A “Suprema Inxustiza” da impunidade

Firmas QPC

10:15 03/03/13

Os raparigos da barra do "Rover" están máis que preocupados polo feito de que queden sen castigo os responsables de graves crimes cometidos entre 1973 e 1985. Neste período as furnas estiveron prohibidas polos golpistas que deixaron ao Uruguay coa economía esnaquizada e o corpo social ensangrentado pola tortura.

Pocho: A min paréceme que temos que ser capaces de pasar páxina. O noso querido país vai consolidando un crecemento ordenado grazas ao honrado goberno frenteamplista que encabeza o presidente Mujica. É certo que durante a ditadura os milicos sementaron a represión, a morte e a tortura. Pero bueno, agora pasou o tempo e se a Suprema Corte di que os delitos prescribiron haberá que foderse e aceptalo.
Tito: Repéleme o ter que tragar saliva e deixar sen condena á manga de facinorosos militares que durante case unha ducia de anos nos roubaron e cagaron a paus. O seu gran plan ---elaborado en alianza cos pachequistas--- para salvar ao país era o de levarse toda a guita posible mentres corrían a cortina de fume do perigo subversivo que supoñía o Movemento de Liberación Nacional [Tupamaros].
Don José: Bueno, raparigos, xa se poden facer unha idea da calentura que teño. Séntome defraudado, enganado e puteado polas típicas boludeces técnico-xurídicas que ao final o único que fan é ocultar a inmoralidad de aplicar a prescripción dos delitos. Creo que temos que rebelarnos e non deixar que nos poñan diante un espelliño para desviar a luz. Aínda que os dous son líquidos; unha cousa é a auga e outra o aceite. Entendémonos? As súas diferentes densidades non permiten a mestura do mesmo xeito que tampouco se pode entreverar á cidadanía co falso dilema do "cuco" da ruptura da convivencia se os milicos van en cana. Non hai lugar para ningunha confusión: o pasado non foi un accidente e o actual progreso non é froito do azar.
Pocho: Ollo! Non vaian pensar que perdoo aos milicos e aos seus abnegados cómplices civís. Aínda que os quixese exculpar non mo permite o meu aurinegro código ético de que sempre gañas se xogas co corazón. Poderanche meter media ducia de goles pero vós saídes gañador se fuches á cancha con limpos sentimentos. O odio non axuda, faiche rebentar a pelota; é a forza do amor a que che achega ao inesquecible campión Obdulio Jacinto Varela. O mollo que bebían os milicos era o resentimento; unha variedade de falsa axuda psicolóxica para camuflar a súa gran miseria intelectual. Na outra vereda estaban os "Tupa" que bebían a auga solidaria da fonte artiguista. O problema veu, en parte, ao non asumir a identidade do gaucho e perderse na paisaxe caribeño dos guajiros. Os milicos non pode ser perdoados, non teñen escusa posible. Claro que tampouco podemos deixar que os seus cagadas fréennos o bo momento que estamos vivindo.
Tito: Si lles son sincero, amigos, aínda me dan máis noxo os civís que colaboraron cos milicos. Non desculpo aos coroneis e xerais pero a súa desviación anti-democrática vén da inadecuada formación que recibiron. Algúns pasaron polos cursos panameños da Escola das Américas onde os motivaron para actuar como exterminadores de pragas. Os equiparon con armas e dólares para aniquilar a un grupo de perigosos insectos da especie "tupamarus" que eran inmunes aos cuentitos dun aprendiz barato de payador que se chamaba Pacheco Areco. Os civís nunca se creron o verso da patria ameazada pero como bos patriotas foron correndo ao caixón da guita para evitar que caese en malas mans. Pregúntome se van quedar a salvo dos reflectores que soamente enfocan aos uniformados.
Don José: Tenés razón, Tito. Cargámoslle todo aos milicos e esquecémonos dos coimeros civís que se fan os otarios para escabullirse sen ningunha imputación penal. Todos coñecemos a varios ex ministros que deberían estar en cana e coas súas matufiados bens, embargados. É un punto escuro que lamentablemente quedou sen sanción ao estar os gobernos "blancolorados" moi enchastrados no colaboracionismo afanante. Sendo parte de fódaa non tiñan ningún interese en investigar e xulgar. No seu momento todos os ex ministros civís tiñan que ser denunciados por "colaboración con banda armada", é dicir, pola súa pública e notoria participación na tiranía exercida polas Forzas Conxuntas. Non me esquezo tampouco daqueles malandras aos que os milicos lle encomendaron a farsa ou pantomima de representar o papel de legisladores no Consello de Estado. Eran eles os que tiñan que ir presos en lugar dos ilusionados e inxenuos raparigos dos C.A.T. que se comeron varios anos á sombra polo grave delito de repartir uns papelitos na vía pública.
Pocho: Acá houbo unha forte represión pero quedouse media suavizada ou agachada á beira de dous grandes asasinos de Arxentina e Chile [Videla e Pinochet] que eran os que nutrían as portadas dos medios de prensa internacionais. Case parecía que fose unha "dictablanda" aínda que en realidade foi unha cruel ditadura, moi eficaz no manexo da picana eléctrica. Volvendo aos conselleiros de Estado, recordo agora ao neto do "tano" Tomaduz. Acórdanse de Gildo? Naquela época dedicábase a armar televisores no galpón de Propios. Tiña problemas cos compoñentes. Ao non poder conseguir pezas tivo que coimear ben de ben a un conselleiro, un pachequista que non me acordo o nome. O señor conselleiro tiña un máxico permiso de importación para un amplo e variado variedade de material electrónico.
Tito: Foi unha etapa moi triste e iso que eu non me decataba moito porque era pequeno. Con todo recordo unha imaxe que se me quedou gravada e que nunca esquecerei. Foi cando vin na televisión ao preso tupamaro Antonio Mais Mais [creo que nacera en Mallorca] cunha impactante expresión de dor e sufrimento na súa cara. Ao velo, caéronme unhas bágoas e asociei o seu abatido semblante ao dun prisioneiro dos campos de concentración nazi. Anos despois dixéronme que o pobre Antonio fora sometido a duras e frecuentes sesións de tortura. Cando penso naquilo ---eu, que non son partidario do "ollo por ollo"--- danme ganas de agarrar unha picana para achegarlla ao orto do "Goyo" Álvarez para ver o cagazo que se pega o fillo de Cerro Longo que incumpriu o mandato artiguista de "clemencia para os vencidos".
Don José: Quentámonos cos crimes da ditadura e non concretamos a opinión que temos sobre a prescripción extintiva dos delitos de lesa humanidade. Ao meu modesto entender, as análises xurídicas da Suprema Corte parécenme restrictivos. Opino que é discutible o optar polo criterio positivista da primacía do dereito interno ao tratarse duns delitos que exceden o marco do dereito nacional. Non hai que poñerse lentes para ver que estamos diante duns delitos que desbordan ou exceden o Código Penal. O autor delituoso forma parte dunha institución, non é un particular, así que non pode ampararse nos eximentes que concorren nun homicidio acaecido na esfera da vida cotiá. Nos delitos de lesa humanidade todo son agravantes ao ser o resultado dunha planificación previa mediante ordes administrativas que se dirixen á destrución da dignidade dos detidos. Coincido co mestre Eduardo Galeano cando di que a Suprema Corte "parece ser moi suprema na inxustiza" ao declarar a inconstitucionalidade de dous artigos da Lei de Caducidade e así deixar sen castigo uns gravísimos delitos.
Pocho: Eu tróuxenme un recorte que lles vou a ler. É do meu ídolo Stéphane Hessel, recentemente falecido aos 95 anos. Escoiten: "O noso mundo está en crise. E só sairá dela grazas á determinación, o compromiso e a coraxe de quen proclamen alto e forte os valores da democracia e o indispensable respecto dos dereitos humanos". En recordo agradecido a Hessel ---alemán nacionalizado francés--- vou borrar o que dixen antes sobre a necesidade de pasar páxina. Non a tiña clara e armeime flor de quilombo entre impunidade e futuro do país. Creo que o primeiro é a xustiza. Despois virá todo o demais. Sería un gran triunfo do diaño uniformado si unha declaración da Suprema Corte logra bajonear ou deprimir ao presidente Mujica e ao "gayego" Lorenzo.
Tito: Se cadra, Pocho, é justamente ao revés. Quero dicir que posiblemente nos vaia mellor no aspecto económico si cumprimos o noso deber cos desaparecidos, mortos e ofendidos. O "saberemos cumprir" do noso himno nacional materialízase metendo en cana aos responsables da tráxica etapa ditatorial e tamén, doutra banda, publicando ou escrachando a lista completa dos cómplices civís dos milicos. Quizais sexa o mellor tratamento para previr tentacións autoritarias que nos desvíen da segura senda democrática.
Don José: Ta ben... botijas... alégrome de coincidir nunha mesma visión sobre os males da ditadura. Vostedes son sans raparigos que non desexan que os delincuentes de uniforme sigan tendo "vea no enterro". É lóxico que teñan dúbidas sobre a curación dunhas feridas tan dolorosas. Eu teño a esperanza de que se rompa a piola que nos ata ao ombligo local para poder voar a presentar un recurso diante da Corte Penal Internacional. Ocórrelleme aproveitar o talento humano e literario de don Eduardo para que nos redacte o preámbulo ---a exposición de motivos--- do recurso. Cando os maxistrados do alto tribunal internacional lean as páxinas introductorias do noso futuro Premio Nobel [de Literatura ou da Paz] sentirán que en cada palabra hai un dúo de paxaros, para eles descoñecido. Non paran de voar, van e veñen, unha e mil veces ata que a súa obra de alfarería reloce como o sol da bandeira uruguaya. O gran Galeano buscará facer aletear a uns xuristas que descoñecen a nosa realidade e non teño dúbidas de que interpretarán correctamente a literaria mensaxe. O neno de barro simboliza o espírito de consenso duns anhelantes cidadáns que desexan vivir en paz pero sen esquecer o maltrato recibido na escura noite ditatorial.