Parece un guión de tarde de domingo de A3, pero a realidade supera moitas veces a ficción. María Pilar Rosanes revive estes días a dor infinita que supón perder un fillo. Perder un fillo na estrada, pola imprudencia, pola temeridade doutro ser humano, e o Consorcio de Bombeiros da Deputación da Coruña acaba de recordarllo, restregarllo pola cara, con esta carta.

UN CONDUCTOR HOMICIDA MATA A MI HIJO Y LA DIPUTACIÓN DE A CORUÑA @Depucoruna LE HA ENVIADO UNA FACTURA POR LA ASISTENCIA Y LIMPIEZA DE LA VÍA. JOSEP BOAN I ROSANES DEBE PAGAR, A PARTES IGUALES CON SU HOMICIDA, ASIER GONZÁLEZ SILVA, LAS 3h 20 MINUTOS QUE EMPLEARON PARA LIMPIAR… pic.twitter.com/mIfmbmPktO

— maria pilar (@rosanesfiguerol) October 9, 2023

Coa convicción de parar esta masacre que pasa cada día, María Pilar non vai parar de loitar. “A todos nos pasa o mesmo. Todos temos un Josep, non coñezo unha persoa que non perdese alguén nun accidente de tráfico. Pero a única diferencia do meu fillo co resto de Joseps, é que a súa escribe e fala”. Así de rotunda nos traslada a súa indiganción pola misiva, pero tamén pola indefensión que sinte ante unha Lei, a 379, insuficiente. “Hai que modificar a lei, hai que modificar a percepción da sociedade respecto á percepción destas mortes. Non son grautitas, e poden ser evitadas, os condutores só teñen que respectar as normas básicas”, sinala con rabia e contención.

”Existe a violencia vial, existen delincuentes ao volante. Os coches son armas, e a lei ten que recollelo. Non pode ser que para ser delito teñas que ir a 221km/h por unha autopista, a 151 por unha estrada ou a 111 nunha cidade”.
”Aí imos, imos cambiar esa lei. Eu ao meu fillo non podo salvalo, pero cando escoito unha noticia así, mo matan otra vez”.

De Cataluña a Galicia

A historia de Josep Boan i Rosanes parte dunha infancia estupenda. De avós galegos, de pequeno nunca pisou a nosa terra. “El sempre pedía ir a Galicia, a terra dos seus avós, pero eu sempre lle dicía que alí acababa o mundo, que como iamos facer 1000 km para ir onde acaba o mundo. Así que tirábamos para Florencia ou outros sitios de viaxe”.
Estudante de Historia, levaba anos afondando sobre a terra dos seus avós, e “estaba namorado da Torre de Hércules, da lenda de Breogán, do Finisterre…” relátanos a nai. Así que con 20 anos, “a súa primeira viaxe grande en moto, foi co seu pai cara Galicia”.

”Visitou a Coruña, sacou fotos na Torre de Hércules, e ao día seguinte foron a Fisterra”. Foi na volta cara Santiago, cando se cruzou con Asier G.S. na AC-552, a altura do Concello de Dumbría. Colleu unha curva a un mínimo de 130km/h nunha zona na que tiña que ir a 70, e o coche bateu contra a moto de Josep, que saíu proxectado, ante a mirada do seu pai, que viaxaba a unha distancia de seguridade (ambos circulaban a 63 km/h).

”Todos nos temos pasado algo ao volante, pero coller unha curva de 70 a 130… como é posible que non sexa condución temeraria? Pois así é a lei 379, a lei que imos cambiar”, sinala rotunda e convencida sen entender o feble que é a lei con estes sucesos.

”Gústame pensar que a última terra que pisou foi Fisterra. Agora é a súa terra. E a miña tamén”.

A Carta

Se ben dende o Consorcio de Bombeiros da Deputación Coruña xa se apuraron a sinalar nalgún medio que a carta “foi un erro” e ía ser eliminada, o feito de recibila foi un duro varapau, e polo menos ata a noite deste martes 10 de outubro, ninguén do ente provincial se puxo en contacto con ela para pedir desculpas.

Repasa primeiro como foron aqueles días despois do accidente, con “eternas esperas, atestados, abogados… as torturas da xuíza e da fiscal, que te tratan como un delincuente…” e enlaza coa carta. “Tempo despois, cando solicitamos que nos enviasen as cousas de Josep que se puideron atopar no accidente, dixéronnos que as tiraran todas. Pero cando chegou ao buzón o recibo da chegada da carta da Deputación, que recollimos onte pola mañá, pensamos que alguén encontrara algo, unhas botas, un cinturón… Pero non, atopámonos con isto que de destroza o corazón…”

A outra carta

Este pasado mes de xuño enviaba esta carta ao “homicida do seu fillo”:

CARTA AL HOMICIDA DE MI HIJO

Esta carta es para ti, para el hombre que segó la vida de mi hijo, a nuestro hijo, para el hombre que ha privado a una hermana de su único hermano, que ha agriado el tiempo que a mis padres les queda por vivir; que ha herido a Sergi, Mariona, Judith,… pic.twitter.com/mXn9npH8T7

— maria pilar (@rosanesfiguerol) June 2, 2023