As portas do Centro Galego de Bos Aires.
Non é necesario ser un especial observador da realidade arxentina para coñecer aos macrigaitas. Sáltanche á vista, malia que intentan pasar desapercibidos. Onte non máis gritaban enfurecidos contra unha señora á que chamaban Egua Kretina. Agora teñen a boca pechada. Non comentan nada sobre a activa deriva social no devastado territorio da República Arxentina. Ao conglomerado de cidadáns de orixe galega úneos exactamente a mesma miseria que a todos os votantes de Macri. O gran Arturo Jauretche dicía que "a clase media arxentina é experta en resucitar cada tanto aos seus verdugos" pero os macrigaitas son cobardes e polo tanto incapaces de pedir desculpas. Mantéñense firmes en negar que se equivocaron aínda que os vexas comendo vidro en substitución do domingueiro asado de tira no fondo da súa casa en Lomas de Zamora ou en Vila Ballester. Son irresponsables. Enseguida lavan as mans para "escurrir o vulto" como facían na infancia. Parécelles unha boludez o que dicía Pablo Neruda sobre que "vostede é libre para facer as súas eleccións pero é prisioneiro das súas consecuencias".
O que acabo de escribir permíteme achegarme á esquina de Belgrano e Pasco para intentar detectar a presenza dos miserables macrigaitas no Centro Galego de Bos Aires. Estou diante de "O cego" (óleo en tea de Castelao que mide 142 x 102 cm) en espazo destinado ao Instituto Arxentino de Cultura Galega. É unha obra que abre o corazón á solidariedade. O noso excelso rianxeiro envíanos a mensaxe de que debemos estar sempre á beira do que menos ten. Dóeme que Castelao vexa aos macrigaitas colaborando coa tropa mercenaria que invadiu o fogón emigrante que desde maio de 1907 leva acendido sen ningunha interrupción.
É un golpe máis na súa vida de exiliado aínda que inesperado ao vir dos descendientes daqueles nobres emigrantes que o acolleron na familia emigrante. Que me estás contando? É a típica pregunta do macrigaita que desexa fuxir de calquera relación entre o seu voto a Macri e o baleirado do Centro Galego. Escoita! O presidente Macri desprézache e tamén a ministra Stanley. Antes (non quero que o esquezas) desprezoute o ministro Lemus que sendo fillo de emigrantes galegos de Vimianzo non sabe ben si o Centro Galego está na esquina de Pasco ou de Recuncho ou de Combate dos Pozos.
No Centro Galego pasouse dunha débeda asumible, sendo presidente Carlos Alberto Vello, a unha inmensa que xerou a intervención de Moyano en pouco máis de 3 anos. Un plan perfectamente definido para pechar servizos e despedir traballadores. O interventor non veu para mellorar a atención médica. É algo evidente que os macrigaitas non quixeron recoñecer xa que iso significaba opoñerse ao seu amado don Mauricio. Fago a salvidade de que dúas agrupaciones ("Galicia" e "Unión Galega") malia certos titubeos, opuxéronse ás matufias de Moyano. Non confiaban nunha persoa que intentou traer ao desprestixiado xubilado Antonio Burgueño para encargalo dun afundido rápido do hospital. Cando Moyano avivouse de que algúns representantes eran honrados foise a chamuyar aos infelices de dúas agrupacións menores que estaban ao bordo da extinción. Primeiro achegouse aos de "Breogán" que levaban desde o ano 2006 sen presidir a Xunta Directiva. Logo ao fracasar a operación Trucha One foise á carpa de "A Terra" coa Trucha Two a unha reducida agrupación que levaba sen presidir desde o ano 1998.
Fai uns días que se consumou a estafa. Quero dicir que para este lamentable acordo non era necesario o ataque a traballadores e socios. O gran logro do interventor foi o desprestixio que conseguiu para o Centro Galego. Realizouse unha cesión, mediante convenio, dos servizos médico-hospitalarios ao grupo empresarial "Olmos" que xestiona varias clínicas na capital e en capitais provinciais. É curioso que se diga que as agrupacións acordaron en votación a firma do convenio. Outra irregularidade máis para dilucidar en vía xudicial cando Arxentina recupere a cordura democrática que espero sexa no próximo mes de outubro. O gran interventor failles crer ás agrupaciones que son elas as que deciden. Ao estar intervido a autoridade única é o interventor que actúa en nome do Executivo baixo supervisión xudicial. Claro que no réxime macrista aboliuse a separación de poderes e o xulgado encargado é un fiel servo do Executivo.
As agrupacións dinche, felices e contentas, que salvaron o patrimonio porque evitaron que Moyano vendese o edificio. Agregan, ademais, que "Olmos" non está interesado en adquirir propiedades. Dinche que os socios van ser atendidos. A verdade é que estou sorprendido. Si son eles os que deciden non entendo a espera de tres anos cos brazos cruzados vendo a Moyano cargar camións con documentos e material hospitalario para levar ao anexo de Valentín Alsina. Si me queren tomar por boludo --adiante, non o podo evitar-- pero o ano pasado estaban atados e non podían facer nada porque o que mandaba era Moyano.
Onte (21 de maio) recuperan as forzas e conseguen que o Centro Galego siga coas portas abertas. Haberá que informar aos socios que teñen unha porta aberta en Vicente López (Clínica Crespo) e outra en Caseros (Policonsultorios 3 de Febreiro) por cortesía de Olmos-Basea. Haberá quen me entenda pero serán moitos os que xustifiquen con escusas baratas. Os representantes dos socios foron noqueados por un goberno de repulsivos corruptos que levou ao honorable Centro Galego a unha morte no desprestixio. Algúns se atreverán a botarlle a culpa a don Mauricio por facerlles confundir o que todo necio confunde: valor e prezo.