O médico de La Teja

• Os luns non son días de reunión habitual da barra do ”Rover” pero hoxe, primeiro de decembro, é excepcional. Hai moito que festexar. O médico de La Teja, Tabaré Vázquez Rosas, volve ao timón do país. Os votos de 1.226.105 cidadáns comprométenlle nunha changa quinquenal que fará da República Oriental do Uruguay un espazo con máis inclusión, educación e solidariedade.

- Flaco: Gañamos! Viva o Frente Amplio! Estou repleto de sa paixón frenteamplista porque nos salvamos do retorno á miseria. Vostedes saben ben o que fode o ter que aguantar como che cagan. É certo que te podes lamentar pero nada máis porque en democracia mandan as urnas. Impúxose o criterio correcto que é aquel que non confía nas promesas que nunca se cumpren. A gran maioría do electorado parouse a pensar e concluíu que as “pompitas dos ositos amorosos” non son un programa de goberno.

- Pocho: Ben! Gol de Tabaré! Ao final puidémoslle pasar a aplanadora para nivelar o camiño no que se asente con firmeza o concepto de benestar xeral. O noso triunfo é tamén, creo eu, un gol moral. Refírome aos giles -por chamalos dalgún xeito- que non votaron á fronte. Non dubido que poquito a pouco irán entendendo que son directos beneficiarios da acertada política de crecemento. Supoño que atribuirán á maxia, o ter máis guita no peto.

- Tito: Andá cagar, Pompita! Metéte no orto os papelitos de propaganda! Agora pódome desafogar. Estaba quente con este grupo blancoloradobarato que a base de indefinicións querían gañar unhas eleccións. Rómpeme os esquemas cando non hai propostas serias que poidan ser unha alternativa á fronte Amplo. Pará... tolo... pará! Queres levala de arriba? Rompémoslle a jeta porque eles nos provocaron. Son uns chorros. Enganan aos seus propios partidarios. Hai brancos de boa vontade que votan pensando no vello Herrera. Disfrázanse de grandes xestores pero non poden ocultar que nos dólares que soltaron na campaña electoral líase ben clarito: Banco de Pan de Azucre.

- Don José: A Fronte está presente! Hoxe, raparigos, vanme a permitir que a pizza dacabalo corra pola miña conta. É o mínimo que podo facer para celebrar a que será a miña última gran alegría electoral. Os anos pasan. Case seguro que dentro de cinco anos estarei no Cemiterio do Norte. Creo sinceramente que o triunfo do Frente Amplio é moito máis importante do que parece. Así, a primeira vista, un partido político imponse sobre outro nas urnas. É un feito habitual nos sistemas democráticos. Claro que ao agarrar a lupa vemos que o enfrontamento era entre dúas concepcións de país: reducido ou expandido.

- Flaco: Non sei o que pensan vostedes, amigos. Creo que o noso gran triunfo é o resultado positivo dun tema que me moveu os esquemas. Estou falando da efectiva e notoria disminución da desigualdade social. Os blancolorados ningunearon o asunto durante toda a campaña electoral. Buscaban desmerecer a boa xestión do Frente Amplio. Quizais, a súa estratexia estaba en asegurarse os votos do sector cidadán do medio pelo, así lle chaman os porteños. Prefiro bautizalos como “Nabosneobichicomes”. Ollo, fago unha puntualización. Non estou descualificando aos auténticos e tradicionais bichicomes uruguayos que ao estar marxinados do mercado laboral se rebuscaban recollendo latas, papeis e vidros. Son membros activos do grupo aqueles que cren que están arriba, aqueles que se arrastran serviles aos pés do que ten un millón de dólares e os que andan dándolle voltas ao incremento da inseguridade cidadá.

- Pocho: Bueno... todo foi sumando ao noso favor ao ver que os outros meten a pata. Encántame o nome que lles deches, está moi ben. Son xente moi insolidaria. Non queren pagar impostos ao considerar que os seus ingresos e as súas ganancias son obra da providencia divina. Son os únicos que laburan porque nós os frenteamplistas somos todos unha manga de atorrantes. Dóeme no corazón que haxa xente tan pechada, tan avarenta e tan egoísta. Néganlle a un veciño a posibilidade de que a súa vida mellore e quédanse tan panchos.

- Tito: Vostedes, che, son uns flojitos. Así non vai a man! Gústame máis o de nabos que o de neobichicomes; é máis directo. Non son aficcionados ao razonamiento filosófico, o seu é a merengada light cunha lixeira gotita de new age. O seu pensamento diríxese á análise profunda da dirección que segue a “burbujita rosada que se pousou no ombreiro do anxo gardián”. Hai que estar atentos porque se imos de suaves dannos co ferro. Van de conciliadores pero son dictadores. Son perigosos xa que recubren a súa inflexibilidade social cun manto de pintura en tons pastel. A súa aparencia de honrados cidadáns esconde a un integrista que se ten a oportunidade, encárgase rápidamente do antiséptico servizo de exterminio dos pobres.

- Don José: Vexo que a alegría non nos baixou as defensas. Así ten que ser si queremos manter unha liña de progreso continuado no tempo. Paréceme que os opositores repártense ao 50% entre nabos e neobichicomes. O Flaco é o noso filósofo particular e un gran cirujano que co seu bisturí ábrenos conceptos da realidade uruguaia. O nabo é aquel que ten o bocho cheo de fantasías ---é inofensivo--- e o neobichicome é perigoso porque ten unhas ideas que se achegan máis aos dogmas de fe que a calquera ideoloxía política. O Frente Amplio é ao meu modo de ver o partido que herdou o batallismo do século pasado. Os partidos tradicionais marcharon ao spiedo porque quedaron ancorados nun discurso que caducou alá por 1971 cando lle afanaron as eleccións ao Wilson. Póñome trista ao ver que o Partido Colorado quedou reducido a tres pachequistas que votan ao fillo do peón golpista que cambiou de divisa cando lle ofreceron ir de cabeza de lista. Si lesen a Thomas Pinketty [“O capital no século XXI”] case seguro que non estarían tan fundidos. Creo que don José Batlle e Ordóñez ten no profesor francés a un seguidor das súas ideas. Escoiten o que lles vou a ler: “O crecemento no século XXI vai depender en gran medida do investimento en educación e en formación, de que esta non sexa únicamente para unha pequena élite senón para a inmensa maioría da poboación”.

- Flaco: Se cadra centramos moito o éxito no tema económico, esquecendo que amplos sectores cidadáns votaron en agradecimiento ao logro de conquistas sociais que son consecuencia das leis sobre matrimonio igualitario e consumo de marihuana. Hai miles de uruguayos que lles importa un carallo da vela que o Uruguay sexa un dos países americanos con menor endeudamiento neto en relación ao PIB. Nunca escoitaron falar da revista ”The Economist” e non me parece que inflúa no seu voto, o ter unha baixa porcentaxe -35%- de endebedamento. Haberá que buscar tamén nos nobres sentimentos da nosa xente. No meu caso concreto, son irmán de sensibilidade cos meus compañeiros da “609”. Loitamos xuntos para que os nosos veciños do barrio vivan mellor pero non nos esquecemos que o traballador rural ten menos dereitos que o traballador urbano.

- Pocho: Se cadra estámoslle buscando demasiadas voltas aos resultados ao estar queimados de anos anteriores. É lóxico que sexamos cautelosos. Déronnos moitas patadas pero no actual Uruguay temos unha maioría cidadá de boa xente que é aquela que quere crecer xunto aos demais. Acá está a diferenza! Os que votamos ao Frente Amplo levamos dentro a solidariedade. Non buscamos o acomodo particular. Somos fieis seguidores de don José Artigas que camiña ao noso lado coa súa ética lámpada de futuro. A clave está en que todos empuxamos para o mesmo lado. Uns somos máis tranquilos e outros máis impacientes pero coincidimos en que os cimentos da gran obra colectiva están sendo colocados con firmeza no fértil chan da Banda Oriental.

- Tito: Bueno, agora que gañamos haberá que sacar adiante varias leis que se veñen relegando no tempo. Estou pensando no voto exterior. Eu non me esquezo dos meus curmáns de Aires Puros que cada mañá almorzan cun matecito alá no barrio madrileño de Carabanchel. É curioso que os blancolorados non se agarraron á bandeira do voto consular para criticar a falta de acción do Frente neste sentido. Aí tiñan un campo para propoñer un proxecto reparador da discriminación entre uruguayos de dentro e de fóra. Ao final confírmase que non teñen unha pinga de patriotismo no seu corpo e que andan medio abombados porque é obvio que cada vez lles chega menos auga ao tanque.

- Don José: A miña alegría é enorme. É bárbaro o poder gozar de tres gobernos seguidos de progreso. Máis do 55% do electorado quere seguir laburando forte para que o presidente Vázquez poida consolidar un benestar que nos merecemos. Somos xente honrada. O voto exterior é un tema pendente que estou seguro quedará resolto despois do primeiro de marzo do 2015. O próximo presidente será Raulito -sen ningunha dúbida, afírmoo- que poderá recibir o apoio daqueles uruguaios do exterior que así o decidan. Falando do voto dos nosos emigrantes, o venres pasado no Teatro do Notariado, ao final do concerto charlei un cachito co meu amigaza Cristina Fernández Fernández. Por certo, botijas, o recital “Entre tanos e galegos” é unha auténtica marabilla. Cúrache as penas. Díxenlle á gayega que a quero ver de Embaixadora Especial Emigrante en todos aqueles recunchos do mundo onde vivan compatriotas. Ela é pola súa condición de neta de Galicia, do mesmo xeito que Tabaré, a máis indicada para levar a voz cantante -nunca mellor dito- na divulgación dos contidos que se incluirán na normativa legal que unirá aos nosos irmáns emigrantes co cordón da auténtica hermandad artiguista.

• Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.gal).

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

• No paraíso dos paraísos.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Un “hornero” chamado Tabaré.
• Carlos Penelas en Compostela.
• Dona Calandria Fernández e don Voitre Singer.
• A desaparición do Centro Galego de Bos Aires.
• Dona Diáspora viaxa ata San Isidro de Curuguatí.
• Un adeus garimoso para un amigo da Costa da Morte.
• Dona Diáspora nas beiras do Chamangá.
• Dona Diáspora na cidade uruguaia de Melo.
• San Gardel de Tacuarembó.
• Dona Diáspora na rambla de Piriápolis.
• Un fogón artiguista en Madrid.
• As Cartas do Avó Pascasio: Os neopiratas á abordaxe de Galicia.
• As cartas do avó Pascasio: O “Clan do Clarinete” perdeu a partitura:
• As cartas do Avó Pascasio: O caldo galego sempre vén ben.
• O poema e a canción.
• As cartas do Avó Pascasio: A boa saúde do cine arxentino.
• O retorno de Lucía.
• As cartas do avó Pascasio. Unha “Queimada Solidaria” no Centro Galego de Bos Aires.
• As cartas do avó Pascasio: Os números cantan.
• As cartas do avó Pascasio. No barrio montevideano de La Teja.
• Hai que aprender do goberno arxentino!.
• As cartas do Avó Pascasio: Lembras a Burgueño?.
• Consuelo e Susana: unha mesma emoción emigrante en Bos Aires.
• As cartas do Avó Pascasio: O vindeiro xoves 25 de xullo.
• As cartas do avó Pascasio: Unha querella en Madrid.
• As cartas do avó Pascasio: Aplausos para a pontevedresa Ángeles Ruibal.
• O novo Centro Galego de Bos Aires.
• A alegría porteña dunha emigrante de Vila de Cruces.
• As cartas do avó Pascasio. Un interventor con sensibilidade galega.
• Unha loitadora emigrante de Vimianzo en Montevideo.
• As cartas do avó Pascasio. Adeus peixes, adeus leite.
• Volvemos ao Río da Prata.
• As cartas do avó Pascasio: Os neo-filibusteros atacan Pescanova.
• A “Suprema Inxustiza” da impunidade.
• Unha conversa na mámoa de dona Pedra da Arca.
• Unha carta ao Dr. La Blunda [Interventor do Centro Galego de Bos Aires].
• As cartas do Avó Pascasio: Un heroico mariñeiro de Fisterra.
• Dona Diáspora en Borneiro.
• Dona Diáspora en Baíñas.
• As cartas do avó Pascasio: Esperando ós Reis Magos.
• As cartas do avó Pascasio: Unha visita á Casa de Galicia de Montevideo.
• As cartas do avó Pascasio: Aprender dos erros.
• As cartas do avó Pascasio: En busca dos millóns perdidos.
• As cartas do Avó Pascasio: Un fogar común na esquina de Belgrano e Pasco.
• Aquel neno da montaña leonesa de Villamanín.
• As cartas do Avó Pascasio: Enganchados ao carro arxentino.
• As cartas do avó Pascasio: A nosa moeda son os pesos arxentinos.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos carballos.
• As cartas do avó Pascasio: Viñemos para sementar.
• Os españois apretan o cinto.
• O ingreso de dona Balbina na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Uruguai abre o camiño para a derrota dos narcotraficantes.
• Forza Elba!.
• Aos moi prezados dirixentes de entidades galegas na Emigración.
• Unha muller no temón do Centro Galego de Bos Aires.
• A urxencia dunha solución para o Centro Galego de Bos Aires.
• Adeus, egrexio mestre Cordeiro Monteagudo.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Graciñas, prezada Arxentina!.
• Sempre con Arxentina!.
• Berremos forte: forza Centro Galego de Bos Aires!.
• A forza dunha neta da parroquia de Bamiro Montevideo.
• O noso embaixador honorario en Bos Aires.
• O fungueiro de Bartolomé Hidalgo.
• Tres galegos da Costa da Morte en terras montevideanas.
• O hórreo do presidente Mujica.
• “La Juvenil” de Bos Aires e “Casa Cruz” de Baio.
• Forza Adolfo!.
• Dona Diáspora busca traballo en Montevideo.
• Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó.
• An Oriant, graciñas.
• Os mesmos sentimentos emigrantes en Bos Aires.
• Un rapaz solidario chamado Martiño.
• A maleta montevideana de dona Diáspora.
• A maleta arxentina de dona Diáspora.
• A forza dos Penedos de Pasarela.
• Dona Diáspora nas beiras do Río da Prata.
• En Bos Aires, unha romería solidaria.
• A páxina emigrante dunha gaiteira montevideana.
• Sempre na Habana!..
• Imos camiño da Habana?.
• O exilio de don Voto Perdido.
• A nosa herdanza na Habana.
• O futuro do Centro Galego de Bos Aires.
• As tres palabras que perderon os emigrantes.
• Unhas garimosas apertas de dona Diáspora.
• Dona Diáspora en Hollywood.
• Unha aperta fisterrá para Rosario Olveira en Montevideo.
• Ánimo para Cristina e adeus ao prezado irmán Carbajal.
• Galicia fíxose na diáspora.
• Un recordo para Andrés Pazos e unha aperta para Carlos Penelas.
• Dous herdeiros riopratenses: Noemí Rial e Jorge Muíño.
• Unha boa homenaxe aos emigrantes no Uruguai.
• Apertas galeguistas para don Manuel Cordeiro Monteagudo.
• As alegrías e as penas de dona Diáspora.
• Carlos López García-Picos, egrexio compositor betanceiro.
• Un tango para Rosalía de Castro.
• Forza Uruguai!.
• No “Derby” con Roxelio de Cesantes.
• Dona Diáspora quere máis retorno.
• Os grelos de Gladys.
• Os espazos emigrantes de dona Diáspora.
• As empanadas montevideanas de dona Valentina.
• Un baúl da Arxentina.
• A tolemia do voto emigrante.
• A singradura emigrante.
• O ingreso de Andrés Pazos na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A xenerosidade de don Marcelino de Alqueidón.
• Un adeus moi garimoso para Andrés Pazos Pérez .
• A necesaria unidade dos centros galegos en terras americanas.
• As mans de María.
• Unha sesión especial na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para un país de primeira: Uruguai.
• O molete de Baio e os cruasáns de Malvín.
• Na Asemblea Celestial Riopratense queren que Pepe Mujica sexa o novo presidente do Uruguai.
• As miñas media ducia de razóns para non votar aos BLANCOLORADOS nas eleccións uruguaias.
• Forza Pepe! [O 25 de outubro hai eleccións presidenciais no Uruguai].
• Pérez Prado na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Un adeus fondamente galego para Antonio Pérez Prado.
• O centenario de Tacholas na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Debate sobre Gondomar na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para Castelao Bragaña.
• A biografía dun poeta emigrado.
• Hai moita preocupación na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Cando Cheíto de Romarís foi para Delémont.
• A sesión do 17 de maio na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Chegou o momento da UNIDADE aos fogares sociais galegos na diáspora.
• Chegou o momento do Espazo Emigrante no monte Gaiás.
• Na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega HAI DEBATE postelectoral.
• O debate entre Abraira e Sánchez na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega .
• Balbina, unha centenaria de Rebordelo.
• Debate sobre o voto exterior na Asemblea Celestial da Emigración Galega no Río da Prata.
• Necesitamos axentes electorais con experiencia [Absterse os que teñan ética profesional].
• Unha conversa na pizzería montevideana “Subte”.
• A Costa tamén vota dende Lonxe de Montevideo.
• ¿Querés que te haga un churrasquito, Manolito?.
• A familia Penedos de Pasarela.
• Dona Dionisia de Cedeira e as vindeiras eleccións autonómicas.
• O neno do lobo en Montevideo (II): Na esquina de Propios e Carabelas.
• O neno do lobo en Montevideo (I): “Na esquina de Pantaléon Artigas e Ipiranga”.
• Unha boa vacina contra do peronismo.
• ¿Querés un mate, gayego? Tomá mate, che que en el Rio de la Plata no se estila el chocolate.
• O fotógrafo preferido de Carlos Gardel.
• A güeya dun gaucho de Ribadeo.
• Os charrúas do Uruguai e as charrúas de Allariz.
• Un ferreiro de Tines en Montevideo.
• Un atípico emigrante da Laracha en Montevideo.
• Os nosos herdeiros riopratenses.
• A democracia dun capador bergantiñán en Montevideo.
• Un emigrante de Fisterra.
• Os emigrantes dicimos NON aos que queren pechar as portas.
• Entre Barcelona e Montevideo, díptico emigrante.
• De Barallobre a Bos Aires .

Fonte

• Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).