Novembro

Firmas QPC

Novembro

13:53 14/11/12

Así doe novembro (…)
Onde o mar rompe contra as rochas
novembro doe inmenso.
alí é onde máis manca
que non che sexa
nin sequera un recordo.

(María Lado. Nove. Edicións Fervenza 2008)

Chegou novembro e eu non quero lembrar. María, é a verdade máis grande que se dixo: novembro doe inmenso.

A nós. Aos que sabemos, aos que lembramos, aos que o vivimos.

E non quero lembralo , pero leo hai uns días , no Sermos Galiza, as declaracións que fixo Arias Cañete e é imposible non lembrar. Dinos que o goberno actuou perfectamente na catástrofe do Prestige, que fixo o que había que facer. Non hai nen sombra de dúbida, nen de arrepentimento, nen de autocrítica, nen de dor. Dí que o único que cambiaría sería pagar antes á xente. Seguen coa mesma estratexia de calar bocas con cartos.Pero agora xa nin cartos hai para calar bocas, só hai cartos para engordar os bandullos dos banqueiros e os seus propios.

Imposible non lembrar, cando dez anos despois seguen gobernando as mesmas persoas- as mesmas persoas!- o chamado señor dos hilillos é o presidente do goberno de España e Arias Cañete , ministro; o mesmo Arias Cañete que foi recibido en Muxía coas pancartas que fixemos no faiado da miña casa coas teas que eu tiña para fabricar as miñas bonecas e monicreques. Cóntao Manolo Rivas no libro “No País de Nunca Máis” de Xuxo Lobato: “Temos o corazón chapapoteado. Iso dicía unha das primeiras pancartas alzadas en Galicia e que o 25 de novembro deixou sen fala, cando a viu diante, ao ministro Arias Cañete, que tampouco entendía como no manso país galego estaban a berrarlle na cara “Demisión!”. Deses corazóns petroleados, que foron quen de bombear fóra do corpo a peste da resignación, naceu Nunca Máis". Detrás daquelo hai unha historia de indignación, de urxencia e rabia.

Pasaron dez anos e Arias Cañete é Ministro de Agricultura, e permitese dicir, nas declaracións ás que antes aludiamos que fixeron unha boa xestión da catástrofe e que organizaron todo un operativo de limpeza, cociñas, etc…Todos sabemos que a sociedade civil quedou soa e como tivemos que organizarnos. Lembro cando as mulleres de Muxía sairon a reunir alimentos para os voluntarios e montaron unha organización perfecta na lonxa. Logo viñeron outras cousas…pero non quero lembrar. A verdadeira historia non se contará nunca.

Por eso non quero lembrar aquel novembro. E ao tempo non podo evitalo. Vivímilo tan apaixoadamente que é imposible esquecelo. Coñecemos tantas historias de grandeza e de miseria que se viviron naqueles días e que non se contarán e que fan tan grande a ferida …

Hoxe comeza o xuízo e ningún responsable político vai dar conta de nada. Hoxe contan a historia os mesmos que daquela estaban no poder, porque son os mesmos que están agora.

E doe novembro porque dez anos despois seguimos coa marea negra instalada nas nosas rochas, e nas nosas casas. E esta é aínda unha marea máis negra có chapapote, e non vai haber voluntarios que a limpen. Cando chegou o chapapote aquí xa estaba estoutra marea negra.

E a marea negra do novembro do 2012 leva por diante a mocidade dos nosos fillos que perden os seus mellores anos agardando polo que non ven, aqueles anos que logo se lembran canda vellos son grises para eles.Esta marea negra leva os traballos das persoas , e as pagas extras e con elas o Nadal de moitas casas, e leva editoriais e xornais que publican en galego.E libros que non se publicarán.E desfai os dereitos da nosa lingua gañados paseniño coa loita dos avós .Esta marea negra leva a nosa lingua das aulas e o dereito dos pais a pediren que os nosos fillos se eduquen na lingua na que falan. E arrastra compañías e espectáculos teatrais que xa nunca serán, e películas que non se farán , proxectos e ilusións que quedan no camiño;… e os dereitos sociais conqueridos logo de tantos anos de loita, e o pan dos pobres e dos dependentes.

Tamén esta marea arrastra a educación en igualdade nas aulas nas que aprendían e medraban xuntos nenos e nenas . E lévase o orzamento da nosa RAG, e con el tanto traballo tan importante para Galiza e que non se poderá facer. Lévase o pan da casa e a cesta da compra e só nos trae máis e máis garavatas de patufos desleigados e banqueiros insensibles e persoas miserables.

E sobre todo esta marea leva por diante as casas das persoas, aquelas polas que traballaron duro moitos anos.E sabemos o que é para os galegos a casa. Coa casa lévase a saúde e as gañas de estar. A cambio traenos impunidade, expolio e engano.

Esta marea negra non trae chapapote , pero foise levando as horas de traballo dos mariñeiros que esvaraban pola cuberta e quedaban alí formando parte do barco. Agora xa nin barcos hai, foron ao desguace. Escoitei un día dicir a un mariñeiro que o seu barco, cando entrou no desguace, sangraba. “Sangraban as táboas” dicía. E é que o barco é un reflexo das almas dos mariñeiros que andan avoiados en terra sen a súa embarcación.

Dez anos despois a marea negra segue instalada nas nosas vidas.Nós sabemos que xa estaba aquí antes do petroleiro.

Hai cousas inexplicables, pero ás veces a historia parece circular, as persoas non aprendemos e a pesares de todo o que avanzamos volvemos tropezar e ir cara atrás e non nos decatamos da marea que nos arrastra.Estamos de novo no mesmo lugar. Cos mesmos gobernantes, as mesmas manipulacións, prepotencia e obscenidade; cun novembro duro e cunha marea que ameaza as nosas casas e as nosas vidas.

O que vale a pena lembrar é que aqueles días de novembro do 2002 , e nos días que seguiron construimos algo xunt@s, lembrades?. Creo que hoxe o que nos falta é a ilusión para volver a facelo, para construir xuntos a sociedade na que queremos vivir, esa sociedade na que nen sequera nos atrevemos a soñar porque nos fan crer que é inalcanzable. Asistimos entón ao desmantelamento de anos e anos de dereitos conqueridos, e non lembramos o que aprendemos daquela, naquel novembro tan doloroso: que ninguén vai mirar por nós , que non nos van dar nada se non somos quen de loitar por elo. O 21 de outubro Galiza perdeu a oportunidade de ver o fin da marea negra.E agora témola de novo instalada e disposta a non marchar.

Por eso, como dicían os versos de María Lado, doe novembro, porque segue o mesmo novembro do 2002, e a mesma marea negra. Unha marea que doe fondamente e arríncame a alma. Haberá agora voluntarios para salvar a costa?