Glass-Steagall
Nesta labor que me teño imposto de tratar de aprender algo cada día e, na medida das miñas posibilidades, espallalo ós catro ventos, hoxe creo adecuado falar dunha lei que, como tantas outras cousas, é parte primordial do actual momento nas nosas vidas, puteados, estafados e vítimas dun atraco institucional para solucionarlle a papeleta as elites financieiras.
A crise financeira chegou por mor dunha desregulación masiva da banca que comezou a facer o que lle petou e. Así, a endebedarse a si mesma e mesmo ós estados nos que residía. Se asuminos esta premisa, podemos concluír en varias preguntas sinxelas, por exemplo, en que consiste unha “desregulación”?, se houbo unha desas, quen foi o que a promoveu?, quen a executou? E para concluír, por que?
E aínda que pareza mentira todo ten resposta na mesma frase. Lei Glass-Steagall.
Despois do crack do 29 nos EEUU o forno nos estaba para bolos. Tiñan claro que a razón básica de aquela crise estivera no total despelote en que se converteu Wall Street, o mercado de valores, a bolsa. Calquera podía investir, si, pero ademais calquera podía facelo sen control algún, sen medida e sen regulación. Desde o seu banco de toda a vida, panadeiros, choferes ou lavandeiras compraban accións, ata lograr que o mercado se saturase de títulos sen valor real e acabase petando aquel outubro do 1929.
Así as cousas, no 1933, o congreso dos estados unidos aprobou a denominada Lei Glass-Steagall tamén coñecida como “Banking Act” de los Estados que entrou en vigor o 16 de xuño de aquel ano e que en resumo estableceu a denominada “Corporación Federal de Seguro de Depósitos (FDIC nas súas siglas en inglés)”. Esta corporación introduciu unha serie de reformas bancarias destinadas a controlar a especulación. A sua principal característica foi a seguinte.
Esta lei establecía unha separación entre a banca de depósito (a de toda a vida) e a banca de inversión (destinada unicamente a bolsa de valores). Esta lei foi promulgada pola administración Roosevelt para evitar que se volvera a producir unha situación como a vivida no 1929 e logrou para aquel país (e para outro fato deles en todo o mundo) unha estabilidade financeira que chegou sen demasiados cambios ata os nosos días.
En base a esta lei, respectada en todo o orbe, os aforradores podían poñer os seus cartos en cómodos depósitos e medio e longo prazo, obtendo a cambio uns réditos mais que sensatos (de entre un dous e un seis por cento, dependendo do momento) e asegurándose ademais a solvencia dos seus ingresos.
Mentres, noutro nivel distinto, os “brokers” e “tiburóns” da bolsa, xogaban o seu xogo no “parke”. Arriscado, aventurado, difícil, de auténtico casino. Un mundo irreal. Nada que ver con gañar o pan co suor da fronte.
E así ía todo estupendamente ata 1999. Ese ano, tensións derivadas do enorme engordamento dunha entidade, Citybank, promoveron un debate nacional nos estados unidos sobre a conveniencia de eliminar esta lei que puña trabas a que as entidades utilizaran tódalas vías posibles (a da puramente bolsística e a natural) para financiarse e ofrecer servizos. E así, a lei foi derrogada o 12 de novembro do 1999. Dende ese momento os bancos comercias puideron tomar máis riscos e apalancarse (dar marxe as perdas ata un nivel previamente coñecido) máis, xa que eran ao mesmo tempo bancos comerciais e de inversión.
Esta relaxación (por chamarlle así) na regulación foi unha das orixes da crise financeira iniciada no 2007. As graves consecuencias provocaron que agora se solicite dende diversos estamentos unha regulación e supervisión máis dura das institucións financeiras.
Unha regulación que impida as preferentes, que impida hipotecas outorgadas ao 120% utilizando tasacions interesadamente avultadas. Unha regulación que impida que Bankia declare beneficios en 2011 e unha quebra descomunal en 2012 sen que iso sexa delito, unha regulación en definitiva que “regule”, algo que actualmente non existe.
A eliminación da Glass-Steagal esta detrás de todo isto e, paradoxicamente, non foi un republicano quen a promulgou. No 1999 o presidente dos EEUU era… Bill Clinton. Un “perigoso” demócrata. Igual que Obama.
- José Luis Louzán (louzan[arroba]quepasanacosta.gal).
Verdades
- Nós.
- Cortalumes.
- A Débeda.
- A maioría silenciosa.
- 21O.
- Persoas.
- Estado policial.
- Cans.
- Liderado.
- O Mal Goberno.
- 25 anos despois.
- BCE.
- Dez cousas que non teñen xeito.
- As liñas vermellas.
- Grandes Penalidades.
- Sete centímetros.
- E agora que?.
- Mediocres.
- Dimisión.
- Eufemismos.
- Os que mandan.
- Non chegarán.
- Agustín acredita nos Mayas e outras historias.
- Fauna.
- Zozobra.
- Folga.
- Fe.
- 99 non é 100.
- Calma chicha.
- Ánimo Ramón.
- A Fuxida.
- A nosa maior prioridade.
- Imputados, témolos a eito.
- Fraga. A Costa é miña.
As Verdades como puños de José Luís Louzán
- Talibanismo.
- Totalitarismo.
- Apatía.
- Constitución. Solutions.
- Pesimismo Vs Optimismo.
- PPSOE.
- Agora que sabemos a verdade.
- Mercenarios.
- JMJ.
- Spitzer.
- Deberes.
- O Dilema.
- Pérez.
- AA.
- Mouseland.
- First Lady.
- Feitos.
- Cálculo Mezquino.
- Saqueo Vikingo.
- Medidas cautelares.
- A memoria.
- Neutral.
- Falso.
- Cómplices Silenciosos.
- Tufillo.
- Podre.
- Dinosaurios.
- Pese a quen pese.
- Nestes días tan terribles.
- Indiferenza.
- A estafa.
- Fascismo.
- Municipais
- Marbella.
- Cuestión de tempo .
- Falsas aparencias.
- Despilfarro.
- Envexa.
- Shackleton.
- A fin da sociedade civil.
- A Resposanbilidade.
- Tabaquismo.
- Por que?.
- Solutions. Medio ambiente e enerxía.
- Liberais Contra conservadores.
- Solutions. Economía.
- Entelequia.
- Liderazgo.
- A Patronal.
- Fuxir da poliarquía.
- Intrigado.
- Lobos e ovellas.
- Límites xeográficos.
- Volver.
- 110 veces despois.
- Vacacións.
- Errores de bulto.
- Iluso.
- É nosa.
- Máximo de Hubbert.
- Sentenciados.
- Euforia.
- Sociedades Inflamables.
- Servil e ignorante.
- Colapso.
- Nos mundos de Yupi.
- “Agallas”.
- O Circo das Pulgas.
- A fin dos moderados.
- Ilusión de movemento.
- “Aínda que pareza mentira…”.
- A Ignorancia.
- Síntoma.
- Porque lle chaman lei cando queren decir cachondeo.
- Ruanda.
- Naves de Marte.
- Realismo Vs Optimismo irracional.
- Nunca Xamáis.
- A débeda.
- Clamor.
- Debates estériles.
- Irresoluble Problema.
- SERGAS S.A..
- Tópicos e presuposicións.
- A Praza que nos separa.
- Alzheimer público.
- Falando o valeiro.
- Desistencia de autoridade.
- Conspiranoia.
- Piratas a bordo.
- Esquizofrenia política.
- Conciencia.
- Papel mollado.
- O vaso medio cheo….
- Patrimonio do Estado?.
- Perversión.
- Unicamente naquel lugar.
- “Nenu, Que mala es la Dronga”.
- Un modo distinto de gobernar.
- Postais.
- O Complexo de inferioridade.
- Summer in the city.
- Todo necio confunde valor con precio.
- Os “Salvapatrias” .
- Infamia.
- Amigos.
- Baixo a tiranía da ignorancia.
- Dereitos.
- Event Horizont.
- Non me gusta a túa musica.
- Falsas apariencias.
- Evidencias que nos matan.
- Cidade sen lei.
- O dia de.
- A noite do cazador .
- O asombroso caso da urbanización pantasma.
- A venda nos ollos.
- A utopía Democrática do mundo de nada .
- A delgada liña vermella .
- Unha chispa de luz no lugar máis aburrido do mundo .
- Os catro pilares do desastre .
- A triste realidade de cada día .
- Eu non son Anxo Quintana.
- Dúbidas Razoables.
- A mente sobre a materia.
- Todos vivimos na política.
- O progreso.
- Xente corrente:
- A Responsabilidade.
- Terra de miserables.
- Escaso prezo.
- I have a dream.
- A Constitución de todos?.
- Corralito.
- Un país metido nunha fosa.
- Categorías.
- A delgada liña.
- Notoriedade.
- Autoritas.
- Onde vas Alfonso XIII? IIª parte.
- Onde vas Alfonso XIII?.
- O sentido da medida-
- Estamos concentrados.
- A Espeleoloxía é unha ciencia.
- Que verde era o meu val.
- Tórrido verán.
- Carta aberta a D. José Bono Martínez, Presidente del Congreso de los Diputados..
- En realidade todos son iguais.
- Don Cretino e a grande tarta do Rei.
- Cuestión de principios.
- Ás veces dáme moita vergoña ser de Cee.
- Ignorantes Consentidos.
- Punxsutawney Phill.
- Bandeiras dos nosos fillos.
- 200.000 m2.
- A hora das depedidas.
- Longo Abril de chuvascos.
- Leis para nada.
- A fin da Inocencia.
- Chiringuitos.
- “Había una vez, un circo….”.
- Agora vai parecer que esto son as Seychelles.
- Sobre a erótica do poder e de como “aplicarse o conto”.
- Porque os chaman impostos cando queren dicir roubo?.
- Verdades como puños: Unha breve introdución.
Fonte
- Redacción de QPC ([email protected]).