Jorge Daniel Lemus, o novo Ministro de Saúde Arxentino, é fillo de emigrantes de Cereixo, Vimianzo

Moi estimado ministro:

Antes de nada pídolle teña a ben desculparme por escribirlle facendo uso dos medios de prensa. Considero que é un tema demasiado importante para deixalo no ámbito privado da epístola. Sendo vostede o responsable da Saúde no recente novo goberno arxentino, corresponde que lle faga chegar un rogo ou petición con respecto ao futuro do Centro Galego de Bos Aires.

Supoño que está convenientemente informado do actual momento de crise institucional na histórica entidade galega. O Centro Galego é o fogón porteño onde os emigrantes atoparon acubillo a longas noites de tormenta. O Centro Galego foi un activo emanador de identidade. Alí mantívose viva nosa cultura propia. Na esquina de Belgrano e Pasco recibiu consolo aos seus moitos dores o noso inmenso heroe cívico Alfonso Rodríguez Castelao.

No edificio social únense en harmonía as dúas seccións de actividade, cultura e saúde, seguindo os principios de solidariedade que inspiraron aos fundadores. Durante un século de vida, sen interrupción, foi cumprindo co seu labor. Pero chegamos ao presente no que, por primeira vez na súa historia, está intervido xudicialmente. Sucesivos erros de xestión levaron ao noso gran navío ao bordo do hundimiento. Se segue aberto, hai que recoñecelo, é grazas a unha axuda estatal concedida polo INAES xa que, lamentablemente, son insuficientes os ingresos para facelo funcionar con normalidad.

Cónstame que os socios están moi preocupados polo futuro. Realizáronse varias reunións. Intentouse buscar solucións que fagan viable o mantemento da mutualista. Son optimista pero non é conveniente enganarse cando está en xogo a vida da máis importante entidade galega do mundo emigrante. Non parece viable o poderse manter cos poucos socios que pagan a súa cota (8.000) e o exceso de empregados (1.500) e a escasa posibilidade de incremento do número de afiliados. Cóntanas non saen. Hai máis gastos que ingresos.

A fundación do Centro Galego fíxose pensando en Galicia e nos descendientes. Era necesario, ao estar lonxe da matria, ter un fogar onde curar as feridas espirituais e físicas. O gran esforzo realizado polos fundadores e continuadores logrou fructificar nun gran patrimonio edilicio e cultural (a pinacoteca de artistas galegos é moi valiosa) que hoxe é propiedade dos cidadáns arxentinos. O que quero dicir é que non se suou durante un século para entregarlle o patrimonio a unha empresa privada de servizos médicos.

Os nosos nobres emigrantes atoparon en Bos Aires a felicidade. Vivían nun espazo aberto ao futuro. O seu traballo era intenso e sostido. Había que deixarlle algo aos fillos e netos. O Centro Galego é o mellor exemplo da xenerosidade emigrante. Vostede entende perfectamente as miñas palabras ao ser un fillo da emigración. No seu caso concreto, coinciden as súas raíces coas miñas, ambos vimos de Vimianzo. A súa familia é da aldea de Vilar, nunha parroquia, Santiago de Cereixo, que posúe unha xoia extraordinaria do románico na igrexa parroquial.

As voltas da vida. Vostede preguntarase que fai un galego da aldea vimiancesa de Tines, criado en Montevideo, escribíndolle unha carta desde Santiago de Compostela ao ministro arxentino de Saúde. Creo que simplemente aprovéitome do legado dos emigrantes rioplatenses que nos une en hermandad. Resumiuno moi ben o poeta de sangue itálica Víctor Luís Molinari ao dicir que ”a emigración galega é un mundo sen límites”. Sen movernos, estamos acá e alá, é a esencia da emoción emigrante.

Mencioneille a xoia de Cereixo. Refírome ao tímpano esculpido no século XIII que está na porta sur da igrexa. É a primeira representación que se fai no mundo da “traslatio” do Apóstolo Santiago. Na igrexa en que se bautizaron aos seus devanceiros represéntase o traslado en barca do corpo de Santiago a Galicia. Ofrézome a acompañalo cando veña pola parroquia. Iremos co prof. Lema Suárez, especialista en Historia da Arte que ademais de vimiancés de Bamiro é bo coñecedor da diáspora porteña. Pode vostede traer o seu caballete de pintura xa que teño entendido gústalle pintar ao aire libre. Veña preparado porque o exceso de beleza paisaxística, sorprenderalle.

Se me animo anímome a é porque teño a certeza de que se deterá a lelas ao ser motivo de interese persoal e institucional. Logo da miña breve introdución, é preciso que lle presente a miña petición. Trátase de que o goberno nacional arxentino proceda á nacionalización ou estatización do hospital do Centro Galego de Bos Aires. Rógolle que estude o tema en profundidade. Sendo médico e director de hospital ten ampla experiencia no campo da asistencia sanitaria mediante sociedades mutualistas. Espero chegue á conclusión de que é a mellor saída á crise actual. Na miña opinión, é o máis xusto. Unha privatización sería unha fraude ao entregar á iniciativa privada un patrimonio de carácter social. Os emigrantes foron os albañiles que con tesón fixeron un niño para deixarllo en herdanza aos descendientes nados na beira sur do Río da Prata.

Despídome. Reciba vostede o meu saúdo de cordialidade entre paisanos e os meus desexos de que teña moito éxito no seu labor á fronte dun ministerio que é peza básica no mantemento da saúde e o benestar en terras da querida República Arxentina.

 

• Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.com).

 

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

• As cartas do avó Pascasio A xenerosidade do votante macrista.
• A dieta macricida do globo amarelo.
• A marcha atrás tamén é un cambio.
• As cartas do Avó Pascasio: Una quintita en Avellaneda.
• Non somos pedras.
• As Cartas do Avó Pascasio: Un erro pódese convertir nun horror.
• Eu tamén son fisterrán!.
• As cartas do Avó Pascasio: Unha petición para o presidente Scioli.
• As cartas do Avó Pascasio: Non coman a curva!.
• As cartas do Avó Pascasio: Imos con Daniel da Villa Crespo.
• As Cartas do Avó Pascasio: Non foi maxia pero foi máxico.
• As cartas do avó Pascasio: “Milonga de aquí”.
• Unha linda primavera aurinegra!.
• Un golazo de Cristina!.
• As cartas do Avó Pascasio: Unha ovella negra no poder.
• A auga é vida.
• A moi garimosa República Arxentina.
• As cartas do avó Pascasio: Homenaxe a Amelita Baltar.
• As cartas do Avó Pascasio: O valor dunha neta de Cuntis.
• As cartas do Avó Pascasio: Unha balea azul na Avenida Sarmiento.
• As cartas do Avó Pascasio: O repouso do “Centrojás”.
• As cartas do Avó Pascasio: A almendra no aquelarre.
• As cartas do Avó Pascasio: “Volverei e serei millóns.
• Gol de Galeano!.
• As cartas do Avó Pascasio: O tren que move aos arxentinos.
• As cartas do Avó Pascasio: Un país de novela.
• O segundo mandato do “gayego” Vázquez.
• As cartas do Avó Pascasio: No corazón dos arxentinos.
• As cartas do Avó Pascasio: Non me toquen a Cristina!.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos herdeiros son arxentinos.
• JE SUIS Centro Galego de Bos Aires.
• As cartas do Avó Pascasio: O Centro Galego da Habana.
• Dona Diáspora na Habana.
• As cartas do avó Pascasio: Os avós que laburamos de albañiles.
• Don Tabaré, presidente electo dos uruguaio.
• O médico de La Teja.
• No paraíso dos paraísos.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Un “hornero” chamado Tabaré.
• Carlos Penelas en Compostela.
• Dona Calandria Fernández e don Voitre Singer.
• A desaparición do Centro Galego de Bos Aires.
• Dona Diáspora viaxa ata San Isidro de Curuguatí.
• Un adeus garimoso para un amigo da Costa da Morte.
• Dona Diáspora nas beiras do Chamangá.
• Dona Diáspora na cidade uruguaia de Melo.
• San Gardel de Tacuarembó.
• Dona Diáspora na rambla de Piriápolis.
• Un fogón artiguista en Madrid.
• As Cartas do Avó Pascasio: Os neopiratas á abordaxe de Galicia.
• As cartas do avó Pascasio: O “Clan do Clarinete” perdeu a partitura:
• As cartas do Avó Pascasio: O caldo galego sempre vén ben.
• O poema e a canción.
• As cartas do Avó Pascasio: A boa saúde do cine arxentino.
• O retorno de Lucía.
• As cartas do avó Pascasio. Unha “Queimada Solidaria” no Centro Galego de Bos Aires.
• As cartas do avó Pascasio: Os números cantan.
• As cartas do avó Pascasio. No barrio montevideano de La Teja.
• Hai que aprender do goberno arxentino!.
• As cartas do Avó Pascasio: Lembras a Burgueño?.
• Consuelo e Susana: unha mesma emoción emigrante en Bos Aires.
• As cartas do Avó Pascasio: O vindeiro xoves 25 de xullo.
• As cartas do avó Pascasio: Unha querella en Madrid.
• As cartas do avó Pascasio: Aplausos para a pontevedresa Ángeles Ruibal.
• O novo Centro Galego de Bos Aires.
• A alegría porteña dunha emigrante de Vila de Cruces.
• As cartas do avó Pascasio. Un interventor con sensibilidade galega.
• Unha loitadora emigrante de Vimianzo en Montevideo.
• As cartas do avó Pascasio. Adeus peixes, adeus leite.
• Volvemos ao Río da Prata.
• As cartas do avó Pascasio: Os neo-filibusteros atacan Pescanova.
• A “Suprema Inxustiza” da impunidade.
• Unha conversa na mámoa de dona Pedra da Arca.
• Unha carta ao Dr. La Blunda [Interventor do Centro Galego de Bos Aires].
• As cartas do Avó Pascasio: Un heroico mariñeiro de Fisterra.
• Dona Diáspora en Borneiro.
• Dona Diáspora en Baíñas.
• As cartas do avó Pascasio: Esperando ós Reis Magos.
• As cartas do avó Pascasio: Unha visita á Casa de Galicia de Montevideo.
• As cartas do avó Pascasio: Aprender dos erros.
• As cartas do avó Pascasio: En busca dos millóns perdidos.
• As cartas do Avó Pascasio: Un fogar común na esquina de Belgrano e Pasco.
• Aquel neno da montaña leonesa de Villamanín.
• As cartas do Avó Pascasio: Enganchados ao carro arxentino.
• As cartas do avó Pascasio: A nosa moeda son os pesos arxentinos.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos carballos.
• As cartas do avó Pascasio: Viñemos para sementar.
• Os españois apretan o cinto.
• O ingreso de dona Balbina na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Uruguai abre o camiño para a derrota dos narcotraficantes.
• Forza Elba!.
• Aos moi prezados dirixentes de entidades galegas na Emigración.
• Unha muller no temón do Centro Galego de Bos Aires.
• A urxencia dunha solución para o Centro Galego de Bos Aires.
• Adeus, egrexio mestre Cordeiro Monteagudo.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Graciñas, prezada Arxentina!.
• Sempre con Arxentina!.
• Berremos forte: forza Centro Galego de Bos Aires!.
• A forza dunha neta da parroquia de Bamiro Montevideo.
• O noso embaixador honorario en Bos Aires.
• O fungueiro de Bartolomé Hidalgo.
• Tres galegos da Costa da Morte en terras montevideanas.
• O hórreo do presidente Mujica.
• “La Juvenil” de Bos Aires e “Casa Cruz” de Baio.
• Forza Adolfo!.
• Dona Diáspora busca traballo en Montevideo.
• Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó.
• An Oriant, graciñas.
• Os mesmos sentimentos emigrantes en Bos Aires.
• Un rapaz solidario chamado Martiño.
• A maleta montevideana de dona Diáspora.
• A maleta arxentina de dona Diáspora.
• A forza dos Penedos de Pasarela.
• Dona Diáspora nas beiras do Río da Prata.
• En Bos Aires, unha romería solidaria.
• A páxina emigrante dunha gaiteira montevideana.
• Sempre na Habana!..
• Imos camiño da Habana?.
• O exilio de don Voto Perdido.
• A nosa herdanza na Habana.
• O futuro do Centro Galego de Bos Aires.
• As tres palabras que perderon os emigrantes.
• Unhas garimosas apertas de dona Diáspora.

Fonte

• Redacción de QPC (info@quepasanacosta.com).