Falsas aparencias
10:14 21/01/11
En todo o debate, falsario e miserable que se está mantendo o redor da bochornosa negociación para a reforma das pensións (para negociar fai falla que se senten nunha mesa dúas partes contrarias, e non dous lacaios do mesmo patrón) o máis lamentable é que se quere negociar algo que nin precisa nin necesita ningunha reforma porque, a día de hoxe, é a única cousa que funciona relativamente ben no que a asuntos dependentes da administración publica se refire.
Ofrécense a diario datos de tódalas clases sobre o que se gañaría, a altura no futuro a que o sistema “cascaría” se ninguén o reforma xa, os anos que se necesitaría cotizar, que si a poboación vive máis que cando se ideou o método actual, que si a esperanza de vida fai inviable o actual sistema. Bobadas.
Un par de datos da miña colleita. España dedica o 9% do seu PIB a pensións. É dicir, de tódolos cartos cantos se xeran e compoñen o total do producido pola economía, o estado dedica só o 9% a garantirnos a todos que, a fin da nosa vida laboral, imos ter para comer. A cifra parece grande, tendo en conta que, segundo Eurostat, a axencia estatística europea, España xerou 1.214.896,8 millóns de euros en 2008. Claro que, coma sempre, perdemos na comparación, ¿Por qué?
Francia, Holanda e Alemaña destinan o 13%, Austria o 14%, Italia o 15 e a media Europea rolda o 12%. ¿Para que, entón, esta reforma?. Simple, a piden os bancos. O único terreo onde nin a publicidade nin as constantes “suxerencias” da administración foron quen de facer entrar os Españois foi no feito de integrar un plan de pensións privado a cada individuo. Só un pequeno grupo o subscribiu e, ademais, non é precisamente o mais rico (esa parte da poboación prefire os depósitos a prazo). Pero esa é outra historia.
Por si alguén a estas alturas aínda se pregunta que está sucedendo, a resposta ben agora. Nunca fomos unha democracia. Na realidade, no ano 78 o que se instaurou en España foi unha oligarcocracia. A morte de Franco tratábase de conseguir un sistema que, perpetuando as diferenzas de clases do sistema anterior, procedese a unha especie de xogo de aparencias que, diante da opinión publica interior e exterior, dótase a administración dunha áurea de lexitimidade xurdida directamente dos administrados; de nos. Dos pobres pardillos pagadores que, como sucedera no anterior período, se van a facer cargo da factura de xeito constante e sea cal sea o seu importe.
Así, a transición transfórmase no que foi, un xogo de mans ó mellor estilo Juan Tamariz, no que esquerda e dereita, vencedores e vencidos, acaban coincidindo no básico, no primordial, e non me refiro a necesidade dunha democracia plena, ao servizo do pobo, etc, etc… non. Falo do principio, ben sinxelo pero que nos empeñamos en non acabar de entender que di que toda organización, calquera organización, cando alcanza certo tamaño, remata por “depredar” todo canto atopa o seu arredor ata consumir todos os recursos presentes e posibles. Unha máxima que entenderon dende os elementos máis profundos do “búnker” Franquista ata os máis preclaros elementos intelectuais da esquerda clandestina. Por exemplo…
Esta frase é obra dun destes dous bandos: “…no puedo admitir las asociaciones políticas porque las asociaciones políticas son un mal peligroso para toda la sociedad. Las asociaciones derivan inevitablemente en partidos políticos, y los partidos políticos son el opio del pueblo y los políticos sús vampiros”. Ben.
Agora a visión do outro lado; “ (…) A partir de ese momento se va dibujando el oportunismo de ciertos partidos que luego arrastran a los demas. En el momento de ver que están apoyados por las masas surge la tendencia de los partidos por conservar y negociar”. E dende aquí, engado eu, certas persoas sobran na transición española. ¿Difícil diferenciar eh?
A primeira das citas corresponde o Tenente Xeneral Tomas García Rebull, ultra das posicións máis rancias do réxime ata o último minuto do proceso. A segunda é obra de Antonio García Trevijano, avogado e intelectual fundador da Junta Democrática, aglutinadora da oposición política o réxime que dicía isto o coñecer da intención do PSOE naquel momento de deixar sen voto no citado órgano a aquelas persoas que formaban parte del a titulo individual, sen pertencer a ningún partido. Ou entras polo aro ou non es ninguén. Iso foi en resumo o que se dixo entón, de xeito máis ladino, mais sinistro, pero con esa claridade e na busca do mesmo “premio”. O poder, a gloria e a manixa coa que gobernar os pobres pardillos que, dende ese dia, cren que son donos do seu destino no político e no social.
Simplemente, un xogo de falsas aparencias, deseñado con grande estilo e capacidade, onde nos enredan para que non nos dea por preguntar. ¿Por qué na vez de xubilarnos os /opinion/jose-luis-louzan/intrigado/20100929181457099004.html non dedicades a pensións o mesmo que os demais?
Falsas aparencias. Partidos políticos. ¿Alguén necesita máis explicacións para atinar co culpable da actual situación?. Eu non.
- José Luis Louzán (louzan[arroba]quepasanacosta.gal).
Máis información e contacto
- Facebook: José Luis Louzán.
Novas relacionadas
Verdades anteriores
- Despilfarro.
- Envexa.
- Shackleton.
- A fin da sociedade civil.
- A Resposanbilidade.
- Tabaquismo.
- ¿Por que?.
- Solutions. Medio ambiente e enerxía.
- Liberais Contra conservadores.
- Solutions. Economía.
- Entelequia.
- Liderazgo.
- A Patronal.
- Fuxir da poliarquía.
- Intrigado.
- Lobos e ovellas.
- Límites xeográficos.
- Volver.
- 110 veces despois.
- Vacacións.
- Errores de bulto.
- Iluso.
- É nosa.
- Máximo de Hubbert.
- Sentenciados.
- Euforia.
- Sociedades Inflamables.
- Servil e ignorante.
- Colapso.
- Nos mundos de Yupi.
- "Agallas".
- O Circo das Pulgas.
- A fin dos moderados.
- Ilusión de movemento.
- "Aínda que pareza mentira...".
- A Ignorancia.
- Síntoma.
- Porque lle chaman lei cando queren decir cachondeo.
- Ruanda.
- Naves de Marte.
- Realismo Vs Optimismo irracional.
- Nunca Xamáis.
- A débeda.
- Clamor.
- Debates estériles.
- Irresoluble Problema.
- SERGAS S.A..
- Tópicos e presuposicións.
- A Praza que nos separa.
- Alzheimer público.
- Falando o valeiro.
- Desistencia de autoridade.
- Conspiranoia.
- Piratas a bordo.
- Esquizofrenia política.
- Conciencia.
- Papel mollado.
- O vaso medio cheo....
- Patrimonio do ¿Estado?.
- Perversión.
- Unicamente naquel lugar.
- “Nenu, Que mala es la Dronga”.
- Un modo distinto de gobernar.
- Postais.
- O Complexo de inferioridade.
- Summer in the city.
- Todo necio confunde valor con precio.
- Os “Salvapatrias” .
- Infamia.
- Amigos.
- Baixo a tiranía da ignorancia.
- Dereitos.
- Event Horizont.
- Non me gusta a túa musica.
- Falsas apariencias.
- Evidencias que nos matan.
- Cidade sen lei.
- O dia de.
- A noite do cazador .
- O asombroso caso da urbanización pantasma.
- A venda nos ollos.
- A utopía Democrática do mundo de nada .
- A delgada liña vermella .
- Unha chispa de luz no lugar máis aburrido do mundo .
- Os catro pilares do desastre .
- A triste realidade de cada día .
- Eu non son Anxo Quintana.
- Dúbidas Razoables.
- A mente sobre a materia.
- Todos vivimos na política.
- O progreso.
- Xente corrente:
- A Responsabilidade.
- Terra de miserables.
- Escaso prezo.
- I have a dream.
- A Constitución ¿de todos?.
- Corralito.
- Un país metido nunha fosa.
- Categorías.
- A delgada liña.
- Notoriedade.
- Autoritas.
- Onde vas Alfonso XIII? IIª parte.
- Onde vas Alfonso XIII?.
- O sentido da medida-
- Estamos concentrados.
- A Espeleoloxía é unha ciencia.
- Que verde era o meu val.
- Tórrido verán.
- Carta aberta a D. José Bono Martínez, Presidente del Congreso de los Diputados..
- En realidade todos son iguais.
- Don Cretino e a grande tarta do Rei.
- Cuestión de principios.
- Ás veces dáme moita vergoña ser de Cee.
- Ignorantes Consentidos.
- Punxsutawney Phill.
- Bandeiras dos nosos fillos.
- 200.000 m2.
- A hora das depedidas.
- Longo Abril de chuvascos.
- Leis para nada.
- A fin da Inocencia.
- Chiringuitos.
- “Había una vez, un circo....”.
- Agora vai parecer que esto son as Seychelles.
- Sobre a erótica do poder e de como “aplicarse o conto”.
- ¿Porque os chaman impostos cando queren dicir roubo?.
- Verdades como puños: Unha breve introdución.