Os que agardan en Fisterra
A tormenta chegara á costa. Non de súpeto, non cun estrondo dramático como nas historias de mariñeiros valentes, senón de forma persistente, imparable, coma se tivese todo o tempo do mundo. As ondas batían contra o peirao, esnaquizábanse en escuma branca, retirábanse e volvían intentalo unha e outra vez. As rachas de vento varrían as rúas estreitas de Fisterra, axitaban as contras das fiestras, levaban a brétema salgada ata as caras dos poucos que aínda se atrevían a saír.
E alí, nos cantís, nos peiraos, no aire: as gaivotas.
Agardaban.
Sentaban na illa rochosa, nos muros do porto, nos farois e nas varandas, coma se tivesen un pacto secreto. Todas mirando na mesma dirección, cos ollos escuros fixos no mar encrespado. Poderían parecer unha parada militar, un exército de plumas e picos, disciplinadas e pacientes.
- Que facemos? —preguntou unha gaivota nova.
- Agardamos.
- A que?
- A que remate a tormenta.
Un silencio. Logo, un aleteo. Alguén alzou o voo. Non por impaciencia, non por desafío, senón porque simplemente tiña que facelo. Talvez fose Jonathan-Pedro-Carlos Enrique, talvez outra gaivota que só quería escapar do vento por uns segundos. Deixouse levar, ascendeu, mirou desde arriba ás súas compañeiras. Seguían alí.
- E cando pase a tormenta?
- Agardaremos a seguinte.
No porto, os mariñeiros recollían as redes. Ninguén saía ao mar, non hoxe. As embarcacións balanceábanse amarradas, brincaban no vento coma animais inquedos. Nunha rúa, unha gaivota loitaba cun anaco de peixe, defendéndoo doutra. Loitar tamén era agardar, só que con máis ruído.
Sobre o malecón estaba un corvo mariño. Só. El non agardaba. Era un espectador silencioso da escena, coas súas plumas negras molladas pola chuvia e unha mirada que non facía preguntas. Non estaba alí para voar, nin para xirar no aire coma as gaivotas. Estaba alí porque estaba alí.
As gaivotas alzaron o voo cando unha onda xigante saltou por riba do muro do porto. Revolveron no aire, reorganizáronse, volvéronse pousar. O ciclo repetíase.
- Voamos ata o horizonte?
- E logo?
- Logo volveremos.
O sol abriu un oco entre as nubes. Unha luz breve sobre o mar embravecido, unha promesa de que esta tormenta tamén pasaría. E logo viría outra.
Pero estaba ben así.
Porque agardar era a vida.