Hoxe: A rata vermella (Pereiriña, 1933)

Firmas QPC Cee

11:36 03/02/11

Gregorio vira moitas ratas, pero como aquela, ningunha. Un ventre esaxerado, recuberto de asqueroso pelo puntiagudo, e un rabo interminable compoñían unha estampa o suficientemente impactante para que nun primeiro momento Gregorio permanecese inmóbil observando ao animal. Pasado ese instante de indecisión, lanzoulle con forza o libro que tiña entre as súas mans, con tan boa puntería que lle alcanzou na barriga. Con todo, a rata refíxose do impacto e correu cara á porta do dormitorio; o seu andar trenqueleante permitiu a Gregorio dispor do tempo suficiente para preparar unha trampa terrible: entrecerrou a folla da porta e cando o becho pasaba polo angosto espazo que deixou aberto golpeou con todas as súas forzas a madeira contra o marco. A salvaxada guillotinou á rata, que morreu entre espasmos inquietantes e cun agudo chío que deixou medorento a Gregorio. Tras un lapso de silencio, Gregorio tratou de tranquilizarse, dispoñéndose a recoller á cernada vítima. Cando se agachaba para introducir os restos nunha bolsa, sorprendeulle un movemento no corpo do animal, seguido dunha especie de berros case inaudibles. Petrificado polo susto, observou como do rebentado ventre saían con dificultade varias crías de aspecto sanguinolento. Gregorio dubidou un segundo se procedía compadecerse ou se pola contra era mester rematar a faena coa mesma carencia de escrúpulos con que a iniciou; a súa crueldade impúxose e comezou a valerse dunha vasoira para meter ás ratiñas na bolsa. Pero unha delas, sen dúbida a máis espelida, escapou rápidamente sen que Gregorio puidese atrapala; buscouna por toda a habitación ata que a descubriu dirixíndose a unha pequena rendixa da parede e por moito que apurou non chegou a alcanzala, contemplando como o corpiño vermello desaparecía da súa vista. Pasaron varios meses e un día en que Gregorio estaba na súa habitación, viuna no medio da alfombra: unha rata inmensa e de cor vermella que lle miraba fixamente. O tamaño do animal era tan impoñente que Gregorio non se atreveu a baixar da cama, limitándose a lanzarlle algún obxecto e a gritarlle con voz crebada "fóra, fóra". A rata esquivou os lanzamentos con habilidade e seguiu cos seus olliños negros fixos nos desorbitados ollos de Gregorio. Logo, emitiu un chío espantoso e foise pola porta do dormitorio. O son recordoulle de inmediato ao da rata que matara antes de parir, e iso non fixo senón axigantar o terror que comezaba a invadilo. Gregorio pasou días e noites horribles; pensou en mudarse de casa, onde vivía só desde o falecemento da súa esposa, pero se dixo a se mesmo que nunca se perdoaría a covardía de escapar dun bichexo, por moi grande que fose. Resolto a enfrontarse co pequeno monstro no caso de que aparecese de novo, colocou en cada habitación da casa armas coas que enfrontarse á rata: grandes coitelos, machadas, estacas con puntas e ata unha escopeta de perdigóns. Selou todas as rendixas e gretas da vivenda, fíxose cun can (un gato levaría as de perder) e encheu a casa de trampas e velenos, aínda sen moito convencemento. Un anoitecer estaba lendo na súa cama cando tivo un presentimento. Apartou a vista do libro lentamente desexando equivocarse na sensación, pero non: a rata vermella mirábao desde a alfombra con expresión desafiante. O seu tamaño era aínda maior ao da última vez, o suficiente para alzarse sobre as súas patas traseiras e conseguir alcanzar a cama coas dianteiras sen ter que saltar. Gregorio gritou "socorro" con todas as súas forzas e chamou polo seu nome ao can gardián. A rata abriu a boca para ensinar dúas filas de dentes como pequenos coitelos, á vez que emitía o mesmo chío da anterior ocasión, pero cun ton tan exasperado que a Gregorio lle pareceu reflexo dunha tolemia. Xa a gran rata estaba empolicándose á cama onde Gregorio se protexía suorento coa almofada cando apareceu o can e abalanzouse contra o monstro. Tras un primeiro vorcallón produto do impacto co cadelo, a rata botouse cara atrás e dun certeiro salto conseguiu alcanzar o pescozo do seu opoñente cunha feroz trabada. O can axitouse desesperado, saltando de dor e tratando de dar unha dentada á rata, que se movía cunha axilidade felina á vez que pechaba cada vez máis as súas fauces triturando sen piedade a gorxa do cadelo. Gregorio, mentres tanto, achegouse a un recuncho do dormitorio, onde situara unha gran machada que asiu cunha ferocidade insólita nel. A rata estaba rematando a súa faena e non viu como Gregorio se situou tras ela e levantou o arma para asestar un violento golpe, pero o ruído da machada ao tropezar coa lámpada do teito advertiuna do perigo e virouse cara a Gregorio. Con todo, non chegou a finalizar o movemento pois a afiada folla baixaba imparable cara ao seu costado e só acertou a ver de esguello a un alleado humano asestándolle un machadazo que case a parte en dúas. Uníronse no aire os alaridos de Gregorio cos queixumes do xigante roedor, agora aínda máis vermello polo río de sangue que manaba das súas entrañas; Gregorio pechou os ollos para non ser consciente da horrible escena e volveu a zoscar novos machadazos ao animal, que remitía nos seus lamentos. Reinou ao fin o silencio e Gregorio abriu os ollos exhausto. O que viu entón deulle un brinco ao corazón: do esnaquizado corpo saían cheas de crías coa mesma expresión de fereza que tivera a súa nai ata o final; decenas de vultos vermellos que corrían rabiosos cara aos pés de Gregorio, que deu un puntapé á avanzada do horror. Foi inútil, os bichiños multiplicábanse e éralle imposible contelos; sentiu as primeiras mordeduras nos seus talóns e tratou de escapar cara á porta. Ao volverse contemplou varias ratas sobre a cama collendo impulso para saltar cara ao seu corpo e brazos; unha delas conseguiu alcanzarlle o pulso e cando a estaba quitando de encima notou dolorosísimas mordedelas nos testículos, obra sen dúbida dalgunhas crías que gatearan polas súas pernas. Retorceuse polo sufrimento e fincou os seus xeonllos no chan, momento que aproveitou a colorada marea para atacar ao unísono. Gregorio estaba desfalecendo e víase impotente para repeler tan continuas acometidas; as emocións foran de tal calibre que a súa adrenalina estaba na reserva. Centos de picadas castigaban o seu corpo cando as ratas chegaron ao pescozo, e iso foi o final. Gregorio esborrallouse na alfombra moribundo pero aínda capaz de sentir unha cóxega entre tanta tortura: era o rozamento da súa cara co gran bigote da rata vermella, que xacía ao seu lado co mesmo sorriso co que el pereceu.