Soño tolo

10:21 18/05/15

Onte non sei se soñei que estaba tolo ou se toleei co que estaba soñando. O conto é que de súpeto atopeime, boga, boga mariñeiro, desembarcando dunha chalana que acababa de alugar nun dos postos que para elo había habilitados na rambla do varadero de Fisterra.

Pareceume raro o feito de ter que pagar por ir a “voltaguiar” nun bote pola ría, pero díxenme que eso tamén o facían no Parque do Retiro de Madrid, así que porque non o ían facer aquí pagando os seus dereitos. Continuei camiñando polo muelle e sorprendinme ainda máis cando vin que tíñamos outra lonxa, moito máis pequena feita de pedra e tella do país, e que as fachadas das casas, que de forma caótica pero tamén fermosa, parecen derrumbarse sobre o peirao, estaban todas pintadas cos cores do arco da vella como si quixeran ir a xogo cos barcos atracados no porto.

Asombreime tamén cando me din conta de que as terrazas dos bares xa non estaban cubertas con aqueles pseudo-soportais de ferro azul que agredían as plantas baixas dos edificios senon que todas tiñan, cada unha o seu aquel, que as facía diferentes pero moi mariñeiras todas.

Refreguei os ollos para convencerme de que aquello era unha realidade e quedei abraiado ca limpeza das rúas, sen papeis nin latas nin ningún típo de lixo nin excremento da can ou cadela tirado no chan.

Seguín camiñando e cruceime cun grupo de rapazotes que falando nun perfectísimo inglés explicábanlle a unha parella de peregrinos o camiño para chegar a “ligthouse”, e logo un pouco máis adiante había unha caseta de información onde tres empregados ofrecían ós visitantes tríticos e outros folletos escritos ata no idioma Coreano nos que daban todo tipo de información turística incluindo a programación que para todo o verán tiña organizado o concello.

Logo subín a Rúa Real e comprobei que era peatonal, polo que había moita xente paseando, que todas as casas tiñan a pedra repicada ó descuberto e que había unha boa chea de tascas, negocios de hostelería e tendas onde non se vendía nada “made en Taiwan ou China” senon que todos eran productos galegos con certificado e garantía de orixe.

Como xa se achegaba a hora da caída do sol dirixínme a estrada do faro e maravilleime o ver que tiñan prohibido o acceso ós coches particulares así que subínme a un tranvía que por un módico precio de un euro levábame ata o fin da terra. Claro que tamén puiden ir camiñando por calqueira das dúas sendas que rodean o promontorium, pero fíxome ilusión facelo no tren que me levaba pola beira da ría ata ó fin do mundo.

O chegar ó faro maravilloume o seu entorno, prácticamente salvaxe, sen cemento, nen negocios por ningures.

Era a hora do ocaso polo que unha multitude de peregrinos asístía o acontecimento,da posta do sol, uns sentados nas pedras diseminadas polo monte de S. Uxío e outros sentados nas bancadas de pedra do anfiteatro que fronte o mar tiñan construido na antiga canteira.

De pronto escomenzamos a escoitar a traves duns altofalantes ocultos non sei onde unha cautivadora música que nos emocionou a todos e como sempre acabamos aplaudindo a desaparición do Sol.

Quedeime falando cun colega vasco-navarro co que fixera o camiño primitivo e que curiosamente non sei se por arte de Birle Birloque apareceu debaixo da que chamamos “predra do indio”.

Por fin escureceu definitivamente e os feixes de luz da farola de Fisterra escomenzaron a virar como un carrusel luminoso ou como un mitolóxico polbo de raios amarelos.

E xa rematado o día as doce en punto da noite soaron doce veces como doce badaladas mariñas, os doce muxidos da Vaca de Fisterra que anunciaban ós asistentes que un vello día remataba e que unha nova noite escomenzaba.

Co descomunal estruendo dos sirenazos procedentes das trompetas da parte traseira do faro parecía que a terra iba a abrirse baixo os nosos pes así que botei a man a parede do faro como para apoiarme nun acto refrexo.

E nese preciso instante despertei porque acababa de tirar a lámpada da mesiña de noite.

Maldita sexa!, díxenme a mín mesmo. Co ben que estaría si seguise durmindo. E qué mágoa de tantas outras cousas que me quedaron sen ver.

E mentres ía para ducha pensei que seguro que aquel sono algún día faríase realidade.