"E de repente estaba a balancear iso"
Balanceei o Botafumeiro.
Si, ese.
Ese monstro de prata que voa polo cruceiro da Catedral de Santiago de Compostela como un OVNI pendurado de cordas, escupindo incenso coma un dragón furioso e tocando máis corazóns de peregrinos que unha pía bautismal en Lourdes.
Alí estaba eu. Vestido de terciopelo vermello. Cunha corda na man. E cun sorriso que me rachaba a cara.
Pero iso só é o final. E toda boa historia merece un principio coma Deus manda.
---
No ano 2010, eu non era peregrino. Era un empresario queimado do sector da enerxía solar cunha carreira rota e o corazón cheo de cravos oxidados.
Perdera douscentos cincuenta mil euros — por culpa dun socio comercial cuxa ética cabía nun envoltorio de chicle.
Estaba cheo de rabia. Con el. Conmigo. Con Deus, se é que existía.
E entón marchei. Sen rumbo. Sen consolo.
O Camiño —ese sendeiro poento e sobreidealizado— converteuse no meu último intento de fuxida.
O que atopei non foi redención. Polo menos non ao principio.
Ao principio atopei bochas, choiva, conversas con vacas e a sensación nítida de non ter xa nada que perder.
Pero o Camiño, ese can vello e sabio,
só che revela a verdade cando deixas de buscala.
---
Quince Camiños.
Dezaseis países.
Desde o sol de medianoite en Noruega ata as pedras ardentes do Sáhara.
Baixei aos ríos, durmín en olivares, tomei té con beduíns e dubidei baixo vidreiras que tremían.
Andei, perdinme, atopeime, morrín e volvín levantarme.
Non coma un heroe. Máis ben coma un burro vello que aínda sabe onde colga a cenoria.
E un día cheguei a Fisterra.
O fin do mundo. O fin das escusas.
Quedei. Enraícei.
Convertinme en alguén que case non recoñecía.
Fotoxornalista. Cronista das cousas lentas.
Un home con catro linguas na mochila e a frase «Está cumprido» tatuada na alma.
---
E logo chegou hoxe. 1 de abril de 2025.
Só quería pasear pola catedral, como tantas veces. Sacar algunhas fotos. Murmurar unha oración, dese xeito en que se fala co ceo sen moita présa.
E de súpeto:
—«Steffen? Fáltanos un. Ti podes facelo.»
—«O qué?»
—«Iso.»
“Iso” non era unha metáfora do destino. Era o auténtico, pesado Botafumeiro.
Eu —recén bautizado, convertido ao catolicismo, fillo de protestantes—
vestido agora co traxe vermello dos Tiraboleiros,
co terciopelo no peito e o respecto a tremerme nas mans—
foi a min a quen lle pediron tirar, guiar e vivir ese rito antigo.
Seis homes. Unha soa corda.
Un ritual que leva séculos ardendo na fe dos que camiñan.
---
O fume elevouse.
Non só o do incenso. Tamén o da miña historia.
A amargura de outrora, a area do deserto, o frío do norte —
todo iso subiu tamén —
e converteuse nun arrecendo
que non só curaba,
senón que respondía.
---
Agora estou aquí sentado.
Aínda medio vestido de liturxia.
Totalmente dentro deste intre.
E só podo dicir:
> Ás veces fan falta quince anos,
uns cantos miles de quilómetros
e un pouco de confianza —
para que o universo che diga por fin:
«Veña. Agora tócache a ti.»
E entón, balanceas aquilo.
---
Para Investigasteve,
Peregrino de Fisterra,
Tiraboleiro ao servizo da reconciliación.
Está cumprido.