As Cartas do Avó Pascasio: Os neopiratas á abordaxe de Galicia

Firmas QPC

09:06 04/12/13

Moi querida neta Cristina:

Fágoche unhas liñas rápidas para comentarche que os avós comezamos coa lectura comentada dun libro que nos está abrindo moito os ollos sobre a durísima crise que está deixando na lona a miles de familias galegas. É un revelador ensaio titulado "Piratas do público" da autoría do profesor universitario Antón Losada. O texto é crítico á vez que moi instructivo para todo cidadán galego que se senta estafado polo desembarco do neoliberalismo pirata nas nosas fermosas costas atlánticas.

Por desgraza, estes neopiratas son reais. Non teñen ningunha semellanza cos corsarios do escocés Stevenson ou cos do escritor galego Xosé María Lema. Nas páxinas de Costa do Solpor, gran novela de Lema, non hai cobardes escondidos detrás dunhas sociedades financeiras denominadas Fondos de Perversión. Os piratas son seres humanos que atacan, loitan e morren dando sempre a cara. Son xente de mar curtida en mil temporais. Agora mesmo nosa terra está sendo atacada polos máis perigosos neopiratas da historia. Non son moitos pero son enormemente poderosos porque nunca ningún ser humano tivo tanto poder nas súas mans.

Bueno, Cristina, a vos non che estamos descubrindo nada novo. Ti coñéceos ben. Lembrarás do intento de abordaje á fragata "Liberdade" en Ghana? Aqueles dexenerados que se chamuyaron ao xuíz Thomas Griesa están acá en Vigo. Non o podemos crer. É moi doloroso o ver as bágoas dos nosos compañeiros Antonio e José Fernández López. Se cadra non che contei que os fundadores de Pescanova eran fillos dun emigrante en Cuba que tiña un negocio de compra-venda de carne vacuna en o pobo lucense de Sarria. Quere dicir que das vacas pasáronse aos peixes. Foi José, un cerebro pensante, o que decidiu había que conxelar o peixe en altamar.

Ninguén o fixo antes e a inspiración veulle de observar e imitar os sistemas de frío que utilizaban os barcos arxentinos transportadores de carne a Europa.

Recomendámosche o libro de Antón Losada. A súa lectura é moi amena. O autor non é economista, o cal tranquilízanos moito. Nos tempos que corren ---coa excepción de Paul Krugman--- os economistas dedícanse a repetir o cuentito barato de que é necesario reducir o déficit público. Nós acá arriba, por sorte, estamos a salvo de calquera tipo de autorrepresión pero entendemos que abaixo a cousa está máis que fodida.

Somos optimistas e igual que o ético Antón defendemos o carácter público de a sanidade, da educación e das pensións. Os galegos non son culpables da estrepitosa caída do seu poder adquisitivo pero ---como ben di Manuel Vicent--- "é lóxico que o cidadán anónimo deste país non recorde cando empezaron a irlle mal as cousas e, menos aínda, o momento en que perdeu a autoestima e baixou os brazos fronte ao poder".

O que nos ten bastante desconcertados é o feito de que no medio de tanto monetarismo instálese unha teoría de orixe divina para protexer aos bancos e demais entidades financeiras. Hai algo que non nos pecha. No noso tempos moitos de nós tiñamos un boliche ou unha panadería. Uns laburaban máis e outros menos. Si por calquera razón íache mal, tiñas que baixar a persiana. Agora non é así. Se tes un banco estás nun altar sagrado; adorado e reverenciado por todos. Na entidade que sexa mandan os nosos activos neo-liberais-piratas. Eles son os que teñen a manixa do exprimidor e cando queren máis mollo enseguida o conseguen. O persoal de servizo [F.M.I.] é moi eficaz e competente en exprimir aquí e alá para que a xarra do amo estea sempre a rebordar.

Despídome, non sen antes pedirche non baixes a garda na axuda ao Centro Galego de Bos Aires. Recibide un cariñoso abrazo do vello emigrante que nunca esquece o seu paso por a beira rioplatense para axudar ao engrandecimiento da nobre patria arxentina.