Un moi lixeiro mecánico dental

07:02 22/04/16

A barra do “Rover” anda preocupada pola climatología adversa que está golpeando ao país. O fortísimo tornado que afectou á cidade de Dores deixou sen casa a Dino, o autor da xenial “Milonga de pelo longo”. Os raparigos tamén comentan sobre o montevideano Ernesto Colman. Non se poden crer que un mecánico dental teña unha fortuna de máis de 500 millóns de euros.

FRACO: Bueno, a verdade é que nunca se pode estar tranquilo. Vimos dun verán extraordinario en relación á gran afluencia de turistas estranxeiros. Quero dicir que entrou moita guita para poder pasar o inverno sen restricciones. Sen esquecerme da inauguración da gran obra do noso estadio carboeiro “Campión do Século” que debemos incluír na boa marcha do país baixo a batuta do presidente Tabaré. Pero o tempo quérenos amargar con inundacións e un tornado desastroso.

POCHO: Tes razón. Paréceme que os soretes blancolorados se confabularon cun chamán coimero para deteriorar a positiva imaxe internacional que ten o noso ético goberno frenteamplista. Non se rían. Dígoo en serio. Están toleados ao comprobar que cada ano que pasa perden simpatizantes e así se distancian do triunfo nas urnas. Acaban de perder uns miles de votos coa matufia das contas panameñas. Hai votantes seus que non se chupan o dedo malia que o dúo “País & Observador” poña o seu veo protector encima dos defraudadores.

TANO: Non creo en maldicións aínda que é certo que os partidos tradicionais aprovéitanse de calquera desgraza para inculpar á “Fronte Ampla”. Son hipócritas e manipuladores pero son débiles. Fállalles o motor que os move. Sen unha pinga de sangue de patriotismo no seu corpo é imposible que recuperen o poder. Seguen repetindo insensateces e as típicas frases infantís sen contido ideolóxico. Non van a ningún lado. A sociedade uruguaia cambiou cando asumiu que a tiñan secuestrada co contiño barato de que somos uns vivos bárbaros porque a fertilidad dos nosos campos permítenos vivir sen laburar.

DON JOSÉ: Creo, botijas, que non debemos de confiarnos. A oposición conta con recursos para minimizar os logros do goberno e magnificar os erros. É certo que están quentes pero non son giles. Ollo! Os capos blancolorados non son nabos. Son defraudadores pero envólvencha na falsa xustificación de que non manteñen vagos cos seus impostos. Falando do tornado en Dores, dóeme no alma que o querido “Dino Montevideo Blues” se quedara na rúa. Teño a certeza de que é algo transitorio xa que a nosa solidariedade axudaralle a levantar novas paredes na súa agora destruído fogar. O seu “Milonga de pelo longo” estará sempre connosco porque non hai tornado que poida borrar o que se grava no corazón.

FRACO: Gustaríame pasar ao tema do millonario Ernesto Colman Mena. Espero axúdenme a entender que fallou na actuación dun montevideano que de emigrante en Bos Aires pasou a ter unha fortuna, en España, estimada en máis de 500 millóns de euros. Deixoume en fóra de xogo. En moi poucos anos e partindo de cero converteuse no uruguaio máis rico do mundo. Comprou un avión dun millón de euros e ten varias propiedades marabillosas en Madrid, en Baqueira-Beret e un pobo enteiro no municipio da Seu d'Urgell. É dono de varios cabalos de pura raza holandesa para participar no Campionato de España de Enganches. Din que estaba obsesionado con ser o campión neste exclusivo deporte de millonarios. Cada un dos cabaliños custoulle entre 250 e 300 mil euros.

POCHO: É espectacular. O fillo dunha familia humilde de Montevideo, de 14 anos, emigra a Bos Aires. Alí vivía o seu irmán maior. O seu primeiro laburo foi de aprendiz nun laboratorio dental do que saíu co oficio de mecánico dental. Realiza traballos particulares cos que aforra uns dólares e vaise a Madrid. No barrio de Carabanchel ---á beira de onde vive o amigo Juancito de Aires Puros--- aluga un apartamento no que atendía a clientes. A súa actividade era clandestina xa que non tiña título. En cinco anos, supoñemos que sen pagar impostos, consegue aforrar unhas pesetas e se muda ao mellor barrio madrileño, o de Salamanca. Abre un consultorio dental que é atendido por unha dentista titulada, non sabemos si era socia ou empregada de Ernesto. Despois, nuns poucos anos, sobe ao podio de triunfadores coa súa innovadora cadea de clínicas dentales franquiciadas. É o capo máximo no sector odontológico en España pero quédaselle moza a cancha e salta aos Estados Unidos.

TANO: Decateime da existencia de Colman cando o detiveron en Madrid. Saíu na tele. Acúsano por defraudar e outros delitos máis que investíganse. Hai xente moi viva para os negocios. Teñen unha visión especial da que carecemos, nós, o 99% da poboación mundial. Na súa cabeza flúen ideas que lle abren o camiño para pasar de pichi a millonario nun par de anos. Non me pecha que cunha cadea de clínicas dentales franquiciadas póidanse acumular 500 millóns de euros. Pode ser. Hai tipos moi iluminados. Bueno, se cadra a luz apagóuselle cando se traumou con ese deporte de boludos que enganchan un sulky a un par de cabalos para que troten unhas voltas por unha pista de terra.

DON JOSÉ: Ao final, botijas, o gran Ernesto termina en cana. Recoñezo que é un innovador. Ten mérito o chegar tan alto pero é evidente que se perdeu cando chegou ao cume. O que lle critico é que se esqueceu das raíces. Nunca puxo un mango para obras sociais no Uruguay e non se preocupou por axudar aos que cursan a carreira de Mecánico Dental no noso país. Puido dotar unhas becas anuais para realizar cursos de especialización para os mellores alumnos. En cambio, o novo rico caprichoso toléase cos cabalos de Friesland. O seu gran desexo é ser campión nun deporte de merda -na miña opinión- que consiste en sentarse nun sulky cunha linda gravata morada. Non me fodan, che, cos triunfadores. Son flor de egoístas. Crense merecedores dos máis caros caprichos pola súa extraordinaria intelixencia. Calcúlase que o noso compatriota pasará entre rexas, polo menos, uns dez anos. Quizais non volva poñerse o casco -vino nunha foto- que me recorda ao que usaba o “Capitán Canóns” para facer rir ao público infantil.