As cartas do avó Pascasio: O macriquilombo instálase na República Arxentina

06:33 04/02/16

Moi querida neta Cristina: Teño que admitir que case non che podo escribir. Trémeme a man. Non creas é pola miña idade. Son os nervios que me agarrei nestes poucos días con don Mauricio á fronte do país. Vou pedirlle ao meu médico particular, o bo amigo Antonio Pérez Prado, que me recete unha boa pichicata de orixe natural para acougar a miña inquietude. Estou desorientado. Non entendo que haxa tanto cidadán arxentino que se apunte á dieta da espuma macrista. Os arxentinos son coñecidos en todo o mundo -xunto cos seus irmáns uruguaios- por ser grandes consumidores de carne vacún. As proteínas da carne axudaron a fortalecer aos emprendedores emigrantes que anidaron nas beiras rioplatenses. O cambio de dieta é moi significativo e non debe ser tomado a treo. Non penses que ando delirando ao falarche da contradición entre espuma e carne. Aínda manteño en activo unas cantas neuronas. Si póñoche un exemplo, valo ver máis claro. O asado á parrilla simboliza o premio ao esforzo laboral. Unhas tiras de asado son a irmandade que conseguiu unha patria para todos. Agora ben, uns globitos de espumita nun prato, sexa do sabor que sexa, é algo efémero que non che enche a panza nin o espírito. O novo goberno cortou a tradicional loita polo benestar común para convencer a miles de egoístas votantes que son eles os elixidos para gozar da vida. Sigo sen atopar o fundamento do razonamiento que move aos globocéfalos. Ao ser unha nova e nociva especie de votante, aínda non podo consultar estudos científicos que mostren a súa composición molecular. A frase de Mark Twain é moi actual: É máis fácil enganar á xente que convencelos de que foron enganados. O egoísta odiador estaba toleado contra vos. Non escoitou outra voz que non fose a dos habladores mercenarios que o desinformaban sobre a realidade do país. Lograron o obxectivo de instalar o macriquilombo nun país que viña gañando sucesivos campionatos. Teñen como líderes a un grupo de delincuentes -nin máis nin menos- que ademais de ladróns son tremendamente autoritarios. Todo aquel que non sexa membro do Club dos Cornudos do Globo Amarelo sente dor ao ver a don Mauricio ao mando dunha banda de altos cargos que atacan con descaro e impunidade aos máis desfavorecidos. En Jujuy van rebentar a Milagre. No Baixo Flores danlle forte aos pibes murguistas dos Auténticos Reis do Ritmo. En Radio Nacional unha flor de patada inxusta a Nora, Cynthia, Mariana e Carlos do programa “678”. Despídenos malia ter contrato legal vigente. A gayega Nora Veiras [o apelido orixinal é Beiras] expresa o seguinte: Hai dúas cousas que teñen que quedar en claro. Recoñecemos o triunfo de “Cambiemos” e a legitimidad de Macri. Recoñecemos esa lexitimidade polo voto popular que lle deu o triunfo, pero hai unha metade do país que non o votou e somos todos cidadáns arxentinos. E todos temos a dereito a pensar como pensamos. Non somos fanáticos porque discrepamos na concepción de “Cambiemos”. Pensamos distinto e dicímolo. Si eles enchéronse a boca falando da falta de pluralidade dos medios durante o kirchnerismo, o que teñen que facer é garantir esa pluralidade e non estigmatizar, demonizar, denostar e criminalizarnos da forma en que o están facendo. Bueno, Cristina, se cadra me equivoco pero creo que ao ser tan malandras queimaranse antes de cumprir o período electoral. A sociedade arxentina non é masoquista para soportar durante catro anos tal cantidade de estafas e ofensas. Asegúroche que o cadro de Néstor volverá ao seu sitio. Pídoche serenidade. O paso do tempo pon sempre a cada un no seu sitio. O caprichoso descolgador actúa con intimidación e violencia para ocultar a súa impotencia intelectual. Macri chegou arriba coa mentira que é sabido ten patas curtas. Como odia a Perón non atenderá á súa sabia recomendación de que “mellor que dicir é facer, mellor que prometer é realizar” e afundirase nun merengue de resentimento. Despídome. Espero que o carnaval che anime un pouco aínda que os tempos non están para diversión. Na miña aldea fonsagradina de Mazaeda é inverno. Cheiro perfectamente o aroma inconfundible do butelo con grelos. Recibe o agarimo do avó que cruzou o mar para imitar ao nobre hornero no seu traballo no niño rioplatense. - Pascasio Fernández Gómez.