Hoxe: O pendente (Ponteceso, 1991)

- Ramón, temos que falar moi en serio.

- Que pasa? Quen morreu?

- Viches a Monchiño?

- Si, muller, como non ía a velo se comemos xuntos...

- E non te fixaches?

- En que?

- En que levaba un pendente na orella!

- Como un pendente? Un pendente de muller?

- E logo hainos de home?

- Xa, coño. Pois non, non me fixei.

- E que facemos agora?

- Tranquila, Fina. Xa sabes que é unha moda. Levan pendente ata os actores e escritores.

- Si, e os drogadictos tamén. A saber con quen andará o noso Monchiño. Xa o notaba eu raro e hoxe, o do pendente. Ai, Deus querido!

- Non esaxeres, Fina, que estás facendo unha traxedia dun ariño na orella.

- Ti tómao a risa, que así empezou o fillo de Petra e mira como acabou...

- Pero que terá que ver un rapaz sen pai e coa nai alcohólica con Moncho?

- Xa, que ti cres que todos os drogadictos son fillos da miseria...

- Pero Fina, unha cousa é a droga e outra é a moda.

- Pois a droga está de moda tamén. Ou non les as estatísticas sobre os mozos que se drogan, case a metade ou algo así...

- Como vai ser a metade, muller? Sería unha enquisa nas cárceres!

- Ramón, eu xa o notei raro hai días. Nunca se pechara na habitación e agora si. E esa música tan rara...

- Ó mellor habería que ollar no seu cuarto.

- Xa o fago a diario, pero non atopei nada estraño. Só dúas revistas porcas e un almanaque de mulleres.

- Pois logo tranquila que non debe ser nada.

- Si, home, como se non soupese el que podo rastrexa-lo seu cuarto de arriba a abaixo. Non ía ter as xiringas a vista...

- Pero que bruta eres, Fina! Pasas de un pendente a unha xiringa coma nada! Que terá que ver!

- Meu Monchiño, con catorce aniños. Co tranquilos que estabamos cando ía ó colexio. Pero claro, no instituto, quen o controla?

- Sabes ben que o de Ponteceso é un dos de mellor sona. E o neno semella sensato. Atopaches tabaco ou mistos na habitación?

- Non, paréceme que non fuma.

- Pois bo sinal.

- Que fará os venres e sábados, que chega ás tantas cando o ano pasado había que botalo da casa?

- Imos ver: anda con Paco, con Toñito, e ...con quen máis?

- O chama moito un tal Eduardo.

- Víchelo algunha vez?

- Non, pero por como fala nótase moi maduro. Non como Toñito, que só pensa nos cómics. E Paco ben sei eu que é boa xente. Coñecemos ós pais e diríannos algo de notar cousas raras.

- Teño que falar con Moncho.

- Pero non lle rifes, que sabes o xenio que ten.

- E por que ei de rifarlle? Por unha merdiña de ferro na orella?

- Falando do rei de Roma...

- Ola!

- Boas, Moncho.

- Pero que pachanga estades a ver?

- Nin caso lle faciamos.

- Séntate, que vou á cociña a prepara-la cea.

- Vale, teño fame.

- Imos ver, Moncho, queres contarme algo?

- Contarche? Non. O que?

- Túa nai nótate algo raro últimamente. E ese pendente que levas...

- Ale, o pendente! Xa mo dicían os amigos...

- E falando de amigos, o Eduardo ese, coñecémolo?

- Non sei. É moi bo tío. Estudia terceiro de BUP e gústalle moito a música.

- A música, claro, normal. Pero, escoitala ou tocala?

- As dúas cousas. Ten un grupo, e quero entrar nel.

- E os outros do grupo, que idade teñen?

- Hai de todo. Dezasete, quince, dezanove,..

- Dezanove?

- Si. O máis vello, Pepe. Toca a guitarra.

- Pero ti non regulas, rapaz. Acabas de cumplir catorce anos e andando con xente de dezanove.

- Só os vexo cando ensaiamos, non andamos xuntos.

- Ou sexa, que xa ensaias con eles.

- Si, no local do videoclube.

- E o pendente, é o emblema do grupo?

- Non, home, cada un vai como lle peta. Temos unha rapada e todo!

- Unha muller?

- Si, Xoana.

- Ben, ben, ben. Vou tranquilizarme a ver como cho digo. Moncho, ti non te decatas que non che conveñen esas compañías. Es moi novo, e con xente tan feita non aprenderás nada bo. Empézase pola música, logo ven a bebida, os porros, outras drogas,...

- Jó, pai, que esaxerado eres! Nin que tódolos músicos andasen drogados polo mundo...

- Todos non, pero moitos si, fillo. Jimmy Hendrix, Janis Joplin, os Rolling... Xente que rematou moi mal e que sen embargo son imitados por toda a fauna roqueira.

- Pero home...

- Que non, Moncho. Vaite esquecendo do grupo. Ti tes que centrarte nos estudios e dentro duns anos farás o que queiras.

- Non fago dano a ninguén!

- A ti mesmo: esos ambentes son sempre viciosos e rematarías por estraga-la túa vida entre miles de vatios e berros heavis.

- Heavis?

- Faime caso e agradecerasmo sempre. E cando...

- É un grupo folk.

- Como?

- Que é un grupo folk. Toco o tambor e non temos guitarras eléctricas nin berramos.

- Ah!

- Menudo conto estabas a inventar.

- Home, non sei... Como dixeches grupo e falabas de guitarras...

- Ai, ás veces eres peor que nai, que xa é dicir. Voume para a cociña a cear.

- Espera, Moncho, que están con Luar na galega...

- E a min que? Paso.

  • Ángel M. Moar (ammmoar[arroba]quepasanacosta.gal)

Relatos anteriores

Fonte

  • Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).