O médico de La Teja

Firmas QPC

O médico de La Teja

18:09 01/12/14

Os luns non son días de reunión habitual da barra do ”Rover” pero hoxe, primeiro de decembro, é excepcional. Hai moito que festexar. O médico de La Teja, Tabaré Vázquez Rosas, volve ao timón do país. Os votos de 1.226.105 cidadáns comprométenlle nunha changa quinquenal que fará da República Oriental do Uruguay un espazo con máis inclusión, educación e solidariedade.

- Flaco: Gañamos! Viva o Frente Amplio! Estou repleto de sa paixón frenteamplista porque nos salvamos do retorno á miseria. Vostedes saben ben o que fode o ter que aguantar como che cagan. É certo que te podes lamentar pero nada máis porque en democracia mandan as urnas. Impúxose o criterio correcto que é aquel que non confía nas promesas que nunca se cumpren. A gran maioría do electorado parouse a pensar e concluíu que as “pompitas dos ositos amorosos” non son un programa de goberno.

- Pocho: Ben! Gol de Tabaré! Ao final puidémoslle pasar a aplanadora para nivelar o camiño no que se asente con firmeza o concepto de benestar xeral. O noso triunfo é tamén, creo eu, un gol moral. Refírome aos giles -por chamalos dalgún xeito- que non votaron á fronte. Non dubido que poquito a pouco irán entendendo que son directos beneficiarios da acertada política de crecemento. Supoño que atribuirán á maxia, o ter máis guita no peto.

- Tito: Andá cagar, Pompita! Metéte no orto os papelitos de propaganda! Agora pódome desafogar. Estaba quente con este grupo blancoloradobarato que a base de indefinicións querían gañar unhas eleccións. Rómpeme os esquemas cando non hai propostas serias que poidan ser unha alternativa á fronte Amplo. Pará... tolo... pará! Queres levala de arriba? Rompémoslle a jeta porque eles nos provocaron. Son uns chorros. Enganan aos seus propios partidarios. Hai brancos de boa vontade que votan pensando no vello Herrera. Disfrázanse de grandes xestores pero non poden ocultar que nos dólares que soltaron na campaña electoral líase ben clarito: Banco de Pan de Azucre.

- Don José: A Fronte está presente! Hoxe, raparigos, vanme a permitir que a pizza dacabalo corra pola miña conta. É o mínimo que podo facer para celebrar a que será a miña última gran alegría electoral. Os anos pasan. Case seguro que dentro de cinco anos estarei no Cemiterio do Norte. Creo sinceramente que o triunfo do Frente Amplio é moito máis importante do que parece. Así, a primeira vista, un partido político imponse sobre outro nas urnas. É un feito habitual nos sistemas democráticos. Claro que ao agarrar a lupa vemos que o enfrontamento era entre dúas concepcións de país: reducido ou expandido.

- Flaco: Non sei o que pensan vostedes, amigos. Creo que o noso gran triunfo é o resultado positivo dun tema que me moveu os esquemas. Estou falando da efectiva e notoria disminución da desigualdade social. Os blancolorados ningunearon o asunto durante toda a campaña electoral. Buscaban desmerecer a boa xestión do Frente Amplio. Quizais, a súa estratexia estaba en asegurarse os votos do sector cidadán do medio pelo, así lle chaman os porteños. Prefiro bautizalos como “Nabosneobichicomes”. Ollo, fago unha puntualización. Non estou descualificando aos auténticos e tradicionais bichicomes uruguayos que ao estar marxinados do mercado laboral se rebuscaban recollendo latas, papeis e vidros. Son membros activos do grupo aqueles que cren que están arriba, aqueles que se arrastran serviles aos pés do que ten un millón de dólares e os que andan dándolle voltas ao incremento da inseguridade cidadá.

- Pocho: Bueno... todo foi sumando ao noso favor ao ver que os outros meten a pata. Encántame o nome que lles deches, está moi ben. Son xente moi insolidaria. Non queren pagar impostos ao considerar que os seus ingresos e as súas ganancias son obra da providencia divina. Son os únicos que laburan porque nós os frenteamplistas somos todos unha manga de atorrantes. Dóeme no corazón que haxa xente tan pechada, tan avarenta e tan egoísta. Néganlle a un veciño a posibilidade de que a súa vida mellore e quédanse tan panchos.

- Tito: Vostedes, che, son uns flojitos. Así non vai a man! Gústame máis o de nabos que o de neobichicomes; é máis directo. Non son aficcionados ao razonamiento filosófico, o seu é a merengada light cunha lixeira gotita de new age. O seu pensamento diríxese á análise profunda da dirección que segue a “burbujita rosada que se pousou no ombreiro do anxo gardián”. Hai que estar atentos porque se imos de suaves dannos co ferro. Van de conciliadores pero son dictadores. Son perigosos xa que recubren a súa inflexibilidade social cun manto de pintura en tons pastel. A súa aparencia de honrados cidadáns esconde a un integrista que se ten a oportunidade, encárgase rápidamente do antiséptico servizo de exterminio dos pobres.

- Don José: Vexo que a alegría non nos baixou as defensas. Así ten que ser si queremos manter unha liña de progreso continuado no tempo. Paréceme que os opositores repártense ao 50% entre nabos e neobichicomes. O Flaco é o noso filósofo particular e un gran cirujano que co seu bisturí ábrenos conceptos da realidade uruguaia. O nabo é aquel que ten o bocho cheo de fantasías ---é inofensivo--- e o neobichicome é perigoso porque ten unhas ideas que se achegan máis aos dogmas de fe que a calquera ideoloxía política. O Frente Amplio é ao meu modo de ver o partido que herdou o batallismo do século pasado. Os partidos tradicionais marcharon ao spiedo porque quedaron ancorados nun discurso que caducou alá por 1971 cando lle afanaron as eleccións ao Wilson. Póñome trista ao ver que o Partido Colorado quedou reducido a tres pachequistas que votan ao fillo do peón golpista que cambiou de divisa cando lle ofreceron ir de cabeza de lista. Si lesen a Thomas Pinketty [“O capital no século XXI”] case seguro que non estarían tan fundidos. Creo que don José Batlle e Ordóñez ten no profesor francés a un seguidor das súas ideas. Escoiten o que lles vou a ler: “O crecemento no século XXI vai depender en gran medida do investimento en educación e en formación, de que esta non sexa únicamente para unha pequena élite senón para a inmensa maioría da poboación”.

- Flaco: Se cadra centramos moito o éxito no tema económico, esquecendo que amplos sectores cidadáns votaron en agradecimiento ao logro de conquistas sociais que son consecuencia das leis sobre matrimonio igualitario e consumo de marihuana. Hai miles de uruguayos que lles importa un carallo da vela que o Uruguay sexa un dos países americanos con menor endeudamiento neto en relación ao PIB. Nunca escoitaron falar da revista ”The Economist” e non me parece que inflúa no seu voto, o ter unha baixa porcentaxe -35%- de endebedamento. Haberá que buscar tamén nos nobres sentimentos da nosa xente. No meu caso concreto, son irmán de sensibilidade cos meus compañeiros da “609”. Loitamos xuntos para que os nosos veciños do barrio vivan mellor pero non nos esquecemos que o traballador rural ten menos dereitos que o traballador urbano.

- Pocho: Se cadra estámoslle buscando demasiadas voltas aos resultados ao estar queimados de anos anteriores. É lóxico que sexamos cautelosos. Déronnos moitas patadas pero no actual Uruguay temos unha maioría cidadá de boa xente que é aquela que quere crecer xunto aos demais. Acá está a diferenza! Os que votamos ao Frente Amplo levamos dentro a solidariedade. Non buscamos o acomodo particular. Somos fieis seguidores de don José Artigas que camiña ao noso lado coa súa ética lámpada de futuro. A clave está en que todos empuxamos para o mesmo lado. Uns somos máis tranquilos e outros máis impacientes pero coincidimos en que os cimentos da gran obra colectiva están sendo colocados con firmeza no fértil chan da Banda Oriental.

- Tito: Bueno, agora que gañamos haberá que sacar adiante varias leis que se veñen relegando no tempo. Estou pensando no voto exterior. Eu non me esquezo dos meus curmáns de Aires Puros que cada mañá almorzan cun matecito alá no barrio madrileño de Carabanchel. É curioso que os blancolorados non se agarraron á bandeira do voto consular para criticar a falta de acción do Frente neste sentido. Aí tiñan un campo para propoñer un proxecto reparador da discriminación entre uruguayos de dentro e de fóra. Ao final confírmase que non teñen unha pinga de patriotismo no seu corpo e que andan medio abombados porque é obvio que cada vez lles chega menos auga ao tanque.

- Don José: A miña alegría é enorme. É bárbaro o poder gozar de tres gobernos seguidos de progreso. Máis do 55% do electorado quere seguir laburando forte para que o presidente Vázquez poida consolidar un benestar que nos merecemos. Somos xente honrada. O voto exterior é un tema pendente que estou seguro quedará resolto despois do primeiro de marzo do 2015. O próximo presidente será Raulito -sen ningunha dúbida, afírmoo- que poderá recibir o apoio daqueles uruguaios do exterior que así o decidan. Falando do voto dos nosos emigrantes, o venres pasado no Teatro do Notariado, ao final do concerto charlei un cachito co meu amigaza Cristina Fernández Fernández. Por certo, botijas, o recital “Entre tanos e galegos” é unha auténtica marabilla. Cúrache as penas. Díxenlle á gayega que a quero ver de Embaixadora Especial Emigrante en todos aqueles recunchos do mundo onde vivan compatriotas. Ela é pola súa condición de neta de Galicia, do mesmo xeito que Tabaré, a máis indicada para levar a voz cantante -nunca mellor dito- na divulgación dos contidos que se incluirán na normativa legal que unirá aos nosos irmáns emigrantes co cordón da auténtica hermandad artiguista.