os crotos son sospeitosos e todos os pichis son perigosos.  Despídome. O tema dá para maior reflexión pero téñome que ir. Non quero perderme a intervención de Juan Carlos Romeu López en "A Victoriosa", unha radio que aposta polo teu retorno á política activa. Espero que ao comezo do programa poñan a canción "Quero volver estar mal" do gran Ignacio Copani. Recibe o agarimo do avó fonsagradino que se enorgullece dunha neta que non se engurra diante de ningún temporal.
  • Pascasio Fernández Gómez
 
  • Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.com).
 

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

Fonte

    • Redacción de QPC (info@quepasanacosta.com).