Sábado. 07.09.2024
El tiempo

As Cartas do Avó Pascasio: O regreso de Alberto Manguel

As Cartas do Avó Pascasio: O regreso de Alberto Manguel
Moi estimada neta Cristina: Escríboche logo de Semana Santa xa que agora estarás descansada logo de gozar do bo tempo que aínda se mantén no fermoso recuncho do Calafate. O 29 celebramos a tradicional comida de irmandade cos nosos veciños napolitanos. Eles trouxeron os ñoquis da sorte e nós preparámoslle o sabroso lacón con grelos. Os ñoquis eran de "A Xuvenil" e nosas paletas (lacón en galego) viñeron directamente desde Outeiro de Rei [Lugo] por cortesía da Fundación Manuel María de Estudos Galegos. Durante a comida saíu o tema dos despedimentos na Biblioteca Nacional. O compañeiro José María Castiñeira de Deus levou a voz cantante ao ser o que mellor coñece o tema. Está moi indignado. É un tipo tranquilo pero está alterado e triste ao ver que o réxime macricida é inimigo da cultura. Informounos, si mal non recorda, que houbo tres directores de sangue galego na Biblioteca Nacional. Por orde cronolóxica, foron José Ignacio Grela (sacerdote dominico), Raúl Touceda (jurista) e el mesmo. Preguntámoslle a José María sobre a estraña designación a futuro de Alberto Manguel para dirixir o centro bibliográfico máis importante do país. Cre que Manguel non é macrista, é dicir, que non comulga coa aristocracia dos que promueven a educación para os que máis teñen. Está convencido de que o autor de O Regreso non desexa quedar queimado por avalar a un réxime que destrúe a educación pública en beneficio da privada. Di que se cadra anda medio perdido e confuso ao estar tanto tempo fóra. En realidade soamente viviu acá os seus primeiros vinte anos de vida. Para intentar explicarnos algo sobre Manguel abriu o libro O regreso na páxina 29 para ler o seguinte cachito: A avenida estaba bordeada de grandes jacarandás que deixaban caer as súas flores azuis en anchos charcos sobre a vereda. Logo preguntouse si alguén que escribe unhas páxinas cheas de nostalxia protagonizadas polo emigrante Néstor Andrés Fabris que trinta anos despois volve á súa cidade para asistir ao casamento do seu único afillado, ten necesidade de vir intentar blanquear a imaxe dun autoritario e escuro goberno. Preguntámoslle si na novela atopaba algo de paralelismo coa actual situación de Manguel. Nós pensamos que se cadra se quere xubilar en Bos Aires cando cumpra os 70 anos. Teño apuntadas as palabras exactas de José María: Bueno, compañeiros, non me pecha que Manguel perda as neuronas. Nunca se sabe. O paso do tempo, a uns os ennoblece e a outros os envilece. O autor do premiado ensaio `Unha historia da lectura´ pode ser un flor de boludo no referente á política arxentina. Quizais queira atoparse con Marta, un amor de mocidade ao que na novela dille: Non sé como explicarche o que sucedeu, nin agora nin entón. A última vez que nos vimos, durante a protesta, tratei de protexerche, perdinche, perdémonos. O fodido será cando Marta veña á Biblioteca Nacional para putearlo por tela rodeada de carros de asalto. Por suposto, amigos, que non o xustifico aínda que teña unha razón sentimental. Espero, polo seu ben, que non teña raiado o mate coas desinformacións do asqueroso dúo formado por "Clarín/Nación". Despídome. Teño que chegar a tempo a unha charla que me interesa moito. Hoxe intervén o raparigo Roberto Mouzo Lavandeira que nos vai a ilustrar sobre o artesanal oficio dos bataneros do seu municipio de Vimianzo. É un gran experto. Foi íntimo amigo e defensor da familia Batán do Mosquetín que leva séculos de esforzo nas beiras do río Grande ou río de Baio. Recibe o agarimo do avó fonsagradino que segue esperanzado en que os globoludos recapaciten e esquezan os odios que nos afastan do benestar colectivo.
  • Pascasio Fernández Gómez
 
  • Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.com).
 

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

Fonte

Comentarios