A nosa maior prioridade

Firmas QPC

20:01 09/02/12

5.273.600 persoas non teñen traballo podendo traballar. Este é o numero que a EPA (Enquisa de poboación activa) ofrece con respecto a 2011 e con este numero arrancamos 2012. Ó longo de 12 meses, en innumerables actos de índole pública, partidaria ou mediática, o actual presidente do goberno ou algún dos membros do seu executivo, entón na oposición, afirmou de xeito claro e evidente, nítido, cristalino, que “o paro será a nosa prioridade cando gobernemos”. De igual xeito, esas mesmas persoas, eses mesmos cargos políticos, afirmaron que para o partido que entón estaba no goberno, o socialista, esta non parecía una prioridade. Para o PP a razón intrínseca do que pasa en España é o resultado directo dunha tasa de paro descabellada, burda, imposible, insoportable, nefasta. O resultado da ausencia dunha clara idea de desenvolvemento económico e profesional. O resultado de unha mala política laboral, por escasa e rixida, baseada nun modelo caduco e pouco realista. Anacrónico. Esto se dixo así, con estas e con outras palabras dende os foros do poder, entón na oposición. O 21 de novembro de 2011, Mariano Rajoy e o seu Partido Popular alcanzaban a maior vitoria electoral na historia da suposta democracia española. Un mes despois, o 21 de decembro, accedía ó goberno. Dende ese día, 51 despois, o seu goberno non fixo absolutamente nada por reducir, por acomodar aló menos esa brutal tasa de paro a niveles respetables ou dende os que iniciar un lento e duro traballo de recuperación. Nada. Nestes 51 días o que si fixo o goberno de Mariano Rajoy foi: Deixar de subvencionar as renovables, poñer rúas a un ministro franquista, permitir que se xulgue o único xuíz que investigou o xenocidio franquista, recurtar drásticamente a inversión en I+D,recurtar a asignación dos orzamentos a TVE sen pedir contas as autonómicas do PP, retirar Educación para a Cidadania mentindo publicamente sobre o seu contido sen facer o mesmo coa asignatura de Relixion católica, nomear embaixador en Washington a Federico Trillo e Presidente de Bankia a Rodrigo Rato,convocar una folga xeral “in voce” sin ser un sindicato, permitir que as autonomias gobernadas polo seu partido infrinxan o tope de deficit sen despeinarse e despois dicir que debe ser respetado “a partir de agora” e afirmar que “vive en el lío”. Hoxe, probablemente, o Consello de Ministros da España que permite mortos de frío porque viven na rúa, que permite precariedade extrema a familias con enfermos graves a cargo porque non lles pagan o subsidio que merecen, o país que acepta sen tremer o máis mínimo que se desafiuce a familias en claro risco de exclusión porque non poden pagar a hipoteca a bancos multimillonarios os que si se inxectan millons de euros do herario publico para que non “sufran nin padezan”, ese país onde vivimos felices e contentos todos, ese, aprobará a maior e máis lamentable (se cabe) reforma laboral da historia. A que nos sitúe a un chanzo do esclavismo. A España de Camps, Fabra, Matas, Urdangarín ou Vigo (un clube este o que estar orgulloso de pertencer, eh?) decide canto de dignidade lle queda. “Sen novidade na fronte señor. Todo quedo, todo en calma.” Acabouse o que se daba. Benvidos.