Alucino. Nestes días fálase moito da solución que se lle vai dar ao “Valle de los Caídos”. En concreto aos restos do dictador que alí “descansa”, nunha situación ben diferente á dos caídos esquecidos. Aqueles represaliados que viviron nas súas carnes aquelo de que despois da guerra, ven a vitoria…. Mortos con familias que nunca chegaron a coñecer o destino dos restos dos seus seres queridos. Alucino escoitando a un persoeiro que promete facer correr ríos de tinta ao longo da próxima lexislatura: Esteban González Pons. O voceiro do PP despacha o tema cun titular que define o populismo do que fai gala habitualmente: “a la gente lo que le preocupa es el paro”. Un mantra do que botan man os políticos para xustificar a falta de ganas para afrontar algo. Sen lugar a dúbidas o paro é o principal problema desta sociedade. Cinco millóns de desempregados que precisan solucións. De culpas falaremos noutra ocasión… Pero sorprende a vulgaridade do argumento máis ca nada porque queda a impresión de que a Administración é un ente pobre, carente de medios para poder facer dúas cousas a un tempo. Acaso se se traballa no problema do paro, non se pode afrontar o da Sanidade? Buscar solucións en Educación imposibilita atopalas en Infraestructuras?. Evidentemente, non. Todo se resume en dúas palabras: ter ganas. E sinceramente, no PP non as teñen. Afrontar o borrado da herdanza do dictador incomoda aos populares. Non é a miña unha afirmación gratuita. Pero ao PP, falar do franquismo orixínalle picores. Precisaron anos para condear no Parlamento o alzamiento fascista. No seu día non lles fixo graza a retirada das moedas coa faciana de Franco. A día de hoxe moitos alcaldes populares remolonean e desafían a Lei de Memoria Histórica, evitando trocar o nome a esas rúas que “tan merecidamente” homenaxean a golpistas, militares sediciosos e persoeiros cuxo único mérito é ter buscado a aniquilación total do rival político. Unha desobediencia á lei en toda regla. Como aquela que denunciaban os populares e que facían os abertzales en Euskadi, cando seus representares non recoñecían o poder das leis españolas… Pois parecido. Nesta sociedade na que se nos enche a boca fallando de vítimas, podemos ver claramente como se establecen categorías á hora de falar delas. Os ideólogos populares preguntaban cal sería o sentir daquelas persoas ás que ETA privou dun ser querido cando pasan por unha rúa que homenaxea aos asesinos?. Fagan a analoxía, que non irán desencamiñados. As vítimas non merecen o argumento de “deixen de revolver na porquería”. As vítimas non son porquería, son pais, irmáns, tíos, avós… Son historias de amor truncadas, son perdas e traxedias familiares, son fillos que medraron sen aqueles que lles deron a vida, son anos de humillación… Que gran ocasión para deixar claro que poden soltar un lastre e falar deste tema, coma di Mariano Rajoy, con normalidade.

• Fran Hermida (franhermida@quepasananacosta.com).

Máis información

• senxeito.eu, o blog de Fran Hermida.

Entrevistas con Fran Hermida

• 10 preguntas con Fran Hermida, o camello do humor da Costa da Morte: 10 anos percorrendo o país arrincando gargalladas.
• "Eu son pelexón e rebelde e polo tanto toca reconstruirme".
• Da radio municipal de Corcubión á tele.

Outros artigos Sen xeito

• Atraco ás tres.
• Pobo vivo?.
• Monte Pindo.
• O Estado demitido.
• Caudillos.
• Ogallá me tapen a boca.
• Hai un ano.
• Outra campaña da Xunta.
• Cerimonia da confusión.
• O galego sae caro.
• Mundo Pendular.
• Casi un 10% de vergoña.
• Carta ao alcalde de Corcubión.
• Cousas que pasan desapercibidas.
• Falta de valentía.
• Folga Xeral.
• Touros.
• Prexuizos.
• Polígonos.
• Foro Costa da Morte.
• Ocos.
• Unha de crise.
• Golpe do mar.
• Viaxe no tempo.
• Batalliñas.

Fonte

• Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).