As cartas do avó Pascasio. Adeus peixes, adeus leite

10:40 06/04/13

Moi querida neta Cristina:

Escríboche unhas liñas urxentes para que non se me esqueza o que onte debatemos na agrupación "Cristina da Fonsagrada". Tes que entender que a miña memoria non é o que era. Hai cousas que se me entreveran. Si son acontecementos recentes fágome flor de lea pero si son da infancia téñoos perfectamente gravados. Pódoche enumerar cada recunchiño da miña aldea de Manzaneda e todas as raparigas coas que bailei nas festas parroquiales antes de embarcar para Bos Aires. Na reunión manifestamos o noso pesar pola caída estrepitosa do emprego na nosa terra galega. Un baixón que está provocando unha nova ola de emigración da mocidade. As nosas árbores son moi lindas, os nosos ríos nunca se secan, nosas rías son únicas pero sen laburo todo escurécese. Cando vaias polos meus pagos de Lugo preguntaraste sobre a razón que me levou ao afastado porto de Bos Aires sendo aqueles lugares, fermosos, mires por onde os mires.

O invitado que coordinou o debate foi o bo amigo coruñés Pedro Couceiro Curral. É un capo da química e da música e tamén estudou mediciña. Alá abaixo na capital uruguaia fundou os "Laboratorios Sur" e construíu cos seus propios mans un violín, un violoncelo e un contrabajo que soan de marabilla. Fala un alemán e un francés perfectos que aprendeu en Múnich e Parides onde investigou sobre medicamentos para a sanidade animal. Non lle gusta moito falar en público. Animouse porque anda quente cos políticos que incumplen co seu deber de estar ao servizo da cidadanía na loita polo aumento do benestar común. Na súa longa intervención comezou por dicir que "algo vai mal nas democracias occidentais" cando a maioría da poboación sente que a están estafando ao comprobar que o poder político deixa o futuro en mans do poder financeiro.

Queremos, estimada neta, que nos entendas ben. Somos vellos pero non boludos. Si algo aprendemos na nosa vida terrenal foi que cando desaparecen os freos á ambición; as sociedades de investimento fanse donas das nosas vidas. Os que moven tochos de guita quítannos a dignidade para así converternos nuns desgraciados súbditos. Para eles é un estorbo que haxa países que apostan forte por investir en cultura, educación e sanidade. Se perdes a identidade, estás cagado. Convertécheste nun boludito máis dos chamados globalizados. Non chegas sequera a marioneta porque estás na lona, é dicir, deprimido, desorientado e sen esperanza. Non hai que ser moi vivo para determinar que sen límites que regulen os fluxos de capital quedamos no desamparo. Somos insignificantes seres humanos que si queremos morfar debemos de arrodillarnos con educación para agarrar as chauchas que nos tiran os que manexan o anónimo mercado multinacional de investimentos.

O amigo Couceiro referiuse ao caso das "Obrigacións preferentes ou subordinadas" afirmando que é unha vergonza que na seria e democrática Unión Europea estáfese aos aforradores. Recordounos que os afanancios españois son os mesmos que criticaban con dureza o "corralito arxentino e uruguaio". Nos seus hipócritas diatribas recibían o apoio dos fieis chupamedias mercenarios que escriben en medios de prensa ou participan en faladoiros televisivos. Aqueles que se enchían a boca despotricando como tolos contra Arxentina e Uruguai; agora tiran merda contra os que protestan para que lles devolvan o que é seu. Dicían que os depósitos eran sagrados. Dicían que os gobernos rioplatenses roubaban aos depositantes. Son as dúas famosas varas de medir: me entendés? O ofendido quéixase e é ruído molesto. O ofensor engánache coas súas mentiras e é música celestial.

O noso compañeiro Couceiro formulou unha petición aos xornalistas honrados para que escriban ou digan: Perdón, Arxentina e Uruguai. Os que se desculpen ---que serán poucos--- explicarán que se lles devolveu o diñeiro a todos os aforradores e agregarán que a retención realizouse soamente sobre as contas ou depósitos en moeda estranxeira. Os pesos arxentinos e uruguaios non sufriron ningún "corralito". En España as entidades quedáronse cos euros que é a moeda propia da Unión Europea. O sistema fallou e non pasa nada. O Banco de España non cumpriu co seu labor de supervisión e non pasa nada. Viólanse as normas do mercado e non pasa nada. Non parece razoable o seguir mantendo unha farsa na que os ladróns son recompensados con fondos públicos. Non parece útil ao interese xeral o cumprir co erario público cando é evidente que gran parte do recaudado termina en contas de particulares ou de sociedades nas illas Bahamas ou Caimán.

Don Pedro cre que todo comezou cando os políticos se baixaron os pantalóns diante das entidades financeiras que lles facilitaban blanditos créditos para os gastos electorais. Así se explica a vía libre aos bancos para ofrecer as famosas "obrigacións" coma se dun prazo fixo tratásese cando en realidade era un moi complexo produto financeiro. Acá teño apuntado algo do que dixo: Creo sinceramente, estimados compañeiros, que si a estafa das preferentes queda sen sanción haberá que considerar enterrado ao actual Señor Capitalismo. Asistimos entón ao nacemento dunha etapa totalitaria dirixida pola "Gran Mafia Financeira Mundial" que dividirá á humanidade enteira en dúas categorías laborais: escravos e peóns. A porcentaxe de escravos é do 90%, o dos peóns do 9% e do 1% o dos amos que son os propietarios da GMFM. A Unión Europea pretende disimular a súa ineficacia buscando en ollo alleo as impurezas que ten no propio. É unha vergonza que critiquen os paraísos fiscais do Caribe cando os teñen na propia casa, por exemplo en Gibraltar e en Jersei. Claro que se cadra ao non ter nin palmeras nin sol, son demasiado húmidos para conservar os billetes de 500 euros que segundo os expertos son moi delicados. Antes de terminar e agradecendo a atención que me dispensaron, pídolles escoiten unha recente actualización --- de autor descoñecido--- do poemario rosaliano:

Adeus peixes, adeus leite
adeus todo canto temos
adeus cartos aforrados
non sei cando verémonos/verémosnos.

Bueno, Cristina, despídome. Poderás imaxinar que aplaudimos moito ao invitado coruñés porque nos despexou moitas dúbidas co seu discurso de home culto e reflexivo. Fágoche constar o noso máis sincero sentimento de pesar diante do desastre das inundacións. Confiamos en que o máis axiña posible poñas en marcha as obras de infraestructura hidráulica que sexan necesarias para evitar a perda de vidas humanas. Recibín o abrazo galego do avó que non che esquece.