Falar do toples, é falar do corpo e é falar de España. Porque neste país onde a carne sempre foi pecado ou chiringuito, o toples resultou durante un tempo o único símbolo patrio que non collía nunha bandeira. Unha revolución sen panfletos, un manifesto con cloro e area. O peito ao aire como quen pon os pés na mesa do salón para dicir: isto tamén é meu.

O toples foi a literatura corporal, a esquerda do escote, a política do embigo. Unha muller en toples non era unha muller espida, era unha tese de doutoramento sen palabras. E agora, que?

Hoxe, o toples é unha costume bohemia de mulleres maiores que cheiran a crema Nivea, unha nai alemá nunha cala de Jávea, mentres as influencers tápanse ata as clavículas para que TikTok non lles borre o vídeo. O corpo libre molesta, e o Mediterráneo, pobre mar de liberdades antigas, segue anhelando os peitos bos e ao aire.

Porque hoxe o toples é ese espazo onde a Karen de Alabama confúndese coa Charo de Estepona. Non nos enganemos. O problema, non é a teta. A teta é inocente. O problema é a mirada. E agora que todo se filma, se sube, e se monetiza, o toples pasou de revolución a risco laboral.

Antano, as mulleres quitaron o sostén para que ninguén mandara no seu corpo; agora, non o sacan para que non manden na súa imaxe. Cambiamos a censura do cura pola censura do click. Namentres, España disfrázase de moral moderna. Xa non hai práias sen cámaras, pezóns sen píxeles. O que antes era unha afirmación é agora unha sospeita.

Se fas toples, estás a buscar algo? E, se non o fas, de que te estás coidando? Todo é xuizo, todo é escaparate. O toples non marchou, pero foi domesticado.

O outro día, en Santa Cristina, vin a unha rapaza quitando a parte superior do bikini. Unha señora mirouna raro; un home, tamén; un adolescente, sacoulle unha foto. E ela, a de xesto limpo, a do peito ao vento, puxo os auriculares e tumbouse coma se estivera soa no mundo. Nese intre, brevemente, regresou o toples verdadeiro: ese que non busca atención, nin a esquiva, nin a explica. O que tan só quere ser e estar. Pero pouco dura. Logo volve o mundo, co seu escándalo floxo e a súa correción cobarde e o toples convertese, como tantas outras cousas, nunha nostalxia.

• Abraham Trillo.