• Na esquina os raparigos séguenlle dando voltas á crise en España. Non entenden que un país avanzado póidase vir abaixo dun día para outro. Consideran que o descenso do nivel de vida debe de ser moi significativo cando o empresario téxtil Ortega Gaona acaba de doar a ?Cáritas? nin máis nin menos que 20 millóns de euros.

- POCHO: Supoño lerían a noticia de que o galego Amancio Ortega doou 20 millóns de euros para ?Cáritas Española?. Vostedes saben que a organización da igrexa católica encárgase de varios programas de desenvolvemento social no mundo enteiro. O curioso é que fai uns anos as doazóns ían destinadas a combater a pobreza en zonas de África, América e Asia pero agora é no territorio español onde miles de cidadáns requiren a axuda básica de ?Cáritas?. Os millóns doados, unha barbaridade de guita, creo que converten a Ortega no maior filántropo do mundo.

- PERICO: Non sabía nada sobre a doazón pero para un home tan rico eses millóns son unhas poucas chirolas. É case coma se eu agora regáloche 10 pesos uruguaios. O seu inmenso patrimonio non se resente e ademais gaña puntos diante da opinión pública. Teño entendido que o seu xigantesco grupo industrial está denunciado por utilizar man de obra infantil nalgúns países asiáticos. Non me parece que haxa que aplaudirlle por máis que axude a miles de españois en apertos.

- DON JOSÉ: Antes de nada, raparigos, aclárolles que don Amancio non é galego de nacemento. Naceu no municipio leonés de Villamanín. Certo é que cun ano xa estaba en Galicia pero debemos deternos a estudar a súa orixe familiar porque o considero o factor máis determinante do seu éxito no ámbito empresarial. O seu berce atópase no norte da provincia de León nunha estratéxica zona de paso desde a meseta castelá ás terras asturianas. É zona montañosa ---pouco agraciada para a agricultura--- con duros invernos de neve que mantiñan aos habitantes nas súas casas ao redor do fogón no tradicional ?filandero?. Quizais foi aquí, aínda en brazos da súa nai, ao oír as vellas coplas cando decidiu que non sería nin arriero nin pastor. Encargaríase de vestir de gala e por pouco diñeiro a todas as nais da aldea de Busdongo.

- POCHO: Vostede, don José, sabe de todo. Eu non teño nin idea onde está Léon pero vostede coñece as características do terreo e o pobo exacto de Ortega Gaona. Paréceme que Pocho está errado en criticar ao empresario dicindo que quere quedar ben. Teño entendido que é home reservado e pouco amigo das reportaxes. Na miña opinión trátase dun ?rara avis? no medio de centos de empresarios especuladores que escapan do pago de impostos. Por desgraza abundan os millonarios terriblemente egoístas que se dedican a darlle como tolos ao bisturí ou a pastillita que se fixo tan famosa polo seu rápido efecto vigorizador.

- PERICO: Agradezo a información sobre as terras leonesas pero non acabo de percibir que a orixe familiar faga de Ortega un campión da solidariedade. Acepto que sexa un bicho raro no medio dos voitres internacionais pero, en serio, algún defecto terá. Non me fodan, che. Cústame facerme incha de don Amancio e deixar ao carón ao meu querido Carlos Gardel. Un home tan millonario non pode ter a súa túnica impoluta; digo eu que algunha mancha descubriráselle. Un exemplo serían os baixos salarios que lle paga aos talleres que cosen para o seu imperio da moda feminina e masculina.

- DON JOSÉ: Bo, raparigos, non debemos deixar que a paixón afástenos da obxectividade. O caso Ortega é singular; niso estamos de acordo verdade? Entón ao meu paréceme que unha parte do éxito explícano as raíces e outra é o resultado de casar en primeiras nupcias cunha emprendedora galega que lle axudou a dar o salto. O pai de don Amancio contoulle que o seu municipio de Villamanín foi destruído tres veces: en 1808, 1870 e 1937. No último ataque ---acaecido nos días finais de outubro de 1937--- os golpistas franquistas queimaron ducias de vivendas veciñas á sede municipal. É de supor que a inseguridade reinante precipitou a emigración da familia ao norte galego. Os arrieros leoneses eran bos coñecedores da ruta. No seu vello oficio trashumante chegaban nas súas nobres mulas á cidade da Coruña, cargados de mantas e teas.

- POCHO: Coincido con don José en ir ás raíces porque se don Amancio fose o fillo do alcalde franquista do pobo non emigrase. O medio físico e espiritual no que nos criamos é moi importante na configuración do carácter; segundo sosteñen os antropólogos. Agora ben, creo que a herdanza cultural non explica todo. Hai que estudar as virtudes propias do individuo que neste caso son moitas porque pola contra non chegase tan arriba. Non é froito da casualidade o chegar a posuír miles de millóns de euros.

- PERICO: Vexo que están fascinados con Ortega. Creo que é simplemente un tipo con sorte, nada máis. Por agora afírmome nos meus tres grandes referentes: Artigas, Gardel e Peñarol. O tempo dirame se debo de incluír tamén ao señor Ortega no meu pequeno listado de entidades ou figuras a venerar. Se confirmo que está libre de pecado serei o primeiro en recoñecelo e gritarei ben forte na esquina para que me escoiten en todo o Cerrito da Vitoria: ¡Imos arriba con Amancio Ortega!

- DON JOSÉ: Non é un ningunha fascinación, Perico. Non se nos nubló o cerebro. Non queremos encerrarnos nas ríxidas consignas de que todo multimillonario é sospeitoso de estafa, fraude, evasión fiscal ou vaidade. Permitíme que volva á montaña leonesa. Os pastores de Villamanín son individualistas, amantes do autogoberno e da liberdade. Acá tenés unha diferenza cos galegos que vos conocés. Os nosos veciños viñeron ao Uruguai sendo donos dunha pequena propiedade que era a que lles permitía pagarse a viaxe mediante unha venda ou unha hipoteca. Se lles ía mal en América tiñan algo que perder. En cambio, os pais de don Amancio vivían en terras do Marqués de Toral. Así é que opino que se chegou tan alto no ámbito empresarial foi precisamente porque partiu de cero.

• Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.gal)

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

• As cartas do Avó Pascasio: Enganchados ao carro arxentino.
• As cartas do avó Pascasio: A nosa moeda son os pesos arxentinos.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos carballos.
• As cartas do avó Pascasio: Viñemos para sementar.
• Os españois apretan o cinto.
• O ingreso de dona Balbina na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Uruguai abre o camiño para a derrota dos narcotraficantes.
• Forza Elba!.
• Aos moi prezados dirixentes de entidades galegas na Emigración.
• Unha muller no temón do Centro Galego de Bos Aires.
• A urxencia dunha solución para o Centro Galego de Bos Aires.
• Adeus, egrexio mestre Cordeiro Monteagudo.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Graciñas, prezada Arxentina!.
• Sempre con Arxentina!.
• Berremos forte: forza Centro Galego de Bos Aires!.
• A forza dunha neta da parroquia de Bamiro Montevideo.
• O noso embaixador honorario en Bos Aires.
• O fungueiro de Bartolomé Hidalgo.
• Tres galegos da Costa da Morte en terras montevideanas.
• O hórreo do presidente Mujica.
• “La Juvenil” de Bos Aires e “Casa Cruz” de Baio.
• Forza Adolfo!.
• Dona Diáspora busca traballo en Montevideo.
• Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó.
• An Oriant, graciñas.
• Os mesmos sentimentos emigrantes en Bos Aires.
• Un rapaz solidario chamado Martiño.
• A maleta montevideana de dona Diáspora.
• A maleta arxentina de dona Diáspora.
• A forza dos Penedos de Pasarela.
• Dona Diáspora nas beiras do Río da Prata.
• En Bos Aires, unha romería solidaria.
• A páxina emigrante dunha gaiteira montevideana.
• Sempre na Habana!..
• Imos camiño da Habana?.
• O exilio de don Voto Perdido.
• A nosa herdanza na Habana.
• O futuro do Centro Galego de Bos Aires.
• As tres palabras que perderon os emigrantes.
• Unhas garimosas apertas de dona Diáspora.
• Dona Diáspora en Hollywood.
• Unha aperta fisterrá para Rosario Olveira en Montevideo.
• Ánimo para Cristina e adeus ao prezado irmán Carbajal.
• Galicia fíxose na diáspora.
• Un recordo para Andrés Pazos e unha aperta para Carlos Penelas.
• Dous herdeiros riopratenses: Noemí Rial e Jorge Muíño.
• Unha boa homenaxe aos emigrantes no Uruguai.
• Apertas galeguistas para don Manuel Cordeiro Monteagudo.
• As alegrías e as penas de dona Diáspora.
• Carlos López García-Picos, egrexio compositor betanceiro.
• Un tango para Rosalía de Castro.
• Forza Uruguai!.
• No “Derby” con Roxelio de Cesantes.
• Dona Diáspora quere máis retorno.
• Os grelos de Gladys.
• Os espazos emigrantes de dona Diáspora.
• As empanadas montevideanas de dona Valentina.
• Un baúl da Arxentina.
• A tolemia do voto emigrante.
• A singradura emigrante.
• O ingreso de Andrés Pazos na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A xenerosidade de don Marcelino de Alqueidón.
• Un adeus moi garimoso para Andrés Pazos Pérez .
• A necesaria unidade dos centros galegos en terras americanas.
• As mans de María.
• Unha sesión especial na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para un país de primeira: Uruguai.
• O molete de Baio e os cruasáns de Malvín.
• Na Asemblea Celestial Riopratense queren que Pepe Mujica sexa o novo presidente do Uruguai.
• As miñas media ducia de razóns para non votar aos BLANCOLORADOS nas eleccións uruguaias.
• Forza Pepe! [O 25 de outubro hai eleccións presidenciais no Uruguai].
• Pérez Prado na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Un adeus fondamente galego para Antonio Pérez Prado.
• O centenario de Tacholas na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Debate sobre Gondomar na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para Castelao Bragaña.
• A biografía dun poeta emigrado.
• Hai moita preocupación na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Cando Cheíto de Romarís foi para Delémont.
• A sesión do 17 de maio na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Chegou o momento da UNIDADE aos fogares sociais galegos na diáspora.
• Chegou o momento do Espazo Emigrante no monte Gaiás.
• Na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega HAI DEBATE postelectoral.
• O debate entre Abraira e Sánchez na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega .
• Balbina, unha centenaria de Rebordelo.
• Debate sobre o voto exterior na Asemblea Celestial da Emigración Galega no Río da Prata .
• Necesitamos axentes electorais con experiencia [Absterse os que teñan ética profesional].
• Unha conversa na pizzería montevideana “Subte”.
• A Costa tamén vota dende Lonxe de Montevideo.
• ¿Querés que te haga un churrasquito, Manolito?.
• A familia Penedos de Pasarela.
• Dona Dionisia de Cedeira e as vindeiras eleccións autonómicas.
• O neno do lobo en Montevideo (II): Na esquina de Propios e Carabelas.
• O neno do lobo en Montevideo (I): “Na esquina de Pantaléon Artigas e Ipiranga”.
• Unha boa vacina contra do peronismo.
• ¿Querés un mate, gayego? Tomá mate, che que en el Rio de la Plata no se estila el chocolate.
• O fotógrafo preferido de Carlos Gardel.
• A güeya dun gaucho de Ribadeo.
• Os charrúas do Uruguai e as charrúas de Allariz.
• Un ferreiro de Tines en Montevideo.
• Un atípico emigrante da Laracha en Montevideo.
• Os nosos herdeiros riopratenses.
• A democracia dun capador bergantiñán en Montevideo.
• Un emigrante de Fisterra.
• Os emigrantes dicimos NON aos que queren pechar as portas.
• Entre Barcelona e Montevideo, díptico emigrante.
• De Barallobre a Bos Aires .

Fonte

• Redacción de QPC ([email protected]).