A dous tiros de escopeta

12:16 17/03/14

praia mar de fóra, fisterra, finisterre, galicia, playa

Aínda que a distancia entre Fisterra e o Mar de Fóra sexa tan só, como dicía un bispo hai catrocentos anos, de dous tiros de escopeta, xa hai alomenos cinco longos e mollados meses que non me achego ata alí. A cousa non ten perdón de Deus, pois pouca xente debe de haber no mundo que teña o privilexio de poder illarse do mundanal ruído cruzando unha distancia de tan só dous tiros de escopeta, que en tempo real traduciríamolo nun cuarto de hora, minuto arriba minuto abaixo, camiñando, claro está, á velocidade media coa que se despraza un home sapiens sapiens.

Así que, ben mirado, eu debo ter moi pouco de sapiens, porque non atopo a explicación de que, tendo esa posibilidade, deixo pasar días, semanas e meses sen achegarme a tan solitaria, apartada, fermosa e enigmática paraxe para consolar as miñas tristuras, que non son poucas.

Mar de Fóra é unha praia onde morren os días con sorprendente simplicidade, e onde tamén nacen misterios e enigmas que fan inmenso ao contemplado, e diminuto ao que contempla en medio dese sonoro silencio que somentes podemos atopar no interior das caracolas. Ata alí gústame camiñar coa compaña de min mesmo, atrapado en claros e escuros pensamentos ás veces, e ás veces deixándome ir sen pensar en nada, sentíndome unicamente unha parte máis desta paisaxe que me alonxa do tempo e das normas.

Lonxe tamén das horas que marcan as agullas dos reloxos, e máis preto do ritmo da vida que impón o subir e baixar das mareas, difuminado entre as xestas e os valados do camiño vai tamén o último furtivo, o percebeiro ilegal por imperativo administrativo, o proscrito á forza por modernas leises -non sei se necesarias-, pero tamén o único herdeiro das boleiras por históricos dereitos nunca escritos.

O sol vai caendo tralo precipicio do mar igual que o vén facendo desde o principio dos días, e as pedras dos acantilados seguen agardando polas recolleitoras mans do home, do mesmo xeito que agardaba nos principios da historia. Diríase que aquí, no Mar de Fóra, o tempo non existe e parece que nalgún momento deixou de avanzar.

Xa me queda tan só medio tiro de escopeta para chegar ata a praia; un instante, que se di. Axiña sentirei nos pés esa friúra xélida que teñen as augas do Atlántico. Camiñarei pola beira dunha punta a outra seguindo o suco fino e salgado que pinta o mar pola area. Pensarei posiblemente no último furtivo. Eu ben sei que non é un inadaptado, máis ben ao revés. iÉ o mundo o que non se acaba de adaptar a el!