Houbo un tempo no que aínda se podía debater. As opinións eran como seixos na praia: recollíanse, pesábanse na man, ás veces lanzábanse ao mar, ás veces gardábanse no peto. Escoitábase. Falábase. Deixábanse as cousas onde pertencían.

Logo chegou o día no que a escoita morreu. Xa non se sostiñan opinións na man, senón que se lanzaban como pedras. Quen non acertaba, era alcanzado. Quen calaba, volvía sospeitoso. As palabras xa non se sopesaban, senón que se medían; xa non se compartían, senón que se contaban.

E ese día chegou coas redes sociais. De súpeto, alí estaban, cargados de ira e Wi-Fi, disparando os seus xuízos ao mundo máis rápido do que os seus propios pensamentos podían seguilos. A resposta viña da responsabilidade, unha idea fermosa, pero quen pensaba niso? Esixíase unha resposta, minuto a minuto, e se non chegaba a tempo, xurdía a gran pregunta: Covarde? Idiota? Estúpido? Non? Entón, polo menos, alguén que non pode responder.

E, con todo, podía. Talvez só estaba reflexionando. Talvez tomaba o seu tempo. Talvez estaba dando un paseo de verdade e non un guiado por cámaras de eco algorítmicas. Talvez, e isto é o máis incomprensible de todo, simplemente non tiña ganas de deberlle a un descoñecido nunha pantalla un debate que non lle significaba nada.

Pero máis aló da présa, máis aló das barricadas dixitais, hai unha verdade que non é negociable: unha opinión é unha opinión. A liberdade é a liberdade. E ambas pertencen a todos: ao forasteiro como ao local, ao párroco como ao crente que asiste á misa, ao presidente como á chanceler, ao cidadán como ao lexislador. Ninguén está por riba da opinión do outro. Ninguén está por riba da lei.

Porque a lei non foi escrita para crear diferenzas, senón para establecer igualdade. Os que a redactaron non están por riba daqueles para os que foi escrita. Non é a coroa a que se ergue sobre os súbditos, senón o dereito que se ergue sobre todos: sobre reis como sobre labregos, sobre parlamentos como sobre varredores, sobre gobernantes como sobre aqueles que lles outorgaron a súa voz.

As palabras son poderosas. Poden curar feridas ou abrir outras novas. Poden ser unha ponte ou unha gabia. Poden tender unha man ou pechar unha porta. E quen as lanza ao mercado como moedas baratas, non debería sorprenderse se algún día só lle queda ferralla falsa no peto.

Porque ao final non importa canto se falou en alto, senón canto se falou con verdade. Pois está escrito: "O que lle fixestes a un destes irmáns meus máis pequenos, a min mo fixestes."

E, con todo, hai esperanza. Porque a opinión segue a ser libre, como o vento sobre o mar. Non pertence a ninguén. Vén e vai, permanece onde é benvida e dispérsase onde só sería ruído. A liberdade non significa dicilo todo. Significa poder dicilo – e, ás veces, ser o suficientemente sabio como para gardalo.

Que o debate viva, non como un campo de batalla, senón como unha danza. Que lembremos que unha opinión distinta non é o fin do mundo, senón quizais o comezo dunha mellor conversación.

Fin. Ou mellor dito: un murmurio.

• Steffen P. Pfeiffer.

Máis artigos de Steffen