O sentido da medida
Tradicionalmente se ten tratado de engadir sentidos os propios do corpo humano. Os cinco sentidos habituais se engaden outros mais físicos, mais paranormais e en moitas ocasións incluso sociais. O sentido da estética, o sentido da realidade, da vida incluso, e por enriba deles un moi difícil de acadar para persoas coma min; o sentido da medida.
Saben, eu non teño sentido da medida. Carezo del plenamente. Ignoro si, no reparto dos sentidos internos da mente humana, aló enriba (ou aló embaixo, tanto ten) a min me tocou apandar sen a miña ración, pero dende ben novo a ausencia deste sentido na miña existencia, no meu comportamento, e sobre todo, nas miñas relacións co mundo e coa sociedade me provocaron ducias de problemas.
O longo dos anos un vai recibindo paus, en moitas ocasións por meterse onde non o chaman e noutras por estar no lugar equivocado no momento indebido, e esta visto que o que si teño en cantidade e sentido da supervivencia. Me adapto, me transformo, me amodo, case sempre e sempre que vexa perigar a miña integridade. Por iso a miña carencia de medida se veu matizada (moi matizada) co paso dos anos. Pero de cando en vez me reborda, me traspasa e asoma de novo un xeito moi burdo e desmedido de expresión.
Eu considero a crítica publica e o debate un dos piares fundamentais da vida en democracia e do sistema de valores que sostén a nosa sociedade. Sen críticos non facemos nada. Sen persoas que leven a contraria o mundo non avanza, téñano claro, pero... ¿como?
Como non existe escrito un código que articule o modo adecuado, firme pero flexible, cómico pero certeiro, mordaz pero non ferinte nin insultante de achegar a crítica do día a día e da sociedade (e menos da local ou comarcal) tiven que buscar un modo. Decidín que sería directo si pero nada identificativo de persoas ou entidades, salvo as publicas, do tipo dos concellos. Sería un modo simpático, aberto e sobre todo entendible para o común dos mortais. Algo “dixerible” o tempo que serio e claro difusor das nosas eivas e taras políticas e humanas.
Quen me coñece sabe que non me deixo demasiado lugar a dubida nin o erro, e menos a reiteración. A miña capacidade de comunicar me fai responsable, e o tempo non me considero en posesión da verdade absoluta, si do respecto e da medida que esixo os demais. E a miña ausencia de media, unha vez mais, me xoga unha nova mala pasada. Por iso, a quen puidera interesar, as miñas sinceras desculpas. Non esta nada mais lonxe da miña actitude diante da vida que a de facer que ninguén se poda sentir insultado por algunha das miñas diatribas, e igualmente facer a ninguén dubidar desta capacidade para comunicarme cada semana. Nada mais lonxe do meu desexo.
Eu, que me analizo case en cada minuto da miña vida diaria, considero imperdoable non ter calibrado a medida das miñas palabras, coma o estou a facer mentres relato estas impresións de tarde canicular do mes de Agosto Costamortino. Por iso, e so por iso, sen que ninguén mo pedira, nin de lonxe, pido se me considere en ausencia de sentido da medida cando me “quento” en demasía, queridos editores. E por si alguén o dubida, a próxima semana, falaremos do goberno, claro.
- José Luis Louzán.