Estefanía González Suárez, a carballesa que se deu unha segunda oportunidade en Suiza
- ”Cando vivía en Carballo non me gustaba nada, pero desde que vivo en Suiza síntome tan feliz de ser carballesa que é un sentimento que necesito gritar a voces”.
A bergantiñana Estefanía González Suárez naceu fai 32 anos en Menziken (Suiza) no seo dunha familia de emigrantes que regresaron a Galicia cando ela contaba con 6 meses de idade. Alí residiu ata os 22 anos onde estudou un ciclo medio de auxiliar de farmacia e, aínda que nunca exerceu como técnico, si sabe o que é traballar 18 horas semanais na cadea textil H&M na Coruña e chegar moi xusta a final de mes.
”O que gañaba, practicamente, era para poder subsistir e a idea de conseguir algo mellor empezou a dar voltas na miña cabeza. Non me gusta vivir pensando si vou chegar a final de mes con soltura económica. Doutra banda, gústame moito viaxar e en España, economicamente, era un soño difícil de conseguir”, recordou.
Así, en febreiro do 2012 decidiu embarcarse nunha nova aventura en busca dun benestar social, laboral e económico máis saudable e seguro. Suiza, o país que a viu nacer, foi o lugar escollido. Isabel, a súa tía, abriulle as portas da súa casa na localidade de Gonteschwill. Con ela residiu ata que obtivo o permiso de residencia que lle permitiu alugar un apartamento preto do traballo. Durante os seus primeiros 6 anos en Menziken, a moza carballesa estivo traballando na limpeza no hospital do lugar ASANA.
”Cheguei en febreiro e en mayo, tras non atopar traballo, decidín volver a Galicia. En Xenebra tiña un primo e compreime o billete para regresar a Galicia desde alí e, aproveitando o meu paso por Suiza, visitalo e coñecer a cidade. Era un venres. Falei coa miña tía e baixei a maleta para comezar a empaquetar as miñas cousas. Levaba un par de xerseis gardados cando soou o teléfono ao que respondeu a miña tía. Díxome que desfixese a maleta que tiña traballo e que o luns tiña que presentarme. Por unha banda alegreime moito pero, por outro, xa me vía cun pé na terriña. Os galegos somos morriñentos” engadiu.
A maleta subiu de novo ao desván e a partir dese mesmo luns de maio do 2012, Estefanía comezou unha nova etapa da súa vida marcada polos soños.
”A primeira semana foi moi dura. Desde a casa da miña tía ao hospital había un traxecto curto pero moi empinado que realizaba coa bicicleta de tres marchas dos meus curmáns. As costas eran duras, o horario partido, o idioma dificilísimo, traballar ao 100% que non estaba afeita era outro inconvinte, do mesmo xeito que andar en bicicleta”.
Todos estes factores, ademais do cansazo acumulado durante toda a semana desanimaron á moza galega que regresou a casa da súa tía un venres ao finalizar a súa xornada de traballo, tirou a mochila na entrada e rebentou a chorar. A impotencia, o agotamento, os cambios, todo lle pasou factura ata o punto de querer tirar a toalla e volverse a España.
”A miña tía tiña as maletas preparadas no recibidor para saír de vacacións a Parides coas súas amigas e eu, soltándolle o meu drama”, explicou con nostalxia e un tímido sorriso.
Dez anos pasaron xa desde ese anecdótico día no que Estefanía decidiu brindarse unha segunda oportunidade no país helvético. Recoñece pasar duros momentos e con algunha que outra chorera nun país onde o idioma e a comunicación é a primeira gran barreira á que hai que enfrontarse. Non foi fácil afastarse con 22 anos da familia, dos amigos, do seu estado de confort en Galicia e enfrontarse a unha vida distinta noutro lugar, outra cultura, outra lingua... Neste momento, a carballesa séntese feliz pola decisión tomada, foise facendo co idioma, emancipouse e, aínda que non viaxou todo o que quería aínda, si o fixo moito.
”Ao vivir soa deime conta de que este país estábame ofrecendo unha serie de cousas que en España non podía conseguir ou, polo menos, a curto prazo. Establecerme en Suiza ofreceume máis vantaxes que desvantaxes. Doutra banda, teño que recoñecer que desde que me atopei máis estable, máis aflorou a morriña e as ganas de volver a Galicia pero, doutra banda, o sentido común e un golpe de realidade volveume a recordar que tomara a mellor decisión”.
Estefanía González bota de menos á familia, aos amigos, a comida e incluso algo que non practicaba moito mentres vivía en Galicia, a praia. No exterior aprendeu a apreciar e valorar todas estas cousas ás que, pola distancia, non ten acceso pero tamén descubriu un sentimento novo e forte arraigado á súa identidade. Séntese orgullosa de ser de Carballo e de expandirlo aos catro ventos.
”Cando vivía en Carballo non me gustaba nada, pero desde que vivo en Suiza síntome tan feliz de ser carballesa que é un sentimento que necesito gritar a voces”.
No ano 2014 foise de vacacións a Galicia e coñeceu ao amor da súa vida, a súa parella e compañeiro de viaxes, José Luís Longueira Barbeito. Foi, sen dúbida, amor a primeira vista. Unha relación telefónica e a distancia ata o ano 2015 no que Luís o deixou polo seu amor en Suiza; o seu traballo fixo, a súa familia, os seus amigos, a súa vida ata ese momento e os seus tesouros máis preciar, o seu afillado en camiño e un sobrino.
”Ofrecinme a deixalo todo e regresar eu pero el foi o que me dixo que todo o esforzo e polo que pasara merecía o seu sacrificio. No caso de que non funcionase el sempre podía volver a casa e eu, con todo, tería que empezar de novo”.
Recentemente, Estefanía e Luís compráronse unha pequena casa en Carballo que están arranxando con agarimo, esmero e esforzo. Os dous teñen a intención de regresar nalgún momento a Galicia. Luís, desde a súa chegada a Suiza no 2015, mantén a ilusión de facelo logo de 10 anos. Estefanía, con todo, prefire facelo cando teña fillos e estean en idade escolar. Non está segura de querer que a súa familia creza no país helvético, lonxe da figura dos avós e da familia.
”Sempre me suscito retornar cando teña familia. Estamos ilusionados coa nosa casa en Carballo. Quero regresar cunha vivenda digna e sen gastos de hipoteca ou dun aluguer”.
Esta moza bergantiñana leva tres anos traballando na fábrica de metais H.R.Mauer Werkzeugbau AG de Leimbach especializada en producir pezas para avións e hospitais. Atópase no último eslabón da cadea, no control de calidade. Revisan as pezas que chegan de produción para darlles continuidade ou non ao seu destino final. Unha mirada doce e un sorriso tímido pero próxima é a imaxe perfecta que esta orgullosa carballesa de 32 anos transmite desde a súa residencia na localidade suiza de Menziken onde seguirá dando o mellor de si para alcanzar os seus soños xunto a Luís, o seu marabilloso compañeiro de viaxes.
