Hoxe: Coma un pano (Coristanco, 1.984)

05 de maio de 2011 (09:59 h.)



- A vida é coma un pano, Eladio. Pode ser sucia, estampada de porcalladas. Pode ser limpa, como un pano extendido pola cabeza para toma-lo sol e disfrutar. Ou pode ser húmida, chea de súor e bágoas, que é o habitual na xente.

- Pois tamén se poderá usar para as tres cousas ¿non sí? Con tal de lavala...

- Pero é que a vida non se lava, home. A merda que ti botaches á túa existencia non se borra endexamáis.

- ¿E logo as confesións?

- As confesións son montaxes para liberar remordimentos. Pero non arranxan as desfeitas, nin desdín as mentiras, nin resucitan os asasinados. As confesións son A Semana Fantástica da Igrexa, o dous por un. A promoción para atraer clientela ao negocio.

- Ou sexa, que segundo vostede pensa, todo é coma un pano: a vida e o mundo.

- Non. Iso de que o mundo é un pano está lonxe de ser certo. O mundo é tan grande como é. Se atopas ó teu veciño en Tokio, será unha casualidade enorme, pero non por iso deixará de ter a cidade vinte ou vintecinco millóns de habitantes.

- Home, xa o sei, pero é un dicir para resaltar esas casualidades. Tamén vostede está contando o da vida figuradamente.

- Si, pero con máis base. Porque é unha verdade absoluta que só hai tres tipos de persoas: os que malean, os que se divirten e os que traballan.

 

- Pois eu traballo e disfruto.

- Ti non disfrutas, Eladiño, que ver o Madrid na televisión, xogar ao tute cos amigos e coller unha borracheira na romaría do patrón non é o tipo de diversión ó que me refiro. Porque máis alá daquelas montañas, Eladio, hai xente fascinante á que eu chamo millonarios de vida. Se a ti anímate a existencia unha pinga de diversión en forma de romería, esas persoas viven baixo unha catarata de sensacións que anega os sentidos. Persoas que falaron no seu día: agora só rin. Persoas que inventaron a palabra "excitante". Persoas que teñen nun día máis minutos de vida, da de verdade, que todos nós en oitenta anos.  E unha vez que morren esas persoas, botan fume os corpos coma fan os freos cando vas a douscentos por hora. Nós imos co freo de man posto toda a puñeteira vida. Tocounos ser "productores do rural": desconfiados, individualistas, amarróns e ruíns. Capaces de comer caldo todo o ano, pasar frío nos invernos, andar coa mesma roupa e vivir na mesma casa por non vender uns piñeiros que logo han estragar os fillos.

- Hoxe como está, don Eloi. Despois de escoitarlle dan gañas de colgarse dunha viga...

- Pois agora que o penso, quizáis o pano tamén valla para iso. O seu derradeiro uso.

- Tería que ser ben longo...

- Tería. Un de caxemira había de chegar. Cóbrame os viños, Eladio, que teño que apaña-lo millo antes de que chegue a muller da leira. Deica logo. 




- Oiches, Eladio ¿Quen era ese? Moito parolabas con el.

- ¿Non o coñeces? É Eloi Franco, o armador.

- ¿Franco do Val? Xa se me facía unha cara coñecida.

- Pois o mesmo. A tira de barcos conxeladores e varias naves no porto da Coruña.

- Non sabía que tiñamos clientes tan importantes...

- O pobre está coma unha chota. Vive en Nantón, nun pazo. Para aquí, na cafetería, de camiño á Coruña dous días á semana, e filosofa tal coma se fose un labrego sabio. E hai que seguirlle o conto coma se estivesemos nunha cantina de aldea a fósemos dous paisanos.

- Pero...¿Faino de coña?

- ¡Asegúroche que non! Xa viches o serio que estaba. Polo que me contaron, entre a coca e as separacións, este home quedou tocado. Debe ser unha terapia que lle manda o siquiatra ou algo así...

- Manda carallo que hai xente rara no mundo. Pois cando llo conte a Lucía, vai alucinar, co serio que sae nos xornais...

- Nin se che ocorra comentar nada, a ver se por culpa túa perdemos o noso mellor cliente.

- Pois non sei eu se cando me toque atendelo...

- Sempre ven onda min porque o levo ben. Pero ti tranquilo que só tes que escoitalo. E aínda que che pida un viño, ti ponlle whisky Chivas de reserva con moito xeo.  

- Ou sexa, que moito paisano, moito tal, pero aínda mantén o niveliño..

- ¡Home claro! Está un pouco espeso de coco, pero non é parvo.

- Aí arranca ¡Deus que Bemeuve! Mira, está baixando a capota...

- Si, é para apaña-lo millo.

- ¿Como?

 

- Nada. 

  
  • Ángel M. Moar (ammmoar[arroba]quepasanacosta.gal)



Relatos anteriores

Fonte

  • Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).

      
Etiquetas
Firmas QPC