As cartas do avó Pascasio: Unha urxente limpeza

Moi querida neta Cristina:

É a miña obrigación o tratar de porche ao día sobre o sucedido na reunión semanal da "Comisión de Seguimento" da intervención xudicial do Centro Galego de Bos Aires. Certamente que os avós estamos preocupados pero eu, en particular, estou bastante esperanzado en que o desenlace non pode ser outro que o retorno da institución ás mans dos socios. Falouse do doloroso presente pero sobre todo do futuro inmediato.

Non quero que perdas nada do tratado, en especial subliño unha intervención que creo pon o dedo sobre un problema que é urxente corrixir se apostamos por unha mutualista sólida e transparente. O que interveu ten boa puntería. É un vello amigo que naceu no municipio de Meira, ao ladito da miña natal aldea fonsagradina. Estou falando de Bieito Abraira, histórico loitador que sempre defendeu con firmeza a independencia de Galicia dentro dunha confederación ibérica de nacións. Infórmoche que alá abaixo o tiñan por medio tolo ao reivindicar a República de Galicia. A verdade dígoche que é un emigrante moi sensato pero a súa fama de exaltado vénlle de cando gritaba nas asembleas alzando na súa man un exemplar da revista "A Fouce".

Bueno, Cristina, imos ao tema que nos ocupa. A independencia de Galicia tardará en consumarse e mentres tanto o meu querido Centro Galego se embarra ata a cellas nunhas débedas que o deixaron no limiar da desaparición. Segundo Abraira a entidade era forte cando non había maior honra para un emigrante que presidir aquel espazo de puxante vida cultural. Eran tempos de bonanza pero tamén de rectitud ética nos comportamentos. Atendíase aos pacientes con eficacia e respecto; fosen enfermidades da alma ou do corpo. Os directivos eran persoas de recoñecido prestixio e os empregados cumprían felices co seu labor. A xestión directiva daba bos froitos que se vían reflectidos nas expresións de orgullo de todos os protagonistas da moi enriquecedora obra común.

Vouche a repetir unhas palabras de Abraira que me quedaron gravadas no bocho: "Case morro por segunda vez ao ver a un empregado do Centro Galego darlle unha patada á porta dunha habitación ---sacra para nós--- en protesta polo atraso no pago dos salarios. Creo sinceramente que o pelotudo degenerado descoñecía que alí morreu o noso heroe nacional Afonso Rodríguez Castelao. Sentinme mal; abatido e impotente diante do triste espectáculo protagonizado polos ruidosos bombos que invadiron os corredores do hospital. O noso santuario de solidariedade foi profanado pola irracionalidad quilombera que substituíu a nosa música tradicional por insultos e berros". Despois, seguiu reflexionando sobre diferentes aspectos da xestión manifestando que é necesario realizar unha urxente limpeza de malandras.

Abraira referíase concretamente a un par de inmorais médicos que deben ser expulsados e denunciados en sede penal. Son profesionais indignos que non poden ser parte do prestixioso cadro médico do Centro Galego. Querés saber o que facían? Un, o cardiólogo, utilizaba o quirófano para atender aos seus pacientes particulares. Colocáballes un marcapasos usado que conseguía a traves de PAMI. Algúns dos aparellos deron problemas; fallaron e houbo que cambialos. O aproveitado galeno cobrábaos coma se fosen novos e de última tecnoloxía. O outro, traumatólogo, comerciaba con prótese coma se estivese na feira vendendo mazás. A ninguén lle gusta que lle vendan unha froita un pouco branda pero creo non é o mesmo que se na túa cadeira ---no canto de titanio--- métenche un plastiquito que se deteriora antes de que llegués á esquina. É prioritario erradicar estas condutas indecentes porque se cobrás para o peto; estás roubando.

Sobre o futuro o amigo Abraira expuxo a súa idea que vira ao redor de saír do pozo mediante a recuperación da confianza social. Teño apuntado o que dixo sobre os ingresos: "O noso Centro Galego será viable se chegamos aos corenta ou cincuenta mil socios. Os meus números non son unha fantasía, xorden da realidade demográfica de Bos Aires. Así, entón, ao ter unha razoable masa social ingresaremos un millón de dólares por mes na caixa societaria. Ademais, hai que sumar os euros da Xunta para subvencionar aos asociados nacidos en Galicia". Claro que antes de implementar unha campaña de socios insiste o ex directivo Abraira en convencer ao interventor A Blunda para que non demore unha acción desinfectante que afaste do hospital aos virus-corruptus dos que son portadores ---diagnosticados--- un chorro-cardio e un chorro-trauma.

Despídome. Tenés moito laburo que facer e estouche retendo. Recibíde o abrazo cariñoso do avó de Mazaeda que non che esquece.

• Pascasio Fernández Gómez.

• Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.gal)

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

• As cartas do avó Pascasio: Aprender dos erros.
• As cartas do avó Pascasio: En busca dos millóns perdidos.
• As cartas do Avó Pascasio: Un fogar común na esquina de Belgrano e Pasco.
• Aquel neno da montaña leonesa de Villamanín.
• As cartas do Avó Pascasio: Enganchados ao carro arxentino.
• As cartas do avó Pascasio: A nosa moeda son os pesos arxentinos.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos carballos.
• As cartas do avó Pascasio: Viñemos para sementar.
• Os españois apretan o cinto.
• O ingreso de dona Balbina na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Uruguai abre o camiño para a derrota dos narcotraficantes.
• Forza Elba!.
• Aos moi prezados dirixentes de entidades galegas na Emigración.
• Unha muller no temón do Centro Galego de Bos Aires.
• A urxencia dunha solución para o Centro Galego de Bos Aires.
• Adeus, egrexio mestre Cordeiro Monteagudo.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Graciñas, prezada Arxentina!.
• Sempre con Arxentina!.
• Berremos forte: forza Centro Galego de Bos Aires!.
• A forza dunha neta da parroquia de Bamiro Montevideo.
• O noso embaixador honorario en Bos Aires.
• O fungueiro de Bartolomé Hidalgo.
• Tres galegos da Costa da Morte en terras montevideanas.
• O hórreo do presidente Mujica.
• “La Juvenil” de Bos Aires e “Casa Cruz” de Baio.
• Forza Adolfo!.
• Dona Diáspora busca traballo en Montevideo.
• Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó.
• An Oriant, graciñas.
• Os mesmos sentimentos emigrantes en Bos Aires.
• Un rapaz solidario chamado Martiño.
• A maleta montevideana de dona Diáspora.
• A maleta arxentina de dona Diáspora.
• A forza dos Penedos de Pasarela.
• Dona Diáspora nas beiras do Río da Prata.
• En Bos Aires, unha romería solidaria.
• A páxina emigrante dunha gaiteira montevideana.
• Sempre na Habana!..
• Imos camiño da Habana?.
• O exilio de don Voto Perdido.
• A nosa herdanza na Habana.
• O futuro do Centro Galego de Bos Aires.
• As tres palabras que perderon os emigrantes.
• Unhas garimosas apertas de dona Diáspora.
• Dona Diáspora en Hollywood.
• Unha aperta fisterrá para Rosario Olveira en Montevideo.
• Ánimo para Cristina e adeus ao prezado irmán Carbajal.
• Galicia fíxose na diáspora.
• Un recordo para Andrés Pazos e unha aperta para Carlos Penelas.
• Dous herdeiros riopratenses: Noemí Rial e Jorge Muíño.
• Unha boa homenaxe aos emigrantes no Uruguai.
• Apertas galeguistas para don Manuel Cordeiro Monteagudo.
• As alegrías e as penas de dona Diáspora.
• Carlos López García-Picos, egrexio compositor betanceiro.
• Un tango para Rosalía de Castro.
• Forza Uruguai!.
• No “Derby” con Roxelio de Cesantes.
• Dona Diáspora quere máis retorno.
• Os grelos de Gladys.
• Os espazos emigrantes de dona Diáspora.
• As empanadas montevideanas de dona Valentina.
• Un baúl da Arxentina.
• A tolemia do voto emigrante.
• A singradura emigrante.
• O ingreso de Andrés Pazos na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A xenerosidade de don Marcelino de Alqueidón.
• Un adeus moi garimoso para Andrés Pazos Pérez .
• A necesaria unidade dos centros galegos en terras americanas.
• As mans de María.
• Unha sesión especial na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para un país de primeira: Uruguai.
• O molete de Baio e os cruasáns de Malvín.
• Na Asemblea Celestial Riopratense queren que Pepe Mujica sexa o novo presidente do Uruguai.
• As miñas media ducia de razóns para non votar aos BLANCOLORADOS nas eleccións uruguaias.
• Forza Pepe! [O 25 de outubro hai eleccións presidenciais no Uruguai].
• Pérez Prado na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Un adeus fondamente galego para Antonio Pérez Prado.
• O centenario de Tacholas na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Debate sobre Gondomar na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para Castelao Bragaña.
• A biografía dun poeta emigrado.
• Hai moita preocupación na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Cando Cheíto de Romarís foi para Delémont.
• A sesión do 17 de maio na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Chegou o momento da UNIDADE aos fogares sociais galegos na diáspora.
• Chegou o momento do Espazo Emigrante no monte Gaiás.
• Na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega HAI DEBATE postelectoral.
• O debate entre Abraira e Sánchez na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega .
• Balbina, unha centenaria de Rebordelo.
• Debate sobre o voto exterior na Asemblea Celestial da Emigración Galega no Río da Prata .
• Necesitamos axentes electorais con experiencia [Absterse os que teñan ética profesional].
• Unha conversa na pizzería montevideana “Subte”.
• A Costa tamén vota dende Lonxe de Montevideo.
• ¿Querés que te haga un churrasquito, Manolito?.
• A familia Penedos de Pasarela.
• Dona Dionisia de Cedeira e as vindeiras eleccións autonómicas.
• O neno do lobo en Montevideo (II): Na esquina de Propios e Carabelas.
• O neno do lobo en Montevideo (I): “Na esquina de Pantaléon Artigas e Ipiranga”.
• Unha boa vacina contra do peronismo.
• ¿Querés un mate, gayego? Tomá mate, che que en el Rio de la Plata no se estila el chocolate.
• O fotógrafo preferido de Carlos Gardel.
• A güeya dun gaucho de Ribadeo.
• Os charrúas do Uruguai e as charrúas de Allariz.
• Un ferreiro de Tines en Montevideo.
• Un atípico emigrante da Laracha en Montevideo.
• Os nosos herdeiros riopratenses.
• A democracia dun capador bergantiñán en Montevideo.
• Un emigrante de Fisterra.
• Os emigrantes dicimos NON aos que queren pechar as portas.
• Entre Barcelona e Montevideo, díptico emigrante.
• De Barallobre a Bos Aires .

Fonte

• Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).