Na barra da esquina do "Rover" debátese sobre a crise en terras españolas e a súa negativa repercusión nos emigrantes uruguaios. É notorio que nos últimos meses incrementouse notablemente o número de familias que retornan ao Uruguai. Din que ao quedar sen laburo son incapaces de pagar o aluguer ou a hipoteca e para malvivir; mellor sempre no fogón artiguista.

• POCHO: A min que mo expliquen. Onte España recibía a miles de uruguaios que ían gañarse prata forte. Todos temos algún amigo ou coñecido do barrio que se foi buscando un horizonte de progreso. Os nosos emigrantes tiñan laburo e gañaban máis de mil euros ao mes. Agora da noite para a mañá quedaron en bolas. Non teñen emprego ou lles rebaixaron o soldo. Sempre pensei que estas rupturas drásticas soamente tiñan lugar polas nosas costas rioplatenses.
• PERICO: A verdade dígoche, tampouco teño unha resposta. Lin algo sobre que a clase media española estaba vivindo por encima das súas posibilidades reais. Cun soldo compraban un apartamento e un auto novo. Os sábados pola noite e os domingos ao mediodía era preceptivo o morfar fóra. Sen esquecerse que toda a familia vestía con pilchas de marca. Sigo sen comprender a razón que ocasionou o corte do consumo.
• DON JOSÉ: É así a cousa, raparigos. Estou igual de sorprendido que vostedes. Un país instalado no benestar, cunha alta renda per cápita, con estupendas infraestruturas viarias e con competitivas empresas exportadoras vén abaixo repentinamente. É coma se vas en quinta pola Interbalnearia e éntrache a marcha atrás sen tocares a panca de cambios. Un desastre, che. O que máis me doe e preocupa é a situación dos nosos irmáns que lonxe de Montevideo non teñen nin sequera "yerba de onte secándose ao sol".
• POCHO: Eu creo que para andar mal alá; mellor che vides. Acá nunca faltará un matecito que che alivie as penas. Hai que recoñecer que na actualidade é moi difícil atopar un sitio no que poidas aforrar uns bos pesos. Bo, se cadra se laboras durante varios anos unhas 12 horas por día e os 7 días da semana. O que sobra no mundo é man de obra barata ou máis ben regalada. Por iso é que temos que felicitarnos polo avance do noso país que ten empregos dispoñibles para os que regresen.
• PERICO: Resulta curioso o comprobar que Arxentina, Brasil e Uruguai van para arriba mentres as que eran fortes economías europeas como España e Italia están caendo en picado. Hai algo que non me pecha. En serio, son medio gil porque non chapo a onda. Non é normal ou polo menos non se aviene coa doutrina capitalista. Aqueles que non temos desenvolvido o país somos empleadores mentres que os que teñen altas cotas de desenvolvemento son despedidores. Voulle a preguntar ao "gayego" Lorenzo a ver se me despexa a área utilizando terminología criolla.
• DON JOSÉ: Paréceme moi boa idea que lle preguntes ao ministro Lorenzo porque antes de estudar na Facultade aprendeu economía na súa casa. A educación familiar márcache para sempre ---para ben ou para mal--- e é evidente que os "gayegos" emigrantes dábannos mil voltas nos temas económicos. O ministro Lorenzo vía que os seus veciños uruguaios, co mesmo nivel de rendas, vivían ao día. Explícome mellor: se se terminaba o azucre había que ir ao almacén a buscar un paquete ou tamén, fai anos, medio quilito para saír do paso. No fogar "gaita" do ministro sempre había un paquete de reposto que cando se empezaba, enseguida íase a comprar outro para ter de reserva. Non hai que ser un gran coñecedor das análises técnicas de Keynes, Samuelson ou Stiglitz para determinar que o simple feito de gardar no armario azucre, yerba ou fariña indica algo positivo e que eu asocio ás raíces.
• POCHO: Vostede, don José, cada día sorpréndeme máis. Nunca pensara en que tivese importancia o feito de ter no armario da cociña un ou dous paquetes de reposto de calquera alimento. O que non me queda claro é se agora nós aprendemos a lección e os "gaitas" esquecérona. No seu pensamento creo albiscar que alá se dedicaron ao gasto tolo mentres nós moderamos o consumo e así aforramos uns pesitos. Agora resulta que somos nós os sensatos. Bo, non se se será tan fácil de analizar unha crise que está empobreciendo a millóns de persoas.
• PERICO: É flor de campión, don José. Ademais de bo "aurinegro" é un pozo de sabedoría. Acepto que nós antes eramos un pouco boludos pero, bo, avivámonos. Entón o que pasou en España foi que quedaron sen nada na despensa porque ían comer fóra todos os días. É así a bocha? Supoño que é máis complicado. Paréceme que por algún lado terán que estar os afiados dentes das quenllas financeiras internacionais que viñeron como depredadores a levar parte do que era seu e parte do que non era.
• DON JOSÉ: Se cadra os ministros europeos téñense que dar unha volta por Arxentina, Brasil e Uruguai para aprender algo. Perdón, dixen "aprender" e non é un problema de coñecementos sobre o funcionamento dos mercados financeiros. É outra cousa. Creo que a clave está en que as cifras que se pon nos orzamentos que non son neutras. Non é unha suma e unha resta. Quérennos facer giles a todos co cuentito de que os españois gastaron moito e agora teñen que aforrar. Acá teño o artigo de Paul Krugman titulado "A tolemia da austeridade europea". Escoiten, léolles algo de dio o premio Nobel: "Pensemos nos males de España. Cal é o verdadeiro problema económico de España? Esencialmente, España sofre as consecuencias dunha enorme burbulla inmobiliaria que provocou un período de auxe económico e inflación que fixo que a industria española volvésese pouco competitiva con respecto á do resto de Europa. Cando a burbulla estalou, España atopouse co complexo problema de recuperar esa competitividade, un proceso doloroso que durará anos. A menos que España abandone o euro ---unha medida que ninguén quere tomar---, está condenada a anos de paro elevado?.
• POCHO: Se entendo ben a Krugman está dicindo que os plans de recorte non son a solución. Eu non entendo nada de temas tan complicados pero se me ocorre pensar que por máis que os españois se apreten o cinto, non arranxan o despelote de ter que capitalizar á banca con 53.745 millóns de euros. Se che apretas o cinto é peor. Se no canto de morfarte unha milanesa vos só o que hacés é compartila coa túa esposa; estás deixando de comprarlle ao carniceiro. Unha roda así é mortal xa que ao baixar de golpe o consumo vaise todo á merda.
• PERICO: Eu sigo coas quenllas. Estou co Pocho no exemplo da milanesa. Está claro que se vos non me comprás eu non vendo e así a cadea vaise facendo cada vez máis curta e leva directamente ao aumento do desemprego. O que sigo sen entender é a razón de que as quenllas poidan morder a un país enteiro e deixalo na Unidade de Coidados Intensivos. Resúltame inconcibible que uns poucos investidores sexan tan poderosos como para pór de xeonllos a 47 millóns de españois. A guita sempre mandou pero agora máis que nunca. Cando levamos uns anos que no mundo vaise avanzando en normas democráticas de convivencia, veñen os donos da guita a dicirnos. Ollo! Os amos somos nós.
• DON JOSÉ: Por desgraza moitos gobernos aferráronse á doutrina de reducir o déficit custe o que custe. O profesor Krugman laméntase de que varios gobernantes sexan captados pola "seita da austeridade". Escoiten estes dous cachitos do seu texto que son para subliñar: a) Os aspectos puramente económicos da situación indican que España non necesita máis austeridade; b) Os recortes radicais en servizos públicos esenciais, en axuda aos necesitados, etcétera, son en realidade prexudiciais para as perspectivas dun axuste eficaz do país. Ao meu non me cabe dúbida de que España volverá crecer. Está exportando moito e posúe unhas modernas infraestruturas e ademais ten empuxe ao ser un pobo amante da liberdade. Tardarase uns anos pero seguramente quedarán no camiño certos usos e costumes que a globalización deixou en fóra de xogo.

• Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.gal)

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

• O ingreso de dona Balbina na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos carballos.
• As cartas do avó Pascasio: Viñemos para sementar.
• Uruguai abre o camiño para a derrota dos narcotraficantes.
• Forza Elba!.
• Aos moi prezados dirixentes de entidades galegas na Emigración.
• Unha muller no temón do Centro Galego de Bos Aires.
• A urxencia dunha solución para o Centro Galego de Bos Aires.
• Adeus, egrexio mestre Cordeiro Monteagudo.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Graciñas, prezada Arxentina!.
• Sempre con Arxentina!.
• Berremos forte: forza Centro Galego de Bos Aires!.
• A forza dunha neta da parroquia de Bamiro Montevideo.
• O noso embaixador honorario en Bos Aires.
• O fungueiro de Bartolomé Hidalgo.
• Tres galegos da Costa da Morte en terras montevideanas.
• O hórreo do presidente Mujica.
• “La Juvenil” de Bos Aires e “Casa Cruz” de Baio.
• Forza Adolfo!.
• Dona Diáspora busca traballo en Montevideo.
• Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó.
• An Oriant, graciñas.
• Os mesmos sentimentos emigrantes en Bos Aires.
• Un rapaz solidario chamado Martiño.
• A maleta montevideana de dona Diáspora.
• A maleta arxentina de dona Diáspora.
• A forza dos Penedos de Pasarela.
• Dona Diáspora nas beiras do Río da Prata.
• En Bos Aires, unha romería solidaria.
• A páxina emigrante dunha gaiteira montevideana.
• Sempre na Habana!..
• Imos camiño da Habana?.
• O exilio de don Voto Perdido.
• A nosa herdanza na Habana.
• O futuro do Centro Galego de Bos Aires.
• As tres palabras que perderon os emigrantes.
• Unhas garimosas apertas de dona Diáspora.
• Dona Diáspora en Hollywood.
• Unha aperta fisterrá para Rosario Olveira en Montevideo.
• Ánimo para Cristina e adeus ao prezado irmán Carbajal.
• Galicia fíxose na diáspora.
• Un recordo para Andrés Pazos e unha aperta para Carlos Penelas.
• Dous herdeiros riopratenses: Noemí Rial e Jorge Muíño.
• Unha boa homenaxe aos emigrantes no Uruguai.
• Apertas galeguistas para don Manuel Cordeiro Monteagudo.
• As alegrías e as penas de dona Diáspora.
• Carlos López García-Picos, egrexio compositor betanceiro.
• Un tango para Rosalía de Castro.
• Forza Uruguai!.
• No “Derby” con Roxelio de Cesantes.
• Dona Diáspora quere máis retorno.
• Os grelos de Gladys.
• Os espazos emigrantes de dona Diáspora.
• As empanadas montevideanas de dona Valentina.
• Un baúl da Arxentina.
• A tolemia do voto emigrante.
• A singradura emigrante.
• O ingreso de Andrés Pazos na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A xenerosidade de don Marcelino de Alqueidón.
• Un adeus moi garimoso para Andrés Pazos Pérez .
• A necesaria unidade dos centros galegos en terras americanas.
• As mans de María.
• Unha sesión especial na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para un país de primeira: Uruguai.
• O molete de Baio e os cruasáns de Malvín.
• Na Asemblea Celestial Riopratense queren que Pepe Mujica sexa o novo presidente do Uruguai.
• As miñas media ducia de razóns para non votar aos BLANCOLORADOS nas eleccións uruguaias.
• Forza Pepe! [O 25 de outubro hai eleccións presidenciais no Uruguai].
• Pérez Prado na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Un adeus fondamente galego para Antonio Pérez Prado.
• O centenario de Tacholas na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Debate sobre Gondomar na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para Castelao Bragaña.
• A biografía dun poeta emigrado.
• Hai moita preocupación na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Cando Cheíto de Romarís foi para Delémont.
• A sesión do 17 de maio na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Chegou o momento da UNIDADE aos fogares sociais galegos na diáspora.
• Chegou o momento do Espazo Emigrante no monte Gaiás.
• Na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega HAI DEBATE postelectoral.
• O debate entre Abraira e Sánchez na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega .
• Balbina, unha centenaria de Rebordelo.
• Debate sobre o voto exterior na Asemblea Celestial da Emigración Galega no Río da Prata .
• Necesitamos axentes electorais con experiencia [Absterse os que teñan ética profesional].
• Unha conversa na pizzería montevideana “Subte”.
• A Costa tamén vota dende Lonxe de Montevideo.
• ¿Querés que te haga un churrasquito, Manolito?.
• A familia Penedos de Pasarela.
• Dona Dionisia de Cedeira e as vindeiras eleccións autonómicas.
• O neno do lobo en Montevideo (II): Na esquina de Propios e Carabelas.
• O neno do lobo en Montevideo (I): “Na esquina de Pantaléon Artigas e Ipiranga”.
• Unha boa vacina contra do peronismo.
• ¿Querés un mate, gayego? Tomá mate, che que en el Rio de la Plata no se estila el chocolate.
• O fotógrafo preferido de Carlos Gardel.
• A güeya dun gaucho de Ribadeo.
• Os charrúas do Uruguai e as charrúas de Allariz.
• Un ferreiro de Tines en Montevideo.
• Un atípico emigrante da Laracha en Montevideo.
• Os nosos herdeiros riopratenses.
• A democracia dun capador bergantiñán en Montevideo.
• Un emigrante de Fisterra.
• Os emigrantes dicimos NON aos que queren pechar as portas.
• Entre Barcelona e Montevideo, díptico emigrante.
• De Barallobre a Bos Aires .

Fonte

• Redacción de QPC ([email protected]).