Moito se anda a falar estes días dunha reforma constitucional. As reformas constitucionais son elásticas coma os chicles. Para certas cousas a constitución é intocable coma o brazo incorrupto de Santa teresa. Para outras reformas abonda con que dous individuos se poñan de acordo, collan un boli de Bic, redacten a reforma e se vote. Nin referendos, nin todas esas historias que che explican os catedráticos de Dereito Constitucional.

A reforma da que se fala nestes tempos ten a súa miga. Trátase de poñer un teito ao endebedamento do Estado. “Endebedarse” é un termo que non debe agradar a ninguén, pero cabe matizalo. Cando calquera de nós mercamos a prazos, estámonos a endebedar. Cando solicitamos un préstamo, endebedámonos. Mentres afrontemos eses pagos, o endebedamento non deixa de ser máis ca un instrumento para repartir os pagamentos. O endebedamento no Estado acostuma a ser moi común para afrontar a construción de estradas, pontes, hospitais e miles de infraestructuras necesarias para todos. Digamos que é unha ferramenta que ven sendo utilizada ao longo dos anos sen que causase escesivos quebradeiros de cabeza.

Por todo iso, o feito de poñer coto a ese endebedamento, é cando menos preocupante. Quen vai a construir aquelo que TODOS necesitamos cando o estado non poida asumilo? Un longo silencio debe ser a resposta.

Detrás deste debate, de novo, tal e como sinalei noutras ocasión, non se agocha máis ca un intento de desmontar ao Estado como aquel que artella os obxectivos comúns de todos e todas nós. Unha vez desmontado, calquera de nós coma indiduos seremos moito máis vulnerables. O dogma liberal de achegarse ao endebedamento cero é simplemente unha maneira de afogar a un Estado que sempre foi molesto para quen ansía un mercado libre e sen atrancos.

O máis triste é constatar unha vez máis coma os nosos destinos son dictados por entes sen responsabilidade e que actúan coa carapucha na cabeza. Falo dos “mercados”. Eses que marcan as reglas e q coas súas actuacións condicionan uns gobernos que últimamente parecen títeres en mans de vai tí a saber quen. A enfermidade na democracia está aí, nesa sensación que empezamos a ter moitos de que ten máis peso un membro dun consello de administración ca un deputado. Esa imaxe crecente de que o nosos futuro se coce en mesas que non son nin a dos gobernos nin a dos parlamentos. Máis ca nada, porque semella que vivimos nun mundo onde os Estados demitiron hai tempo. E mentres, a esquerda… onde está a esquerda?

• Fran Hermida (franhermida@quepasanacosta.gal).

Máis información

• senxeito.eu, o blog de Fran Hermida.

Entrevistas con Fran Hermida

• 10 preguntas con Fran Hermida, o camello do humor da Costa da Morte: 10 anos percorrendo o país arrincando gargalladas.
• "Eu son pelexón e rebelde e polo tanto toca reconstruirme".
• Da radio municipal de Corcubión á tele.

Outros artigos Sen xeito

• Caudillos.
• Ogallá me tapen a boca.
• Hai un ano.
• Outra campaña da Xunta.
• Cerimonia da confusión.
• O galego sae caro.
• Mundo Pendular.
• Casi un 10% de vergoña.
• Carta ao alcalde de Corcubión.
• Cousas que pasan desapercibidas.
• Falta de valentía.
• Folga Xeral.
• Touros.
• Prexuizos.
• Polígonos.
• Foro Costa da Morte.
• Ocos.
• Unha de crise.
• Golpe do mar.
• Viaxe no tempo.
• Batalliñas.

Fonte

• Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).