Hoxe: O hirmanciño (Brandomil, 1962)

Firmas QPC Zas

10:18 09/06/11

Sempre quixen ter un irmanciño, dende que tiña uso de razón ou incluso antes. Con catro anos, dábanme moita envexa os rapaces que ían á escola comigo, case todos falando dos seus irmáns: "que se a miña irmá maior me levou á verbena, que se ao meu irmán pequeno lle trouxeron caramelos e quedei con eles, que se o meu irmán xemelgo (ata había dous xemelgos na aldea!) xogaba comigo na cama tódalas noites,..."

Mentres, eu, soíño. Nin curmáns tiña para xogar nas reunións familiares ou nas festas de san Pedro.

Miña nai dicíame que os nenos viñan de París e que os traían as cegoñas. Eu miraba para o ceo, curioso; vía azores, corvos e unha vez unha aguia enorme, pero ningunha cegoña.

- Mamaíña, ¿por que a cegoña non para na nosa casa e si nas dos outros nenos?

- Tranquilo, Danieliño, xa parará algunha, non sufras. Aínda non hai tanto que che trouxeron a ti...

Pero eu tranquilo non quedaba. Catro aniños, pero xa era un cativo moi decidido, así que resolvín facer un niño na cheminea da nosa casa para darlle un aliciente á cegoña. Vira na enciclopedia un debuxo dun niño de cegoñas nun campanario, e entereime de que as alturas dos edificios eran as súas ubicacións habituais. Conteille os meus plans á miña nai e botou as mans á cabeza berrándome que estaba tolo. Xa vos dixen que sempre fun decidido ...e terco. Chorei, tireime ó chan, ameacei con non comer... ata que miña nai cedeu. Con dúas condicións, eso si: que construíse o niño nunha árbore do patio da nosa casa e que me axudase Demetrio, un amigo de meu pai que viña moito por casa. Meu pai non me podía auxiliar porque estaba embarcado nun mercante e viña de vacacións de seis en seis meses.

Demetrio esmerouse na tarefa e conseguimos un niño fenomenal: amplo, robusto e vistoso, alí colgado no alto da figueira.

Xusto a tempo porque comezaba a primavera e segundo me dixera doña Francisca era cando as cegoñas adoitaban pasar por Galicia. Revisaba a construcción diariamente, confiado en que tamaña obra de arte sería apreciada polas desexadas aves, e reparaba eu mesmo (sen que me vira miña nai) os estragos que o vento ou a chuvia causaban no leito.

Todos na aldea se sorprenderon cando unha mañá apareceu pousada no niño unha gran cegoña. Todos menos eu, que estaba seguro de que os nosos esforzos non serían en balde. A cegoña estivo alomenos un mes, e foi unha atracción diaria para toda a rapazada de Brandomil, que se achegaba ó meu patio a vela. Demetrio erguíame á figueira e eu falaba coa cegoña, confesándolle que quería ter un irmanciño (mellor neno que nena) e que por favor dese unha volta por París para buscar o meu encargo. A cegoña miraba para min, miraba para Demetrio, pero por suposto non falaba; cando desapareceu, eu estiven convencido de que voltaría co pequeno.

Sen embargo, pasou o tempo e non había novidades: nin cegoña, nin irmán. Comecei a desesperar e os meus pais víronme tan afectado que un día me dixeron moi serios que non era certo o conto das cegoñas, de París e dos nenos. Eu non os crín en absoluto, persuadido de que mo dicían para evitar que construise outro niño ou estivese pendente do ceo continuamente.

Marchou meu pai embarcado e ó cabo de catro meses ocorreu o milagre: miña nai comezou a engordar e anuncioume por fin que ía ter outro fillo. Fun nese momento o neno máis feliz do mundo, e nin reparei que a relación da barriga co futuro nacemento descartaba a miña teoría da cegoña co bebé no pico. Pero a miña felicidade contrastaba co desánimo de miña nai, que semellaba contrariada. E cando ó cabo de dous meses chegou meu pai, xa eran dúas as caras serias que había na casa. A min pouco me importaba o que non fose o nacemento de meu irmanciño, que tivo lugar poucos días antes de que meu pai voltase ó barco. Efectivamente foi un neno, chamárono Elías e converteuse dende que naceu no meu xoguete preferido.

Mirando a Elías na cuna, pensaba na cegoña da primavera pasada. Non tiña dúbida algunha de que fora ela a que trouxera ó neniño. Dixeran o que dixeran meus pais. Estaría toda a vida agradecido á miña ave amiga, a pesares do evidente despiste no cumprimento do encargo: a cegoña trabucárase de peticionario e non trouxera un irmanciño para min, senón para Demetrio, pois Elías era cuspidiño ó amigo de meu pai.