A Confraría do Divino Nazareno e do Santo Sepulcro de Fisterra

Palabras de agradecemento

Antes de afondar neste artigo, quero expresar a miña máis fonda gratitude a Concepción "Conchi" Silva Castro, presidenta da nosa Confraría; a José Manuel "Mani" López Marcote, incansable tesoureiro; e a Manolo Mariño, que con autoridade serena e unha sensibilidade moi especial actúa como mestre de cerimonias, garantindo o bo desenvolvemento das procesións. Este triunvirato – construído sobre a confianza, a visión e o sentido profundo de comunidade – forma o corazón e a estrutura que nos sosteñen durante a Semana Santa. A eles débolles non só a integración organizativa, senón algo moito máis íntimo: o acceso aberto a este mundo, malia ser estranxeiro e provir dunha tradición cristiá diferente. Nesta Confraría non só fun integrado – fun acollido. E iso éncheme de gratitude, humildade e alegría.

Onde hai incenso, hai claridade – Introdución

Quen camiña polas rúas de Fisterra durante a Semana Santa sente algo máis que a brisa salgada do Atlántico. Respírase un aire de eternidade, de memoria viva – portado pola Confraría do Divino Nazareno e do Santo Sepulcro. O que comezou como unha pequena iniciativa de fe converteuse hoxe nun dos piares espirituais máis importantes desta celebración no extremo occidental de Galicia. E non só desde o litúrxico, senón tamén desde o corazón dunha comunidade que honra as súas raíces e os seus símbolos.

Unha Confraría con propósito – Orixe e misión

A Confraría foi fundada no ano 2002 – non hai séculos, senón a comezos deste milenio. Un feito que ás veces arrinca un sorriso, xa que tratamos aquí temas como a cruz, a coroa de espiñas ou o sepulcro – todos eles difíciles de asociar co termo "novo". Pero o que a esta Confraría lle falta en antigüidade, compénao con fe, entrega e devoción.

O seu obxectivo declarado: fomentar a veneración de Cristo na súa paixón e sepultura, no marco da parroquia de Santa María das Areas. Grazas ao seu labor e á implicación de toda a comunidade, a Semana Santa de Fisterra converteuse nun auténtico camiño de Paixón: profundo, conmovedor, vivo.

Xoves Santo – A noite da traizón

A tarde do Xoves Santo comeza cunha mestura de liturxia e representación, de solemnidade sagrada e dramatización sentida. Tras a misa, o atrio da igrexa transfórmase no escenario da Última Cea. Xesús – representado por un membro da Confraría – lávalle os pés aos seus discípulos. Un rito milenario que, nese momento, se fai íntimo e presente.

Despois, a mirada diríxese ao Horto dos Olivos. Alí represéntase o momento de maior angustia: Xesús loita consigo mesmo, aparece un anxo. Unha estatua conmovedora capta ese instante de dúbida e entrega. Logo, como narran os Evanxeos, chega a detención. Os soldados fan acto de presenza. Non hai focos nin efectos – só a luz das rúas e o eco dos pasos sobre o empedrado.

Comeza entón a procesión. A figura de Xesús orante, acompañado por un anxo, avanza polas estreitas rúas de Fisterra. Detrás, os confrades cos seus hábitos escuros, a Banda Desiderio Paz Figueroa, fachos, incenso – e centos de fieis en silencio respectuoso.

Venres Santo – O camiño da dor

Cando as campás calan o Venres Santo, fala a rúa. A mañá comeza coa procesión do Divino Nazareno. Pouco despois, iníciase o Viacrucis desde a Praza de Santa Catalina, con estacións que evocan con intensidade cada paso de Cristo. María, San Xoán, Verónica, Simón de Cirene – personaxes que cobran vida nesta terra.

Un momento especialmente conmovedor: o "Santo Encontro" na Praza da Constitución – ese instante no que a dor e a esperanza, o humano e o divino, se miran nos ollos.

Pola tarde, chega o inevitable. Na igrexa: liturxia da Paixón, palabras que soan como marteladas na bóveda. Despois, o solemne "Desencravo" – o descenso da cruz. Non é un acto rápido, senón un ritual sagrado. Con dignidade, a imaxe do Crucificado é baixada e colocada no sepulcro.

A continuación, a procesión do Santo Enterro. Unha das máis antigas e venerables de Galicia. As rúas están cheas, pero reina o respecto. Cada paso ten un significado. O silencio fala, a luz treme – e no fondo, algo se transforma.

Fe e actualidade – Unha Confraría en movemento

A Confraría non é só unha asociación relixiosa. É familia, compromiso e ponte coa historia. E quizais sexa precisamente esa mestura de seriedade litúrxica e proximidade humana o que a fai tan auténtica.

Non só organiza – vive, porta, cre. E si, ás veces tamén con media sorrisa. Porque cando unha roda falla ou o incensario non prende, ninguén se burla da fe – celébrase a vida. E é xusto aí, entre o Gólgota e a pel de galiña, onde late o corazón desta irmandade.

Unha ollada persoal

Para min, ser membro desta Confraría é unha honra fonda. Non é un título, nin un papel, nin un ritual máis – é un chamado interior ao que respondo. Cada paso na procesión está impregnado da certeza de que levamos algo máis grande: non só unha imaxe, senón parte da historia, da fe, da comunidade. O que aquí relato non o fago como espectador, senón como testemuña directa. Cada nube de incenso, cada chama, cada golpe de tambor resoa en min.

E con esa vivencia, miro cara adiante – cara unha nova Semana Santa que volveremos vivir xuntos. Con humildade no corazón e coa cámara na man, achegareime con todo o que poida: documentar, honrar, afondar. Fotografías, vídeos, incluso unha ollada silandeira desde o obxectivo – todo dará testemuño. Non de min, senón daquilo que nos une: o servizo á fe. E así, esta tarefa convértese tamén nunha preparación para o Ano Santo 2027, xa visible no horizonte. Que sexa un ano de renovación, de encontro e de representación sincera da nosa Confraría – para maior gloria do Señor a quen portamos por estas rúas.

• Steffen P. Pfeiffer, Cofrade e Xornalista da Cofradia del Divino Nazareno y Santo Sepulcro

Máis artigos de Steffen

• "E de repente, estaba a balancear iso".
• Os que agardan en Fisterra
• A morte do debate e o murmurio da liberdade.
• Pilgrintensivaria - 100 quilómetros, un día ten 24 horas e moitas historias.
• O raposo e o golfiño