21 O

21 O

07:47 17/10/12

O grande Julio César (-100 ao -44 AC) probablemente o personaxe máis citado, do que máis se ten escrito en serio ou ficción, o emperador que nunca o foi, o líder militar sen escrúpulos autor da masacre de Alesia. Ese si, o Romano por antonomasia, viviu un momento similar ó que galegos e galegas, todos os españois en xeral, temos diante o próximo domingo 21.

César, recén chegado de nove anos de campañas na Galia se atopa á veira do Rubicón, o río que marca a fronteira entre a cidade de Roma, capital do mundo, e o resto do imperio, xusto despois de que o triunvirato que gobernara o imperio veña de caer trala morte de Craso. César e Pompeyo miden forzas (ao estilo romano antigo, e dicir, a hostias) e chegados a este punto César, que segue sendo un auténtico fedello para a elite dirixente romana, ten dúas opcións; a primeira exiliarse, quedar máis aló do río e someterse á vontade de optimates e demais fandango. A segunda, máis dura e grave, romper coa lei romana e cruzar o río para enfrontarse ás lexións romanas nunha pura e dura guerra civil.

César teno claro. Pisa o río e mirando as súas lexións, as bravas vencedoras da conquista da Galia cita a famosa frase “Alea jacta est”. A sorte esta botada.

Deste acto de César nacen moitas cousas. A primeira, a guerra civil que acaba con Pompeyo morto anos despois en Exipto. A segunda, que dende entón cando alguén debe tomar unha grave e determinante decisión se di que debe “pasar o Rubicón”.

Galicia, os galegos e galegas deben pasar o Rubicón o próximo domingo. E nin sequera todos. So os do PP. Ata hai uns anos, os que na súa man tiveron equilibrar e desequilibrar a ficticia balanza política en Galicia sempre foron fieis, masivamente fieis, a un xeito de entender o país, conservador, “de pobres para ricos” e submiso o xeito caciquil e clientelar de entender a política dun partido fascista e antidemocrático.

Os votantes do PP entenderon, e debo darlles a razón, que Galicia non merece máis porque nada máis nunca se lle ofreceu. Os políticos de altura non existen na dereita nin na esquerda moderada dende os anos 30 e aqueles, os da década dos 30, remataron por estragar o país enleados nunha guerra civil. Nunha que nada tiña que ver coa de Cesar e Roma de fai unas liñas.

Tranquilos. Nada de guerras. Nada de experimentos. O votante do PP en este caso é, basicamente, como aquel paisano que pasaba polo camiño e, o cruzar un balado, recibía unha vareada do parvo da vila que, subido a un muro, se dedicaba a saudar así os veciños. Pasou unha vez e recibiu, pasou dúas e levou de novo. Pero a terceira… ninguén entendería que pasase unha terceira vez, a que non?

“E que fago?, Que te cres que os outros son mellores?, a quen lle voto senón?”.

Ben, non deixa de ser unha boa pregunta. Vouna respostar. Me-importa-un-pemento.

Nin eu nin ninguén son quen para dicirlle a ninguén a quen debe votar, entre outras cousas porque eu non son do PP. Nin do PSOE. Nin do BNG. Nin de nada que cheire remotamente a organización con ánimo de lucro que viva dos meus impostos sen producir nada en absoluto. Non.

O que si sei e dicirlle a quen non debe de votarlle. Por favor, por Cristo, polo máis sagrado. Polos seus fillos, polos netos, pola pensión, polo monte e polo mar, polo país ou porque o país non se afunda mais aínda. Polo que máis queira, paisano/a. Vaia a votar, pídollo, implórollo. Pero, por favor, non lle vote o tipo de vara subido no balado. Por Dios, fágame caso señor/a. Non lle vote o PP.

Deixe que o país cruce dunha vez o Rubicón.

A votar.